შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები (35)

ჯეკომ მაშინვე ლუკას დაურეკა. - ბიჭო რა ხდება? ( ჯეკო ) - ათ წუში მანდ ვიქნები, იქამდე ჩვენებთან გადარეკე და ვახო თავბერიძის ნომერი გაიგე. ( ლუკა ) ლუკა ჯეკოს პასუხს აღარ დაელოდა და გაუთიშა, შემდეგკი მისი დავალების

შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები (34)

ნატა და ჯეკო ექიმს ხმის ამოუღებლად დაემორჩილნენ და ოთახიდან გავიდნენ.- ჭრილობა ხომ არ გტკივა? (ექიმი)- არა არ მტკივა.- ძალიან კარგი, მოდი ნელა ვეცადოთ წამოდგომას.(ექიმი)ექიმმა ხელი წამავლო და ფრთხილად

შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები (33)

ლაპარაკი ჯერ კიდევ მიჭირდა, მაგრამ არ შემეძლო გავჩუმებულიყავი ამდენი კატასტროფული საათების შემდეგ ლუკას პირველად ვხედავდი, მისი მწვანე თვალები წარმოუდგენლად მენატრებოდა, თითქოს საუკუნე სიშორე ჩადგა

შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები (32)

- გადარჩენილხართ ლუკა. ( ექიმი ) ლუკამ სევდიანი გამომეტყველება მიიღო და ექიმს პასუხი არ გასცა. - ძალიან გიყვართ? ( ლუკა ) - კი ცვეტში ყველაზე მაგრად. ( ლუკა ) - იცი ლუკა, სანამ ოპერაცია დაიწყებოდა ანამარია რამდენიმე წუთს

შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები (31)

- ჩქარა სასწრაფოში დარეკეთ ვინმემ ბიჭო რას უდგახართ. (ლუკა)ჯეკომ სასწრაფოში დარეკა შემდეგკი ლუკას მიუახლოვდა.-იქნებ არ შეიძლება განძრევა, დაბლა დააწვინე ტო. (ჯეკო)ლუკა ხმამაღლა ყვიროდა, მისი მწვანე თვალები

შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები (30)

- ლუკ მუსიკას აუწიე. ლუკამ ჩემი თხოვნა ხმის ამოუღებლად შეასრულა შემდეგკი მე შემომხედა და მთელი სამი წუთის განმავლობაში თვალი არ მოუშორებია. - გაგიჟდი? გზას უყურე. აი ეს ჩვეული ღიმილიც, რომელიც როგორცყოველთვის კატასტროფულად

შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები (29)

ცოტახანში კარებზე ზარიც გაისმა. - ჩემი პრინცი მოვიდა. ( ნატა ( სიცილი ) თეკო და ნატა კარების გასაღებად წავიდნენ თითქოს ერთი ვერ მოახერხებდა, მე და ლუკა კი მარტო დავრჩით. - ჩემი მწვანე თვალება. ( ღიმილი )

ვერ დაგთმობ (სრულად)

გილოცავთ ყველას. იმედია მოგეწონებათ. ზედმეტად მნიშვნელოვანი ისტორიაა ჩემთვის. პირველ კურსზე დავწერე ვერ ვდებდი, მგრამ გავბედე. ზედმეტად პირადულია ჩემთვის, იმედი მაქვს მოგეწონებათ. უბრალოდ მთელი ემოცია გადმოვეცი.

შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები (28)

რამდენიმე წამში დემეტრეც დაგვიბრუნდა. - ზატო მე მეჩქარება და უნდა დაგტოვოთ. ( დემეტრე ( ღიმილი ) - რომ არ გეჩქარებოდეს ეგ უფრო დამიკვირდებოდა, შენ ხომ სულ სადღაც გარბიხარ. ( ღიმილი ) - რაიყო დეპრესიაში ხარ? ( დემეტრე ( სიცილი )

შენ თუ გგონია დაგთმობ როდისმე ცდები (27)

სახლში ავედი ძალიან დაღლილი ვიყავი ამიტომ მაშინვე ჩემს ოთახში შევდი და დაძინება დავაპირე, რამდენიმე წუთში ჩემი ტელეფონის ხმაც გაისმა, ეს ლუკა იყო. - გინდა შენთან ამოვიდე? ( ლუკა ) ამ კითხვას არ ველოდი ამიტომ ცოტა