შენი 'მე' (დასაწყისი)

პარადოქსები... ანუ როდესაც შენი 'მე' გაცნობს თავის ''შენ''ებს..

შენი ღიმილი მაბედნიერებს

და თუ დაგკარგე რას ვიზავ? არვიცი ვერ ვგონებ შენს თვალებს ვფიცავარ ახლა მხოლოდ ერთი აზრია ჩემში

შენი ჩრდილი

შემოდგომის საღამო იყო,აი ისეთი თბილი სიო რომ ჰქრის და სახეზე გელამუნება პატარა ბავშვივით თითქოს ხელი რომ ჩაგკიდა და მიგარბენინებს სადღაც თავისი წრფელი ღიმილით.. -მივდიოდი,მაგრამ სად?

მინდა ტუჩებით ვიგრძნო შენი გულის ფეთქვა!

გამბედაობას ვიკრებ, ხელს ვიწვდი და მარცხენა ლოყაზე გეხები, ცერა თითს სიცილისგან ქუთუთოებში ჩამალული თვალის გასწვრივ გისვამ და ჟრუანტელი მივლის. ოჰჰ.. როგორ მინდა ახლა მეც დავხუჭო თვალები, შენთან უფრო ახლოს მოვიწიო და ხარბად შევისუნთქო შენი სურნელი.

შენი სულის მელოდია (მეექვსე თავი)

ლანას წასვლიდან ორი კვირა გავიდა. მასზე არაფერი ვიცოდი და ეს ჭკუიდან მშლიდა. არ მინდოდა მეფიქრა, რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო. თუმცა ეს ერთადერთი არა იყო, რაზეც ნერვიულობა მიწევდა. ჩემი ძალები აღარ მემორჩილებოდნენ. მათი კონტროლი არ შემეძლო. თავიდან

შენი სულის მელოდია (მეხუთე თავი)

მართალია, ჩემი ცხოვრება ერთი-ორად გართულდა, თუმცა ეს სულაც არ მათავისუფლებს იმ ვალდებულებისგან, რომელსაც "ახალი წლის საჩუქრების ყიდვა" ჰქვია. თანაც ნიკოლასიც მოვა და მისთვისაც რამე უნდა ვიყიდო. მე და ლანას ტრადიცია გვაქვს. ახალ წელს შოკოლადიან

შენი სულის მელოდია (მეოთხე თავი)

-დედაჩემი წყლის მმართველი იყო, ამიტომ მე მხოლოდ ნახევრად ვფლობ ამ სტიქიას. მისი მხოლოდ მესმის. -გასაგებია და... ალექსანდრე ხომ სინათლის სამეფოდანაა? ანუ მას ჰაერის მართვა შეუძლია? -რამდენადაც ვიცი არა. მითხრა, რომ სამხედრო სასწავლებელში დადიოდა და

შენი სულის მელოდია (მესამე თავი)

-ცოცხალი ხარ?-მეკითხება შეშინებული ალექსანდრე. რა თქმა უნდა, ხედავს, რომ ჯერ კიდევ ვსუნთქავ, მაგრამ, როგორც ჩანს, ეს რიტორიკული კითხვაა. -მადლობა-ძლივს ვამბობ და ჯერ კიდევ ვახველებ. -სიარული შეგიძლია?–ხელს მიწვდი დასახმარებლად. -კი, კარგად

შენი სულის მელოდია (მეორე თავი)

–დაწყნარდი! მე ვარ–ვენებში სისხლი მეყინება, ნაცნობი ხმის გაგებისას. მოპირდაპირე კედელთან ჩერდება და ხელს პირიდან მაშორებს. ახლა მას გარკვევით ვხედავ. –დაინახე?–ვეკითხები ხმამაღალი ჩურჩულით. –ჩუმად! –ეს... ღმერთო, ეს რა ჯანდაბაა?-მისაწ*ლებული ხმით

შენი სულის მელოდია (პირველი თავი)

კიბეებზე "მოხდენილად" ვეშვები და პირდაპირი მნიშვნელობით ვიღაცას ვეკიდები კისერზე. ის ვიღაცა სწრაფად მიჭერს და შეკავების მიზნით ხელებს წელზე მხვევს. წამწამები ერთმანეთზე მაქვს შეწებებული შიშისგან და გულაჩქარებული მთელი ძალით ვეკრობი იმ ვიღაცას.