მე შენ შეგხვდი შუაღამისას (თავი 8)

გავრბოდი, მაგრამ სად მეც არ ვიცოდი. სუნთქვა მიჭირდა დაღლილობისგან, მაგრამ არ ვჩერდებოდი, სანამ რაღაცას არ გამოვედე და არ წავიქეცი. სწრაფად წამოვხტი და ისევ გავიქეცი. როგორც იქნა საერთო საცხოვრებლამდეც მივაღწიე...

მე შენ შეგხვდი შუაღამისას (თავი 7)

გულის რევის შეგრძნება გამიძლიერდა. არ ვიცი რას ვფიქრობდი, მაგრამ ფაქტი იყო ვერ ვყვიროდი. დამხმარე კი არსად ჩანდა. ელენე და დათო სულ გადამაციწყდნენ. მთელი კისერი გამითბო ბლანტმა სისხლმა. ვგრძნობდი როგოც მიიზლაზნებობდნენ წვეთები მხრებისკენ.

მე შენ შეგხვდი შუაღამისას (თავი 6)

ის დღე ოთახში დავაღამე. ლექციებზე შესვლა ვერ შევძელი. მთელი დღე საშინელი თავის ტკივილი მკლავა. ფიქრისგან თავი მისკდებოდა... ტირილისგან თვალები მტკიოდა... ცრემლი შვებას არ მგვრიდა... ფიქრი არ მაწყნარებდა, გადაწყვეტილებამდე ვერ მივდიოდი... ან რა იყო

მე შენ შეგხვდი შუაღამისას (თავი 5)

სახურავზე მარტო დარჩენილმა, გაოგნებულმა ავახამხამე თვალები... ჯერ კარს მივშტერებოდოდი, თითქოს ველოდი, რომ ლაშა მობრუნდებოდა. მაგრამ სულ ტყუილად. ის არ დაბრუნდა... არ მინდოდა ლაშას ეგრძნო, ჩემი მისდამი სწრაფვა, თუმცა აშკარაა, ვერ შევძელი ამის

მე შენ შეგხვდი შუაღამისას (თავი 4)

ელენე დაბრუნების შემდეგ მთელი საღამო აწრიალებული იყო... მისი არყოფნის დროს მეც დავმშვიდდი, ალბათ გამოძინებამაც მიშველა... ახლა თავი ჩარგული მქონდა წიგნში და თან ჩუმად ელენეს ვუთვალთვალებდი. ვიცოდი რაც აღელვებდა, ბოლოს გვერდით მოვისვი და ყველაფერი

მე შენ შეგხვდი შუაღამისას (თავი 3)

ნელ-ნელა ფეხს ავუჩქარე. უკვე აღარ მახსოვს სირბილზე როდის გადავედი. მინდოდა არსებობა შემეწყვიტა, გავმქრალიყავი... ცრემლები მხედველობას მიკარგავდა. კიბეებს სირბილით ავუყევი ზევით. ვგრძნობდი, როგორ ვეჯახებოდი კიბეზე ამავალ და ჩამომავალ

მე შენ შეგხვდი შუაღამისას (თავი 2)

დროის მსვლელობის აღქმა მიჭირდა... ვიცოდი, რომ შენობაში უნდა შევსულიყავი, მაგრამ ვერ ვდგებოდი. მხოლოდ ის შემეძლო რომ დროდადრო ხელს ვწევდი და კარზე უძალოდ ვაკაკუნებდი... ძალა გამოცლილი, მხოლოდ ტირილს ვახერხებდი. ვგრძნობდი სიცივეს, მაგრამ მაინც, ცივ

ნენსი, მე შენ გგრძნობ! 7

თავი 7 *თხრობას აგრძელებს ნენსი ვიდექი და უბრალოდ ვტიროდი. სხვა გზა აღარც მქონდა, არაფრის გაკეთება არ შემეძლო. ლილე მიყურებდა და მხედავდა როგორ ვიტანჯებოდი, მაგრამ ვერაფერს ვერ ხვდებოდა.

მე შენ შეგხვდი შუაღამისას (1)

ნიუ-იორკის აეროპორტში გაჭირვებით მოვათრევდი მძიმე ჩემოდანს და თან დედაზე ვბრაზობდი, ეს საშინელი ქურთუკი ძალით რომ "ჩამაჯაჯა", მგზავრობისას შეგცივდებაო...ზურგჩანთა გაჭირვებით მოვიხსენი და ძირს დავდე. ცოტა ამოვისუნთქე და გასასვლელს დავუწყე ძებნა...

"მე„

მე მიდის... მიდის მაგრამ სად ? ბევრჯერ უცდია ამ კითხვაზე პასუხის გაცემა, ეძებს ძილის წინ ფიქრებში, ეძებს ძილის დროს სიზმრებში, გაღვიძებისთანავე სამყაროში ეძებს პასუხს... მაგრამ არა... პასუხი არსაიდან ჩანს.მეს ეცინება როცა მასზე ამბობენ ჩვეულებრივი