ღამის აივნის შეხვედრა, ანუ რაც გინახავს კიდევ ნახავ! (თავი 9)

ღიმილით ვაქცევ ზურგს და ნახევრად შიშველი კურტუმის ქნევით გაზქურიდან შემწვარ ხორცსა და ომლეტს ვიღებ.მაგიდასთან შემომსხდრები, უხმოდ მივირთმევთ ძლივს-ძლივობით მომზადებულ კერძს რომელის სულაც არაა ცუდი. მართალია კვერცხის ნაჭუჭის

ღამის მწუხარება

ჩემი მწუხარება განსაზღვრულ მიჯნას გადასცდა და ვცდილობ გოეთეს შეცდომები ვუპოვნო, რათა საკუთარი თავი ვანუგეშო, მაგრამ არაფერი არ გამომდის. თვალის გახელიდან, რა აღარ ვიფიქრე, რომელ ღმერთს აღარ შევევედრე. ღმერთი რომ არსებობდეს, განა მე ასეთ

ღამის აივნის შეხვედრა, ანუ რაც გინახავს კიდევ ნახავ! (თავი 1-8)

თვალებს სასოწარკვეთილად ფარული სურვილით ვაპარებ ჩემს მოპირდაპირედ მჯდარი ჟღარი მამაკაცისკენ, რომლის სახე მხოლოდ ერთს ამბობს: „ჯადაბას ყველაფერი...მინდა გაგსინჯო...“...ამ გამოფიტულ, ნაცრისფერ სამყაროში რომელიც არსად-წამსვლელ ვირთხების რასას შობს,

ღამის სტუმარი (სრულად)

-შენი სახელი მინდა გამოვიცნო? -შანსი არაა-მეცინება და ჩაი მეღვრება-არაუშავს,გადავწმენდ-ფეხზე ვდგები და სწრაფი ნაბიჯით მივდივარ ტილოს მოსატანად. -რამე უცნაური უნდა იყოს.. -აჰამმ.. -ელიზა? მერი? თამარა?

ღამის ზმანება (18 ნაწილი - დასასრული)

-უკვე გვიანია - ვუპასუხე მშვიდად - ორსულად ვარ - ვუპასუხე რამდენიმე წამიანი სიჩუმის შემდეგ. ყველა გაოცდა, დემემაც კი გაკვირვებულმა ჩამომხედა, თუმცა შემდეგ ხელი მოვუჭირე და მიხვდა საქმე საითაც მიმყავდა.

ღამის ზმანება (17 ნაწილი)

-დე.. არ ინერვიულო, მე არასდროს არ დამკარგავ - ვუპასუხე მაშინვე და ჩავეხუტე. როგორ მომნატრებია ჩემი დედიკო. ისევ ისეთი თბილი და გამგებიანი... რა თქმა უნდა დედაჩემი უზომოდ მიყვარდა და არ შემეძლო რამდენიმე ჩხუბის გამო მისთვის ხაზი გადამესვა.

ღამის ზმანება (16 ნაწილი)

-რამდენიმე წამში შემოვა - გავიფიქრე გულში და თვლა დავიწყე... „1..2..3..“ ორმოცდაათამდე ავედი, თუმცა არ შემოსულა და უკვე სერიოზულად დავფიქრდი მართლა ხომ არ წავიდათქო. დაფეთებული წამოვვარდი და ფეხსაცმელები ამოვიცვი. „უჰჰ... სიარულიც დამვიწყებია..“

ღამის ზმანება (15 ნაწილი)

მამა მომიკვდა, დედა კი ამ ყველაფერს მე მაბრალებდა! მშვენიერია! არც დემე მყავს გვერდით! ისეთი ბედნიერი ვიყავი... რატომ გავუბედურდი ასე მალე და ასე ძალიან არ ვიცი... რა დავაშავე ასეთი? მშობლებს რომ არ დავუჯერე? სულ არ მაინტერესებს სწორი საქციელი იყო

ღამის ზმანება (14 ნაწილი)

თვალების გახელა არ მინდოდა. რაღაც მაგარ საწოლზე ვიწექი და მთელი ტანი მტკიოდა, წამლებს სუნითაც გვარიანად იყო ოთახი გაჟღენთილი... -ექიმო, მითხარით როდის გამოფხიზლდება! სამი დღეა უკვე ასეა! - გავიგე ნაცნობი ანერვიულებული ხმა.

ღამის ზმანება (13 ნაწილი)

უნდა მეკითხა საით წავსულიყავით, როდესაც ეზოში მანქანების ხმა გაისმა. ორივემ ჭიშკრისკენ გავიხედეთ. დემე ვერ მიხვდა რა ხდებოდა, მე კიდევ კინაღამ იქვე გული წამივიდა, როდესაც ნაცნობი მანქანიდან მამაჩემი გადმოვიდა.