შეწერილი შვილები [სრულად]

გიფიქრიათ რა მოხდებოდა თქვენს ცხოვრებაში, უეცრად რომ აღმოგეჩინათ - არასწორი ადამიანი აირჩიეთ? არასდროს მეგონა თუ ამაზე ფიქრი მომიწევდა, უფრო სწორად არც ერთი წამით არ მიფიქრია იმ კონკრეტულ დღემდე. დღემდე, როცა თეთრ კაბაში გამოწყობილმა, სახეზე ღიმილით

წამიერი პაემნები (სრულად)

,, ჩემო პირველო წამიერო სიყვარულო. როგორ გინდა რომ თქვა,ან როგორ გინდა რომ დაიჯერონ. ფაქტი ფაქტად რჩება, როცა დაგინახე გადავწყვიტე რომ მიყვარდი. ეს იყო მარტოსული ადამიანის გმინვა, ცარიელ ოთახში"...

ატმის სურნელი (სრულად)

-ხომ გითხარი გაიზარდე,დიდი გოგო ხარ უკვე და არ შეგეფერება ეს ხეებზე ძრომიალი-მეთქი?- ნაზად უზელდა მხარს და გოგონას ბავშვურ სახეზე ეღიმებოდა. -ვიცი, მაგრამ შენ არ აპირებდი ასვლას და რა მექნა?-თავი ოდნავ მიაბრუნა მის უკან ჩამუხლული ბიჭისკენ -მოიცა,შენ

გულწრფელობის საღამო (სრულად)

წვრილმანი დეტალები, შური, სიბოროტე, ეს ყველაფერი იყო ის,რაც არის... ყველაში არის,ვინც იხედება, ვინც უფრო ღრმად იხედება. ვინც აღიარებს კი, უბრალოდ კარგი ტიპი ჩანს. ადამიანი რომელმაც მისი შინაგანი სტრუქტურა ლამბაქზე შემოდო და სამყაროს მისი თავი

ევა (სრულად)

-მაგიჟებ! მხოლოდ ეს სიტყვა იყო საჭირო იმისთვის რომ ორივეს რაღაც მუხტი ეგრძნოთ ისე დაეწაფნენ ერთმანეთს, ალექსანდრემ ერთი ხელი წელზე მოხვია და კარებს ააკრო მეორეს კი ხან ფეხზე ხან ყელზე ასრიალებდა, ტუჩებით ყელს რომ ჩაუყვა და ხელი მაისურის შიგნით რომ

სიყვარულის ინსტრუქციები (სრულად)

სახლში მისულს ნატაშა მკვლელის თვალებით მიყურებდა,მაგრამ უკვე ვეღარ ბედავდა რაიმე ეთქვა,რადგან იცოდა ერთი სიტყვა და თავს წავაცლიდი.. მას დიდი გული მხოლოდ მაშინ ჰქონდა,როცა საწოლზე გაუნძრევლად ვიწექი.

უკვე ჩემი დაგარქვი ფერია (სრულად)

გოგონა იყო ეზოში...შავი გრძელი თმით, თაფისფერი თვალლებით თვალები რომლებიდანაც დიდი სითბო მოდიოდა... სულ რაღაც 9 წლის იყო მაგრამ ბედმა არ დაინდო...გოგონა რომელსაც ყველა უყვარდა და და გოგონა რომელიც ყველას უყვარდა. ლაღი იყო მისი მხიარულება გადამდებიც

კესანე. - [სრულად]

მარტოობაში გასული რამდენიმე თვე და ახალი არაფერი. მხოლოდ დარჩენილი მოგონებები. რომელსაც, არ შემატებია არაფერი ახალი. ადამიანები მიდიან, მოგონებები რჩებიან. ნელ-ნელა სიბნელე ეპარება ქალაქს. ნელ-ნელა ვარსკვლავებიც იმატებს.

სულს მოგცემ! (სრულად)

თოვლით დაფარულ ქუჩაში მარტოდ მარტო მიაბიჯებდა. ყინვის მიუხედავად მშვიდი ,დინჯი ნაბიჯებით მიიწევდა უფერულ , ძველისძველ კორპუსებს შორის. მთელი ქალაქი ნაომარ ტერიტორიას ჰგავდა, გადმონაშთს სადაც სამუზეუმო ექსპონანტები უნდა ყოფილიყვნენ და არა

უსასრულობიდან უსასრულობამდე (სრულად)

ვიცოდი ანდრეი ვერასოდეს დაივიწყებბდა მის ძველ ცხოვრებას და ჩემს ჩუმად მაინც განაგრძობდა იმ საქმიანობას,საიდანაც გაქცევა მინდოდა,მაგრამ ბედს დავმორჩილდი და ცხოვრებას მივენდე,რადგან ჩემი სიყვარული მის მიმართ განუზომლად დიდი იყო..