გაგიჟებამდე (სრულად)

- რა თქვი? - ხმა კი დაიმორჩილა, მაგრამ თვალებში აკიაფებული ბედნიერების სხივები ვერაფრით დაფარა. - გ ა მ ო გ ყ ვ ე ბ ი! - დაუმარცვლა და დამნაშავესავით ახედა მასზე ერთი თავით მაღალ სხეულს.

ფოტოგრაფის აღმოჩენა (სრულად)

-გახსოვარ საერთოდ? ნაწყენი ხმით მეკითხება დადვანი. -შეთე, კარგი რა. ერთ კვირაში ქორწილია და ყველაფერი წამში რომ გინდა მაგის ბრალია! ვწუწუნებ და მანეკენს ვეყრდნონბი კარგი ძმაკაცივით. -მანეკენზე ხომ არ მეეჭვიანა? დამცინავი ტონით ამბობს შეთე.

(და)ვივიწყბთ (სრულად)

თავისუფალი ვერ ვიქნები, რადგან სიყვარული ამ ჯოჯოხეთში არ არსებობს ექიმო. თქვა დამცინავად და ჩუმად მყოფ ბიჭს დახედა ... -როგორ მეზიზღება ეს თეთრი სამოსი ,მას ჯინსი აცვია დაინახეთ? უხდება ხო ? მეც მინდა ნაღვლიანად თქვა ..მძულს ეს უაზრო თეთრი ფერი

რატომ გადავეყარეთ ასეთ იდიოტებს სრულად

-მოკლედ. გახსოვთ ალბათ სულ ვამბობდი, თუ მოხდა სასწაუკი და ვინმე შემიყვარდა არავის დაველოდები და მოვიტაცებთქო... -ოო არაა,- სიტყვა გააწყვეტინა ბარბარეს გმინვამ. -გაგიჟდი გოგოო? ლექსო მოიტაცეე?- შეყვირა კესომ.

ასეც ხდება ხოლმე (სრულად)

შემეცოდა ეს დიდუბე ისედაც ერთი დიდი ნაგვის გროვაა, ადამიანების ხელშითქო ,ამიტომ იმ პატარა ფურცელს ძირიდან ვიღებ და ახლა ნამდვილად ვაგდებ ნაგავში . ისე მეზარება იმ ცათაბჯენზე ასვლა და გადასვლა მეორე მხარეს, რომ ვკვდები. ისიც არ მინდა გზაზე გადავიდე

და 50 წლის შემდეგ რა იქნება?! (სრულად)

დიახ, დიახ მეტროში.მოკლედ ზამთარი იყო...სასწავლებლიდან მოვდიოდი(პირველ კურსელი ვიყავი)... ხომ იცით, რომ თუ მეტროში რამეს მაგრად არ მოჰკიდე ხელი აუცილებლად წაიქცევი... გაყინულ ხელებს ჯიბეებში ვითბობდი.როდესაც შევედი ხელების ამოღება დამეზარა და

semper femina (სრულად)

-ნანო მოჰყავთ,ხალხოო!-ქუჩის სიმყუდროვეს საზარელი ხმით არღვევდა ათიოდე წლის ბიჭი,ნარბენს სუნთქვა გახშირებოდა. ოფლით დაცვაროდა წითელი მაისური. ფეხები სულ გატალახიანებოდა. ყველა კარზე აბრახუნებდა. ფანჯრებში გაფართოებული თვალებით იყურებოდა.

ქაოსის ორქიდეები (სრულად)

ვგრძნობ, რომ მისი სითბო ჩემში ნაზად იღვრება. იღვრება მთლიანად, მაგრამ ამასთან ისე, რომ ორივეს გვეკუთვნოდეს. თითებს ჩემს თმებში ნაზად დააცურებს, ჩემს სურნელს შეიგრძნობს, ისევე, როგორც - მე. მთლიანად ბურუსში ვარ გახვეული. თითქოს ვერაფერს ვხედავ,

დემეტრე და კეტრინი (სრულად)

დაახლოებით ათი ხდებოდა დემეტრემ ერთ-ერთი ბარის კარი რომ შეაღო და ფანჯარასთან მჯდარ მეგობარს მიუახლოვდა.თორნიკე როგორც ყოველთვის მხიარულად შეეგება მეგობარს.საპასუხოდ ვერაფერი რომ ვერ მიიღო,გაკვირვებულმა შეიცხადა. -რა გჭირს ტო -მე და კეტრინი

"გამოსავალი" (სრულად)

ბიჭმა ერთი ფეხით კარი მიუხურა ხალხს. -ჩუმად! სძინავს და არ გააღვიძოთ! არა, დაიძინე, დაიძინე... მე აქ ვარ. მე უკვე აქ ვარ. ტიროდა. ვერ ხვდებოდა, სახე სველი რატომ ჰქონდა.