ღამე ჩემი მესაიდუმლე!

მხოლოდ ღამემ იცის ჩემი იარები მე ხომ მხოლოდ მასთან ვტირივარ. ირგვლივ ვერვინ ხედავს ჩემს ცრემლს ან გოდებას მე და ღამე კი ერთნი ვართ.

ჩემი თავმოყვარეობა

ყველაზე მწარედ თავმოყვარეობა გვახსენებს თავის არსებობას.... ყველაზე უდროო დროს, ყველაზე დაუპატიჟებლად მოდის... ერთ დღეს ჩვენში დიდი ხნის წინ მიძინებული თავმოყვარეობა იღვიძებს სისხლიანი თვალებით და ყვირის ბოლო ხმაზე, რომ მოაღწიოს ჩვენამდე მისმა

ჩემი მზე (სრულად) +18

-მალე მოგბეზრდება მაგ სიტყვების გამეორება და წახვალ.-გაიცინა.-სხვანაირი არ გეყვარები, შენ ძველი დათა შეგიყვარდა!-იღრიალა ისევ. -თავი არ გეტკინა? რა გაფუჭებული რადიოსავით ჩაიხვიე „ძველი დათა“? რომელი დათა? ისევ ის დათა ხარ

ჩემი ზუ #1

ყველა ადამიანის ცხოვრებაში უნდა იყოს ზუ... * * * მეცინება.ვცდილობ,ეს დღეები დრამატულად წარმოვაჩინო,თუმცა რეალობა არც ასეთი მძიმეა.მსოფლიო პანდემიამ შვიდი მილიარდი ადამიანის ცხოვრება ამოატრიალა,შევიცვალეთ ყოველდღიურობა,ჩავჯექით სახლებში,თითქოს

ჩემი კიბორჩხალა

ჩემს წინ სამი, უსაშველოდ დიდი, წითელი ნეკერჩხლის ხე საზარლად არის წამოჭიმული. მათი ფოთლების შრიალს ჩემი ბუტბუტი ერთვის თან და გონებაში აზელილ ფიქრებს ვერც ერთი ჩიტს ხმა ვერ ფარავს. რა მოხდება ჩემს ბურუსსში გახვეულ მომავალში, ან ახლა რა უნდა

ჩემი ადამიანი! (2)

- რა მეძებარი ძაღლივით მყნოსავ ნია რაიყო - ალექსანდრე რო გადამიკიდე გასარეცხი ხალიჩასავით დამსვი ძირს სიარული შემიძლია - დაეტიე რა , ნუ ფართხალებ მოწამლული თევზივით შენიჭირიმე - მოწამლული თევზი ხო ?! - სამზარეულოს შესასვლელთან სარკე იყო

ჩემი ადამიანი! (1)

7 წლის ვიყავი როცა, დედა გარდამეცვალა, მამას კი რატომღაც დამაშორეს ჩემთვის გაურკვეველი მიზეზების გამო. ერთ-ერთ პანსიონატში მოვხვდი სადაც ძალიან გამიმართლა და არც ცუდი მეგობრები და არც ცუდი დირექტორი არ შემხვედრია.

ჩემი ედემი./2/

სველი თვალებიდან დაიწყო კოცნა, ნელა ჩამოყვა ღაწვებს, ლოყებს და გაუხეშებულ ბაგეებსაც მიადგა. ერთხანს ეცადა თავის შეკავებას მაგრამ ზემოთაც ვახსენე რაღაც ძალა მოთმინების უჯრედებსაც უბლოკავს. რბილი ბაგეებით ქალის ქვედა ტუჩი მოიქცია, მომთხოვნად გადავიდა

ჩემი მომავალი პროფესია

მოკლედ მეგობრებო დახმარება მჭირდება საუნივერსიტეტო საკითხებში რადგან საერთოდ ვერ ვერკვევი მსგავ საკითხებში.

ჩემი ედემი./1/

სამშობიარო ბლოკში დედის სხეულს მოშორებული ჩვილის სიჩუმე კლავდა ყველას. გარეთ საკუთარი გადაწყვეტილებით, განადგურებული ბავშვის მამის ცრემლები სიკვდილსაც კი აშინებდა. ახალგაზრდა ცოლ-ქმრის ბედი ალბათ ზეცაში იყო დაწერილი. იქ მჯდარმა თეთრ წვერიანმა სულაც