Never miss a chance to dance (X თავი)

მოსკოვის აეროპორტში რომ ჩავედით,ვიღაც ქალი დაგვხვდა.მგონი ვერა ერქვა. რომ გითხრათ გაბრწყინებული სახით დაგვხვდათქო,მოგატყუებთ! ცოტახანი იქ ილაპარაკეს მასწავლებელმა და ვერამ.რაღაცას ამოწმებდნენ,იქიდან კი ულამაზეს, ხუთვარსკვლავიან სასტუმროში

ცეცხლოვანი ტანგო /10თავი

ნათანიელმაც გააგრძელა თავისი საქმე. კისერში კოცნიდა და მისი კვნესის ხმა ყურებში სასიამოვნო მელოდიასავით ესმოდა,კისრიდან მკერდისკენ ჩაუყვა,ეფერებოდა და მოდუნების საშუალებას არ ძლევდა. მკერდიდან მუცლამდე ჩავიდა,ისე აგემოვნებდა თითოეულ ნაწილს,თითქოს

შრამიანი წარსული 4 თავი

მტკივა. თვალებს ვერ ვახელ, თითქოს ერთმანეთზე მიმეწებნენ, მაგრამ მოიცა მე გუშინ სახლში არ დავბურუნებულვარ. თვალები ვჭყიტე, ვერ წამოვფრინდი საწოლიდან მაგრამ წამოვიწიე, სადღაც ვარ და ეს სიტყვა ზუსტად აღწერს ჩემს მდებარეობას, აზრე არ ვარ აქ როდის მოვედი

ბიზნეს ვუმენი (თავი 19) დასასრული!

მე და ალექსანდრემ 2 წელი გავატარეთ თავისუფალ ურთიერთობაში, მაგრამ ყველა ადამიანის ცხოვრებაში დგება დღე, როდესაც რაც ადრე გინდოდა აღარ მოგწონს და, ამიტომ მის შეცვლას ცდილობ. სწორედ ესე იყო ჩვენთანაც, ჩვენ ერთად, ერთ ჭერ-ქვეშ ვცხოვრობდით და თითქმის

ბედნიერების რეცეპტი (თავი ორმოცდასამი)

თავშესაფრის პატარებს ახალი აღმზრდელისა და ფსიქოლოგის საპატივცემულოდ ფერადი, საჰაერო ბურთებიც დაებერათ და ოთახები სადღესასწაულოდ მოერთოთ. დედაოების დახმარებით შეშის ღუმელზე შოკოლადის ტორტიც კი გამოეცხოთ და შუშხუნებით შეიარაღებულნი მოუთმენლად ელოდნენ

ბავშვობის სიყვარული (1თავი)

ხვდებით ხომ, რა უზადოდ გონებამახვილური არსება ვარ, როცა საკუთარ თავზე საუბრისას სახელის, გვარისა და ასაკის მეტი არაფერი მახსენდება.. არა, როგორ არ მახსენდება, უბრალოდ ცოტა რთულია საკუთარი თავის სხვებისთვის გაცნობა ნუ კარგით, დავიწყოთ ასე ბანალურად:

ცეცხლოვანი ტანგო /9თავი

ველურივით მეცა ტუჩებზე და სავარძელში დამაბრუნა-ისევ!. კალთაში ჩამიჯდა ახლა ის დაეპატრონა ჩემ კისერს. ვერ ვინძრეოდი,ისე მსიამოვნებდა მისი დომინანტობა. ახლა მე, მე ვსუნთქავდი ხმამაღლა.ახლა მე ვიყავი მის ქვეშ,ახლა მე ვერ ვაკეთებდი ვერაფერს,ახლა მე

სანშაინ (მე-2 თავი )

ისევ ცხელა. დღითიდღე მაღლა იწევს ტემპერატურა და აქ გაჩერებაც შეუძელებელი ხდება. ერთადერთი რამ, რაც ამ აუტანელ სიცხეს მავიწყებს, ჩემი ჟოლოა. რომელზეც დავჯდები თუ არა, 30 წამში ყველანაირი სიცხე მავიწყდება. წარმოდგენაც კი არ გაქვთ როგორი სასიამოვნოა

როცა თვალებში ჩაგხედე (6 თავი)

ვფიქრობდი... ყველაფერზე, სიკვდილზე და სიცოცხლეზე. ჩემს ადგილზე ამხელა სამყაროში. ვინ ვიყავი საერთოდ და ვნიშნავდი თუ არა ვინმესთვის რამეს?! და უცებ ის გამახსენდა, ჰო დემე. რატომ ნიშნავდა ის ბიჭი ჩემთვის ამდენს? რატომ მანაღვლებს მის ცხოვრებაში რა

დახვეწილი არამზადა (თავი3)

საყვარელი წიგნი და მისი ავტორი მაშინვე ვიცანი,გამახსენდა რომ ჩემი ოთახის ბიბლიოთეკაში ერთი ეგზემპლარი უნდა მქონდეს,იქნებ შიგ არის რაიმე დამალული? ვფიქრობ 56 გვერდი უნდა იყოს ან თავი მაგრამ როგორც მახსოვს ამდენი ტავი არაა ამ წიგნში გამოდის რომ მართლა