შენი ფანჯრიდან (ნაწილი მეხუთე)

- ნენე, დაგვდებ პატივს და ამოიღებ ხმას? - მოთმინების ფიალა აევსო ძარღვებდაჭიმებულ ჩეჩეს, ჯერ უმცროსი დის, შემდეგ ონისეს თვალებში რომ ეძებდა პასუხებს და არ უსწორებდა ისიც ჯიუტად. - ვნახე, - ექოსავით გაისმა გაუბედავი ხმა. - ვინ ნახე? - დაეძაბა ხმა

მომკიდე ხელი - თავი მეხუთე

სადარბაზოში შემწვარი ხორცის გემრიელი სურნელი ტრი-ალებდა და სასიამოვნოდ მიღიზიანებდა კუჭს. სახლში შესვ- ლისას დედა უჩვეულოდ გახარებული და აგზნებული დამხვდა. -მერი! -ჰო. -ნახე, როგორი იდეა მაქვს!

ჩვენ (თავი მეხუთე)

დადიანის დანახვაზე სახე გამეყინა,სიტყვა ვერ ამოვღერღე, სასიამოვნოდ გამცრა ტანში,ნუთუ მომენატრა? არ ვიცოდი ეს რა გრძნობა იყო,ვერ ვხვდებოდი.

შხამიანი ყვავილი/თავი მეხუთე

სანდრო გაცხარებული შევიდა სახლში და მისი ოთახი თავდაყირა დააყენა, ამის შემსწრე სამსონი მიუახლოვდა სანდროს და ეკითხება თუ რას ეძებს?!.. სანდრო კი პასუხს არ სცემს. :რას დაამსგავსე ოთახი?!... გესმის შენ თუ კედელს ველპარაკები?

მხეცი/თავი მეხუთე

უკვე შუა ღამე იყო, სადარბაზოსთან კი არავინ ჩანდა, ბადრის ძილი ერეოდა... ამაზე კი თემო ღიზიანდებოდა, რადგან ხმის გამცემი აღარ ეყოლებოდა ამიტომ იქვე ახლოს მაღაზიიდან მოიმარაგა თხილეული და ჩიფსები რომ გამოეფიხლებინა მეწყვილე და მარტოს არ ემორიგევა.

... შენ მაიძულე მეცხოვრა... (მეხუთე თავი)

სექტემბრის მზიანი და თბილი დილა გათენდა. ძალიანს ველოდი ამ დღეს. დაგეგმილ ტურში მივდივარ. გავემზადე, ტაქსი გამოვიძახე და ნახევრად მძინარე გავეშურე

კიდევ ერთხელ(თავი მეხუთე)

ბოლოს სტუმრები გააცილეს, ემოციურად დაღლილმა ოთახის კარი შეაღო, და გაეღიმა, როდესაც საკუთარი და დაინახა საწოლზე გაშოლტილი, პატარა სწორი ცხვირი შეჭმუხნოდა, დრო და დრო მოიქექებდა კიდევაც, გვერდით მიუწვა, თავზე აკოცა, და გაირინდა. გულში რაღაც გრძნობამ

კომუნისტი (მეხუთე თავი)

მანჩო თბილისის ახალ უბანში, საბურთალოზე ცხოვრობდა. ბახტრიონზე, როგორც მან უწოდა ამ დასახლებას. ერთმანეთის გვერდი-გვერდ ჩამწკრივებული კერძო სახლები იწონებდნენ თავს. როგორც თავად მითხრა, მასთან ერთად ცხოვრობდნენ მშობლები, მამა - ნუგზარ მწითური,

ელფთა სამეფო: შავი ჯადოქარი (თავი მეხუთე) - ასტრონომიული

სურათზე იყო ჩამუქებული მზის ფონი, რომელსაც რაღაც ეფარებოდა წინ და მის სინათლეს ახშობდა. დედამიწა ისე საზარლად გამოიყურებოდა, როგორსაც იგი ვერასოდეს წარმოიდგენდა - ბნელი, უწყლო და უკაცრიელი, თითქოს ამქვეყნად ყველანაირი სიხარული და ბედნიერება

პირველიც შენ ხარ და უკანასკნელიც (თავი მეხუთე)

ოთახიდან საღამომდე არ გამოვსულვარ, ანდროსაც არ შეუწუხებია თავი, ოთახში შემოსვლებით. გარეთ უკვე ბნელოდა. ქუჩებს ლამპიონის შუქი ანათებდა. უცნაური საღამო იყო. ამდენი ხნის, შემდეგ პირველად ვიყავი ანდროსთან სახლში, მის საძინებელში. პირველად ვიყავით ასე