ღამის სტუმარი [7]

მაშოს გვერდით დაწვა მეუნარგია და ჭერს მიაშტერდა. შეშინებულმა გახედა უცებ მის გვერდით არხეინად წამოწოლილ უფროსს მაშომ და თვალებით გაიცინა. არაფერი უთქვამს, ირონიულად ასწია წარბები და ნიაკოსთან თამაში განაგრძო, არც მეუნარგია იღებდა ხმას, იწვა და

ღამის სტუმარი [6]

ნიაკომ მაშო და მამა თავიდან ბოლომდე გაწუწა. მეუნარგია სიმწრით ხმასაც ვერ იღებდა,მაგრამ მისი მკაცრი გამომეტყველება უსიტყვოდაც ყველაფერს ამბობდა . პატარა აბანოდან ძალით ამოიყვანეს და პირსახოცში გახვეული ოთახში გაარბებნინა ძიძამ. საწოლზე დააყენა და

ღამის სტუმარი [5]

დილით კარებზე კაკუნმა გამოაღვიძა. საწოლში გვერდი იცვალა და ფეხზე წამოდგა, ჯერ ნიაკოს დახედა, მოფუზულს საყვარლად რომ ეძინა, მერე ხალათი აიღო და მოიცვა. კარებთან მომღიმარი მეუნარგია იდგა.

ღამის სტუმარი [4]

თაფლივით დადნა მაშო ბაქარის თბილი ბარიტონის მოსმენისას. ეს არის საოცრება, ამიტომ კარგად უნდა დაიმახსოვროს ყველა დეტალი. ხვალაც კი არ იქნება ასეთი ენაწყლიანი უფროსი... თუ იქნება? არვიცი, რას გაუგებ ამ კაცს. ინგლისის ამინდივითაა როცა მოუნდება

ღამის სტუმარი [3]

როგორ უხდება ღიმილი მეუნარგიას. სულ სხვანაირი ხდება ამ დროს. მაშოსაც გაეღიმა, გულიანად! ბოლოს ასე ზუსტად ორი თვის წინ გაეღიმა, მთელი გულით, მაშინ როცა ჯერ კიდევ სჯეროდა საკუთარი საქმროსი. პატარას ხმამ გამოაფხიზლა ორივე, რომელსაც საქანელა გაუჩერდა

ღამის სტუმარი [2]

სახლში გამეფებული სიმყუდროვე პატარას ტირილმა დაარღვია. ძიძა აჩქარებული ნაბიჯით შევიდა ოთახში და ბავშვი საწოლიდან ამოიყვანა, ცოტახანი ხელში ათამაშა, ვერაფრით გააჩერა, თან ისე ეშინოდა მტირალა ბავშვების. სულ გონია რომ რაღაც დაემართებათ, ან რაღაცა

ღამის სტუმარი [1]

წელს თბილისში საშინელი ზამთარი დადგა, სიცივეები გაუსაძლისია. ხმაურიანი ქალაქი ზამთარში თითქოს მკვდარია. უბნებიც ისეთი დაცარიელებული და ჩუმია. ქუსლიანი ფეხსაცმელი საშინელ ხმას გამოსცემს ყინულზე, მანტოს სულ უფრო და უფრო მაღლა იწევს და ცდილობს

ღამის სტუმარი 14 (დასასრული)

წყვდიადიდან გამოფხიზლება ხელახლა დაბადებას ჰგავდა! სიცარიელიდან უსასრულობამდე... ღამის კოშმარიდან გამოფხიზლება ყველაზე ძნელი გამოდგა ჩემთვის,სიბნელიდან რეალობაში მოხვედრილს თავი მომჭრა სინათლემ,რამდენიმე წამს დამაბრმავა

ღამის სტუმარი 13

სკოლის დამთავრებამდე სულ რაღაც ერთი კვირა რჩებოდა... ერთი კვირაც და ჩემი ოფიციალური ნიშნობა შედგებოდა,ცხოვრების ახალი ასპარეზი ბრძოლის ჟინით უნდა დამეწყო, რომლისთვისაც მზად ვიყავი

ღამის სტუმარი 12

მთელი ეს დრო ვცდილობდი,გონებაში წარმომედგინა ბექას დაბრუნების წამები,როცა შევხვდებოდით ერთმანეთს და ვისაუბრებდით....... ახლა კი როცა ის ჩემ წინ იდგა,მის მიმართ სიყვარულზე მეტად წყენას ვგრძნობდი ახლა უფრო მეტად მტკიოდა გული! მის გამოწვდილ ხელს არც კი