მე შენი სული შემიყვარდა სხეულზე მეტად,

მე შენი სული შემიყვარდა სხეულზე მეტად, შენს ხელებს კოცნა შეუყვარდათ სითბოზე უფრო. და სანამ გულით, ამ სიტყვების წარმოთქმას ვბედავ, მოდი და შენში შემინახე, ჩუმად და მყუდროდ.

მე და შენ ამ დედამიწაზე ტკივილით(სრულად)

-მოვალ მარიკო მოვალ.გაუთიშა,მაგრამ ვერ მოისვენა გული საშინლად აწუხებდა ასე მაშინ ემართებოდა რამე ცუდი თუ ხდებოდა,ეშინოდა ვერაფრით ვერ დაიძინა და ისევ სანდროს დაურეკა-სან მოდი რა ჩემთან-მოვდივარ.გაუთიშა და ხუთ წუთში მანქანის ხმაც გაისმა

ვინ ვარ მე?!

რელიგიური თვალსაზრისით, ღვთის ხატად და სახედ ვარ შექმნილი, სამყაროს გვიგვინად მოვევლინე. საკუთარი ბედისა და ცხოვრების გამგებელს წუთისოფელი დროებით ნავსაყუდლად უნდა მექცეს და ამქვეყნიური ყოფით იმ ქვეყნად უნდა დავიმკვიდრო სასუფეველი. თუმცა

"ღმერთო მე აქ ვარ"

მთისა თავზე ხარ,ცივ ნიავსაც გრძნობ თმებს რომ გიწეწავს ურცხვად და ნანობს ეთამაშება სახის ყველა ნაკვთს ნაზად,სათუთად თითქოს არც გაკრთობს

არაფრის მომცემი ჩანახატი, სადაც მე ვკვდები

სხვა არაფერი შემიძლია, მხოლოდ თვალების დახუჭვა და რაღაც ძალით, ზღაპრულ ქვეყანაში გადასვლა, სადაც, არაფერია, ენით უთქმელი სიბნელისა, და ჩრდილოეთის ციალის გარდა. ჩრდილოეთის ციალი, მშვენიერია, მაგრამ უფრო მშვენიერი იქნებოდა, ამას, თვალგახელილი რომ

შენი სუნთქვა ახლაც მესმის [მე-3 თავი]

მე : დილამშვიდობისა. როგორ ხარ? ვუპასუხე და გაკვირვებულმა ბაბის ვანახე სმსი ბაბისაც გაუკვირდა მაგრამ მარწმუნებდა რომ ბარათაშვილს მოვწონვარ გულის სიღრმეში რა თქმა უნდა მომწონდა ბაბის ეს აზრი, მაგრამ ვცდილობდი ყველაფრისთვის

შენი სუნთქვა ახლაც მესმის [მე-2 თავი]

10 წელი ერთ სკოლაში დავიდოდი და რაც დედამ ახალ სკოლაში გადამიყვანა, ახალ ახალი ტავგადასავლები გადამხდა. -რაო გესიზმრებოდა შენი სიხარული? -ბაბი -ნაწილობრივ! მთელი ღამე არ მეძინა მაგრამ მასზე ფირით ვიყავი გართული და იცი რა შევამჩნიე? -მე -რაა აბა?

ჯარისკაცი ვარ, მე, ჩემო, უფლის...

ჯარისკაცი ვარ მე, ჩემო, უფლის, უნდა ვიბრძოლო როცაა ომი, მამას საყვედურს არავინ უთვლის, და მით უმეტეს არ უთვლის ლომი... მე ხომ მეფე ვარ ბოეტიისა, და რომც არ ეყოს ღამეს საცინლად, ლუღამი ვიყო პოეზიისა, ბოლოწერტილად ბედმა დასძინა...

გალაკტიონ ტაბიძე - მე და ღამე

ეხლა, როცა ამ სტრიქონს ვწერ, შუაღამე იწვის, დნება, სიო, სარკმლით მონაქროლი, ველთა ზღაპარს მეუბნება. მთვარით ნაფენს არემარე ვერ იცილებს ვერცხლის საბანს, სიო არხევს და ატოკებს ჩემს სარკმლის წინ იასამანს.

მე აღარ მჭირდები

და ისევ ისე, კვლავ ისევ მტკივა და ისევ ისე, კვლავ ისე მიყვარს და სადღაც შორს, ის ჩემგან მიდის გაქრა წავიდა, ჰორიზონტს იქით.. წვიმის წვეთები, ისევ მასველებს ცრემლებს მიმალავს, სხეულს ასველებს გულის ყვირილი, გონებას ესმის გონება კიდევ, ჩემ სხეულს