მე შენ შეგხვდი შუაღამისას

დამძიმებული ქუთუთოები ერთმანეთს დავაშორე. ზურზე ვიწექი და და ჭერს ავცქეროდი. თავი ავწიე, ადგომა ვცადე მაგრამ ხელები ვერ გავანძრიე. მაჯებით კრინის საწოლს ვიყავი მიჯაჭვული. რა ხდებოდა? სად ვიყავი? ხელების განთავისუფლებას ვცდილობდი, როცა ხმაური

მე შენ შეგხვდი შუაღამისას (თავი 13)

რამდენიმე დღე გავიდა. ყველაფერი ძველებურად იყო. რადგან ლევანი სამშვიდობოს იყო, ამ დღეებში ლაშაც არ გასულა ბანდასთან ერთად „საქმეზე“ და მშობლები და პატარა და კი უკვე ორი დღეა საქართველოში გაამგზავრა ლაშამ, ცოტა დავწყნარდი.ავალიანი მარწმუნებდა,რომ

მე შენ შეგხვდი შუაღამისას (თავი 12)

გადიოდა დღეები და და ჩემი დაძაბულობა უფრო და უფრო მატულობდა, რადგან ვხვდებოდი, ლაშა ბანდასთან ერთად, საქმეებზე გადიოდა. არ მინდოდა იმაზე ფიქრი, რა ხდებოდა გვიან ღამით იმ ქუჩაზე, სადაც ისინი იყვნენ. არც ავალიანი მეუბნებოდა არაფერს ამის შესახებ,

სამოთხე - ეს შენ ხარ!

ვდგავარ ქვიშაში, შენს სახებას დავყურებ ოდნავ ზევიდან, ცრემლებს სახიდან გწმენდ და თვალებზე გკოცნი, შენი ცრემლების გემოს ვგრძნობ ტუჩებზე და ეს იმ სიყვარულის და სიტკბოს ფერია, რაც მუდამ მატკბობს ჩემო ფერია. შემდეგ გეხუტები, გულში გიკრავ, გეფერები და

მე შენ შეგხვდი შუაღამისას (თავი 11)

მიუხედავად იმისა, რომ საშიშროება ნებისმიერ წამს შეიძლებოდა თავს დამტეხვოდა და სიცოცხლეს გამოვსალმებოდი, თავს მაინც უჩვეულოდ მშვიდად და ბედნიერად ვგრძნობდი. ლაშას გვერდით სხვანაირად არც შემეძლო. მის მკლავებში თავს ცუდად ვერც ვიგრძნობდი, მისი მოალერსე

მე შენ შეგხვდი შეაღამისას ( თავი 10)

კეტები გავიხადე და საწოლზე მივწექი. ვარიანტები გადავაწყე. რა მაკლდა? ნდობა? ჩემი თავის თუ ლაშას ნდობა? მისი ჩემდამი სიყვარულის არ მჯეროდა? მაგრამ მე თუ შევძელი ასე მალე მისი შეყვარება, რათომ მეჩვენებოდა მისი ჩემდამი სიყვარული არარეალურად?

მე შენ შეგხვდი შუაღამისას (თავი 9)

უცნაური დილა გათენდა, მოქუფული და ცივი. თითქოს ამინდიც ტიროდა ჩემსავით, ჩემს უიღბლობას ტიროდა... თითქოს დარდობდა, ჩემს განცდებს ისიც დარდობდა...აუდიტორიაში შესულმა ბავშვები შევათვალიერე... რა თქმა უნდა ლაშა მათ შორის არ იყო.

მე შენ შეგხვდი შუაღამისას (თავი 8)

გავრბოდი, მაგრამ სად მეც არ ვიცოდი. სუნთქვა მიჭირდა დაღლილობისგან, მაგრამ არ ვჩერდებოდი, სანამ რაღაცას არ გამოვედე და არ წავიქეცი. სწრაფად წამოვხტი და ისევ გავიქეცი. როგორც იქნა საერთო საცხოვრებლამდეც მივაღწიე...

მე შენ შეგხვდი შუაღამისას (თავი 7)

გულის რევის შეგრძნება გამიძლიერდა. არ ვიცი რას ვფიქრობდი, მაგრამ ფაქტი იყო ვერ ვყვიროდი. დამხმარე კი არსად ჩანდა. ელენე და დათო სულ გადამაციწყდნენ. მთელი კისერი გამითბო ბლანტმა სისხლმა. ვგრძნობდი როგოც მიიზლაზნებობდნენ წვეთები მხრებისკენ.

მე შენ შეგხვდი შუაღამისას (თავი 6)

ის დღე ოთახში დავაღამე. ლექციებზე შესვლა ვერ შევძელი. მთელი დღე საშინელი თავის ტკივილი მკლავა. ფიქრისგან თავი მისკდებოდა... ტირილისგან თვალები მტკიოდა... ცრემლი შვებას არ მგვრიდა... ფიქრი არ მაწყნარებდა, გადაწყვეტილებამდე ვერ მივდიოდი... ან რა იყო