Du gehörst nur mir(შენ მხოლოდ ჩემი ხარ)(6)

-როგორ ხარ?-მშვიდი სახით შემომხედა. -შენ რა მეღადავები? ხომ გითხარი შენი დანახვა აღარ მინდათქო.-უხეში ტონით დავიწყე ჩვენი დიალოგი. -დალაპარაკების ნებას თუ მომცემ, რაღაცის თქმა მინდა მხოლოდ 2 წუთს წაგართმევ მეც არ მაქვს ბევრი დრო.-ისევ

Du gehörst nur mir(შენ მხოლოდ ჩემი ხარ)(5)

-შენს დათმობას არ ვაპირებ, რამდენიმე დღეში კი ისევე დავილაპარაკებთ და შენც უფრო დალაგდები, ყოველთვის შენს გვერდით ვიქნები იცოდე, ძალიან მიყვარხარ, ამ დღეების განმავლობაში კი ყურადღებას არ მოგაკლებ.-მისი ყოველი სიტყვა

Du gehörst nur mir(შენ მხოლოდ ჩემი ხარ)(4)

-თვალები რომ გავახილე, პატარა ოთახში აღმოვჩნი, არაფერი არ მახსოვდა, მთელი ოთახი ჩაბნელებული იყო, მხოლოდ ბუხარის სინათლე ანათებდა ოთახს, ერთი პატარა მაგიდა, რამოდენიმე სკამი,ორი პატარა პუფი და მდივანი იდგა რომელზეც

Du gehörst nur mir(შენ მხოლოდ ჩემი ხარ)(3)

-ვაიმე არ მჯერა თორნიკე.-სიხარულით ფეხზე წამოვხტი და გადავეხვიე. -გაგიხარდა ჩემი დანახვა ჩემო გოგო? -არა საერთოდ.-უკვე სკამზე მოთავსებულმა კატომ გადაიკისკისა.

ჩემი ადამიანი

ახლა აღარ მყავს ჩემი პიროვნება, ბედნიერიც აღარ ვარ. მე ახლა უბრალოდ მარტო ვარ , უიმედო სევდით შეპყრობილი. ცინიზმით შევყურებ ადამიანებს, რომლებიც ერთმანეთს ყოველ წამს ტკენენ და ბედნიერი ვარ, რომ მათთან აღარ ვურთიერთობ

ჩემი ადამიანი (სრულად)

სიყვარული ეპიდემიაა და ბედნიერია ადამიანი რომელიც ამ ეპიდემიით ავადდება, დიდი განძია როდესაც დედამიწაზე პოულიბ შენს ნახევარს, შენს ადამიანს დაგებულიბ სიყვარულის ტკბილ გემოს. და მაინც ბედნიერიააა ადამიანი რომელსაც გვერდით ჰყავს თავისი ადამიანი,

Du gehörst nur mir (შენ მხოლოდ ჩემი ხარ) (2)

ისევ დილაუთენია რეკავდა მარიამის ტელეფონი. -ალოოოოო, რა გინდა კატო.-რათქმუნდა მიხვდა რომ დაქალი იყო და გავრაზებულმა მიმართა. -შვილოო რაღადროს ძილია ადექი და შევუდგეთ საქმეს.-კატერინა როგორც ყოველთვის კარგ ხასიათზე იყო.

ჩემი პროფესია 36_ე, 37_ე და 38_ე თავი ერთად!

სიცოცხლე მივიწყებას მიეცა? ადამიანებს, აღარ ახსოვთ, რომ შობადობაც თავდებშია... ახლა ხალხი, დაიღალა ოჯახის წევრების უკანასკნელ გზაზე გაცილებით. იქნებ აცივდა? იქნებს ადამიანების სულშიც აღარ თბილა. იქნებ და დარდებმა დაიწყეს მეფობა. იქნებ ღიმილს წრემლმა

ილუზიაა ყველაფერი ჩემი შექმნილი . . .

რომ გრძნობებს ჩემგან გავფანტავდი შიშმა შემიპყრო, რომ ერთ დღეს შენთან საერთოც კი არა დამრჩება. რა მოხდებოდა შენი ღმერთი ჩემო მე ვიყო და მხოლოდ ჩემზე ლოცულობდე დილით ხატებთან.

"ნუთუ ჩემი ხმა არ გესმით?!"

მოკლედ დავბრუნდი...(რადიდი მწერალი მე ვარ, მაგრამ მაინც) მომენატრეთ... ველოდები თქვენს შეფასებებს დადებითს თუ უარყოფითს. პ.ს ნუ აღარ დავიწყებ იმაზე საუბარს, რომ პლაგიატობისგან შორს ვარ და არანაირი მოპარვები... ნუთუ ამის მტკიცება მჭირდება მაშინ აღარ