მე, შენ და ჩვენ

შენ უკვე მეცხრე თვეში ხარ მუცლით პატარას ატარებ როგორც ბროწეულს მარცვლებით სავსეს პატარას მარცვალს ვადარებ

მე და მეთორმეტეკლასელი (სრულად)

მე ნუკა ვარ, 23 წლის. ვცხოვრობ თბილისში, მშობლებთან ერთად. დედისერთა ვარ, თუმცა, არა განებივრებული. რა ვიცი, ჩემს თავს განებივრებულ გოგოდ არ მივიჩნევ. ბევრი აკრძალვა მახსოვს მშობლებისაგან და მეც ვიცავდი ამ აკრძალვებს. მაგისტრატურის 2 კურსზე ვარ.

დიახ, მე ის კრეტინი ვარ! - თავი II

_მაშო…_ისევ თვალებგაფართოებული მიყურებდა ნუცი._შენ იცი ეს ვინ არის?! _მირიან ალხაზოვი!_ბაგეებზე ღიმილი შემეპარა და მის გვერდით დავჯექი. _რა გაგიმართლა, რომ დედა და ბებო არ არიან სახლში!_თავი გააქნია. _10 წელი გავიდა…_ღრმად ჩავისუნთქე და თავი მივადე

მე მწამს (8)

სახლის კარი შევაღე. არავინ იყო. გამიხარდა, მარტო ყოფნა მინდოდა. ჩემს ოთახში შევედი და ბარგი ჩავალაგე. ისიც კი ვიფიქრე ნეტავ არ ამომელაგებინათქო. რიკი თავის ტანსაცმელს თავად

მე შენ და ჩვენ

ზამთრის ისევ ბოლო თვე და თებერვალი ცამეტი მე არ გეტყვი მივდივართქო მე არ გეტყვი წავედი სამს აკლია თხუთმეტი და მათენდება რამის დახუჭული თვალები და სურნელება კანის ისევ წვიმა, ისევ ქარი ისევ შენზე ფიქრები

დიახ, მე ის კრეტინი ვარ! - თავი I

აბაზანიდან გამოსულმა, თმები პირსახოცით შევიმშრალე, საღამურები ჩავიცვი, და ის იყო საწოლში უნდა შევწოლილიყავი, ვიღაცამ ჩემი აივნის კარზე დააკაკუნა. ფარდები გდავწიე და რას ვხედავ?!

მე მესმის თვითმკვლელი ქალების...

მე მესმის თვითმკვლელი გოგონების, ყულფს რომ მოირგებენ და თხელ, ფარფატა სხეულს ჩითის კაბასავით დაკიდებენ გასამზეურებლად. მე მესმის თვითმკვლელი გოგონების , რომლებშიც არსებული მთელი სიყვარული ჩაკლეს უმოწყალოდ, რომლებშიც ამოსული წრფელი გრძნობები

ადვოკატი მე! 2

-გამარჯობა, მაკუშ! მე დათა!-ხელს გამომიწოდა და მეც შევაგებე ჩემი ხელი. რა უზრდელობაა! მაკუშ! მე მას ნება დავრთე, რომ ჩემი სახელი შეემოკლებინა?! დავჯექი და მეც მასავით მაგიდაზე ფეხები შემოვალაგე. აბა რა ეგონდა, მე მოწიწებით დავჯდებოდი და ის

თვენ არ იყავით, ახლა თქვენ ხართ და მე არსად ვჩანვარ.

უცხოსგან გამოწვდილ ხელს რომ ხედავ იბნევი შენდაუნებურად. ელოდი, მაგრამ გაგიკვირდა ~ მაინც.

მე, ლეო, სალომე და შენ (2)

ძველით ახალი წელი გამახსენდა, ახლაც მხოლოდ სვავდნენ და სვავდნენ,მაგრამ უფრო მეტნი ვიყავით,ზოგი ვერც ვიცანი,გელას ერთიბეწო სახლში ამდენი ხალხ როგორ დაეტია,ჯერაც ვერ ვხვდები,და ალბათ ვერც ვერასოდეს მივხვდები,მაგრამ ეს ნამდვლად არააა ახლა