მე რომ ასეთი გიჟი არ ვიყო- გიორგი მნათობიშვილი
მე რომ ასეთი გიჟი არ ვიყო, არ გეყვარებოდი ალბათ... ჯიუტი არ ვიყო, დამყოლი რომ ვიყო ვინ გეყოლებოდა დარდად? შენი ამოსუნთქვის სული, რომ არ ვიყო და შენი სიცოცხლის ბადე ხომ არ იქნებოდა ეს ჩვენი ცხოვრება ასე ოცნებებით სავსე,მეასეჯერ, მე-ასე-ჯერ არასოდეს მყვარებია! III
პირველი კლასიდან ჩვენს სკოლაშია… რატომ არ შემიმჩნევია არასდროს? ასეთი უხილავია? ან იქნებ მე ვარ უყურადღებოდო? ფაქტია, რომ ამ გოგომ სხვებისგან განსხვავებით ძალიან დამაინტერესა. საქმე იმაშია, რომ როდესაც სხვებს ველაპარაკებოდი, ვერავინ ბედავდამე მწამს (5)
ძალიან დაღლილი ვიყავი. ფიქრისთვისაც კი ვერ მოვიცალე.ჩამეძინა. მძულდა საავადმყოფოები. ძილითაც კი ვერ დავიძინე წეესივრად. ალბათ ღამის 2-3საათი იქნებოდა ჩემი პალატის ფანჯარაზე,რომ დააკაკუნა ვიღაცამ. არ შემშინებია. ვიცოდი ასეთ სიგიჟეს მარტო ჯოშიმე შენ მიყვარხარ! (6)
რაო სიყვარული აშტერებსო? ჰო ზუსტადაც ასე დააშტერა სანდროს ღიმილმა,მას როცა ვხედავდი ირგვლივ სამყარო ჩერდებოდა და მხოლოდ ჩვენ ორნი ვიავით მასში,მისგანაც ვგრძნობდი ყურადღებას და სითბოს თუმცა მაინც ცდილობდა თავი აერიდებინა და თავისი ადილიმეასეჯერ, მე-ასე-ჯერ არასოდეს მყვარებია! (2)
სახის ფერის და მზერის მკვეთრი ცვლილებით მიხვდებოდით, როგორ აღიზიანებდა ჩემი ასეთი ფლირტი. მის აფეთქებას ველოდი, მაგრამ მაინც მოახერხა თავის შეკავება! გამომწვევად გამიღიმა და ისე მიპასუხა:...მე-ზღვა.
ხარბად ვისუნთქავ დიდი დოზით ჰაერს და თვალებს ვხუჭავ. ხანდახან ხომ ისე ადვილია შენ თავად იყო სიმშვიდე...თვალებს მიღმა ორომტრიალია. მე ვარ ზღვა. მე ვარ დედამიწა.მე ვარ თვითონ ტკივილი. მე ვარ სიმშვიდე.მეასეჯერ, მე-ასე-ჯერ არასოდეს მყვარებია! (1)
შეუძლებელია დაივიწყო პირველი სიყვარული. გრძნობა, რომელმაც 360 გრადუსით შემცვალა და სულ სხვა რაკურსით დამანახა სამყარო.ყველაფერი მოხდა სკოლაში.მანამდე კი…1989 წლის 5 იანვარი. თბილისი, იაშვილის კლინიკა.დავიბადე მე.მე შენ მიყვარხარ! (5)
არაოსდეს მყვარებია ისე რომ სიცოცხლე მეგრძნო,თვითონ სიყვარულზე ვიყავი შეყვარებული,წიგნებში გადმოცემული სიყვარულის ისტორიები ყოველთვის მაფორიაქებდა და მზაფრავდა რომ მეც ასე ძლიერად შემყვარებოდა ვინმე,თუმცა ჯერ ჰორიზონტზე არავინ ჩანდა.მე მწამს (4)
თვალები მძიმედ გავახილე. ბუნდოვნად ვხედავდი. თეთრ კედლებს და... და... მოიცა ვინ იჯდა ტახტზე პალატაში?-უცებ გონება გამინათდა. ეს ჩემი მხსნელი იყო, ეძინა. ადგომა დავაპიე, მაგრამ როგორც ძაღლი ისე ვიყავი დაბმული რაღაც მილებით. თითქოს იგრძნო, რომმე ასეთი ვარ
მე ასეთი ვარ მე არ მომწონს ჩენი ცხოვრება მე ვერ ვიპოვე სამყაროში ჩემი ადგილი მერე რა უკანა რიგებზე თუ ჩხუბსაც ავტეხავ მთავარია ხომ თქვენს წინ იყოს ფარდა გახსნილი მე ასეთი ვარ ბევრჯერ მთვრალი უფრო მტვერისგან რომელიც თქვენი ფიქრებიდან ჩემთან ჩამოდისტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.