შენი უღელი (თავი პირველი)

ანანო დილიდან ელოდებოდა დადუნას და თინათეს გამოჩენას, ისინი კი როგორც ყოველთვის აგვიანებდნენ.  მოუთმენლად აკაკუნებდა თითებს კლავიატურაზე და მეასედ კითხულობდა ელ. ფოსტაზე მოსულ   შეტყობინებას

მე, შენი ოცნების ქალი ( სულ)

ეს პატარა მოთხრობა არაა იდეალურ ადამიანებზე, თუ სტერეოტიპული საზომით შევხედავთ მათ. უბრალოდ იმის თქმა მინდა, რომ ერთმანეთის მიღება უნდა ვისწავლოთ ისეთების, როგორებიც ვართ.და დიახ, ყველაფერი გამოგვივა, რასაც გულით მოვინდომმებთ.

შენი ფანჯრიდან (ნაწილი მეექვსე)

- მაგათ რა ჰგონიათ, ეგრე გაგვაჩერებენ? - ავისმომასწავებელი ღიმილი გაუკრთა დაძაბულ სახეზე დათუნას, უკანასკნელი საათების განმავლობაში ბოლთას რომ სცემდა იმ მრგვალი მაგიდის ირგვლივ, სულ პირველად რომ მიიპატიჟეს მასპიძლებმა სტუმრები. - ზუსტად ეგ ჰგონიათ,

შენი ფანჯრიდან (ნაწილი მეხუთე)

- ნენე, დაგვდებ პატივს და ამოიღებ ხმას? - მოთმინების ფიალა აევსო ძარღვებდაჭიმებულ ჩეჩეს, ჯერ უმცროსი დის, შემდეგ ონისეს თვალებში რომ ეძებდა პასუხებს და არ უსწორებდა ისიც ჯიუტად. - ვნახე, - ექოსავით გაისმა გაუბედავი ხმა. - ვინ ნახე? - დაეძაბა ხმა

შენი თმების ოკეანე

შენში მიყვარს შენი თმების ოკეანე. თმის ტალღების ალისფერი მოზღვავება.

შენი ფანჯრიდან II

-ერთ სიტყვასაც არ მეტყვი მაო? -უნდა გითხრა? -არა? -რა ვიცი. არ გაიპარო აქედანაც.-უთხრა და ირონიულად გაიღიმა.

შენი ფანჯრიდან I

-მშვიდად, მშვიდად. არაფერს დაგიშავებ, უბრალოდ არ იყვირო.-პირიდან ხელი ნელ-ნელა მოაშორა და გოგოც უცებ შებრუნდა, გაოცდა, როცა თვითმფრინავში მის გვერდით მჯდომი ბიჭი დაინახა.

შენი შეშლილი ლექსები

აავსე ლექსი ჩემეული მკრთალი აისით. აივსე თავად, პატიებას ნუ მთხოვ! შეგინდე! და სანამ შენს ლექსს კვლავ დემონებს გადაულოცავ. გაიხსნე, რომ ჩემი სუნთქვა მსხვერპლად შეგწირე.

შენი ფანჯრიდან (ნაწილი მეოთხე)

ისე საზარლად მოსაღამოვდა, ცაც კი ატყობინებდათ მოსალოდნელ საფრთხეს. გალურჯებულ ცას ნახშირისფერი რომ დაედო, თავი შეახსენა ყველას შეკრების მიზეზმა, მაგრამ ჯიუტად არ იშლებოდნენ ლამაზად განათებული ეზოდან. თბილი ყვითელი სინათლე, სიფაქიზით რომ ედებოდა მუქ

შენი ფანჯრიდან (ნაწილი მესამე)

- ნუ მეკამათები ორი წლის ბავშვივით! - კამათში დამარცხების გემო რომ იგრძნო, კიდევ უფრო გაიმკაცრა ხმა სოფამ. - გამაახალგაზრდავე ახლა? - ხმით ჩაეცინა გიორგის. - გონებით მხოლოდ! - ირონიულად წაისისინა ქალმა, გამეხებული სახით რომ იჯდა ცხენზე. - აი, ეს არ