მარტო (თავი 6)

ჩემს ხელებს დივნის ფეხიდან ხსნის, ხელზე იხვევს და ხოხვით მიმათრევს. ხელები ზევით მექაჩება და დივანზე ვვარდები - წამოვჯექი. ავიხედე და ჩემს წინ დგას გაღიმებული. მისი ღიმილისგან ბოროტება მოდის, ეს არ არის თბილი ან კმაყოფილი ღიმილი - ეს ბოროტებაა. ჩემს

შენ ჩაგიფიქრე მაშინ თავი 7

მე შენი კურსელი ვარ , დემეტრე ხელი გამომიწოდა და გამირიმა, უცნაურია,აქამდე არც კი შემიმჩნევია ეს ბიჭი, ხელი ჩამოვართვი და ვანიშნე რომ დამჯდარიყო უბრალოდ ზრდილობის გამო, ალბათ ამ ჟესტს ელოდა, მაშინვე მოკალათდა, სასიამოვნო პიროვნება ჩანდა, ღიმილს არ

ასეც ხდება ხოლმე (მეთერთმეტე თავი)

ეზოში შესულმა სახლთან მდგომ ნიდას მოკრა თვალი, რომელიც ტელეფონზე ლაპარაკობდა.. იოანე სახლში შევიდა..ნიკა კედელს მიეყრდნო და გოგონას მიაშტერდა. -კარგი მაშინ ხვალ გნახავ.. გაღიმებულმა გათიშა მობილური. -ვის ნახავ ხვალ ? წარბაწეულმა შეხედა წინ მდგომს

ცხოვრების გზები (თავი 4)

სანდოც წავიდა! სახლში შევედი,სალო ჯერ არ იყო მოსული. კიბეებზე ავედი და ჩემ ოთახში შევედი. სალოსთვის არც მითქვია ეგ ამბავი,რადგან არ მინდოდა ცოდნოდა ინერვიულებდა! გათენდა.მაღვიძარამაც დარეკა,სასწრაფოდ ავდექი და ჩემი წითელი საროჩკა ჩავიცვი.10 წუთშ

ბედნიერების რეცეპტი (მეშვიდე თავი)

დრო იმაზე ნელა გადიოდა ვიდრე თქვენ ფიქრობთ, სამწუხაროდ თავშესაფარში მყოფ ბავშვთა რაოდენობა დღითი - დღე იზრდებოდა, მიუხედავად იმისა, რომ მამა ნიკოლოზი ცდილობდა პატარებისთვის ღირსეული ოჯახები სწრაფად მოეძებნა, ბავშვები მშობლებისთვის ჩაებარებინა, მათი

მაფიის ბოსი! თავი 3 (1D Fanfic) +18

ზეინის ოთახში დავბრუნდი და როგორც ყოველთვის ოთახი ცარიელი იყო. მიუხედავად ამისა ყველგან დაძაბულობა იგრძნობოდა. ყველას შეეტყო ზეინის დაბრუნება. ეს ერთი თვე თავისუფლები ვიყავით და უცებ ისევ უსუსურობის შეგრძნება დამეუფლა. ფანჯრიდან ვაკვირდებოდი. როგორ

ბრალდებულო! თავი 16.

სახლში განადგურებული მივედი. ყველაფერზე ფიქრისგან უკვე თავი მისკდებოდა. ყელი ამტკივდა და სხეული ამიხურდა, მერე უცებ გამეყინა. ალბათ სიცხემ ამიწია. გაუბედურებული წავედი ჩემი ოთახისკენ. ამ ბოლო დროს მუსიკებსაც აღარ ვუსმენ და თითქოს მაკლია. მგონი ადრე

თაია (თავი 1)

,,სხვებისგან განსხვავებული ცხოვრება, არასდროს მქონია, მიუხედავად იმისა, რომ მდიდარი და შეძლებული ოჯახი მყავდა. არასდროს ვყოფილვარ გათამამებული სხვადასხვა ლამაზი სათამაშოებით. თამაშის და დროის ტარების ნაცვლად, წიგნებთან ვიჯექი 24 საათი და ყველანაირად

მარტო (თავი 5)

მთელი ღამე ვბორგავდი. ცივი ოფლი მასხამდა, ვიწვოდი და თან მციოდა. საათს დავხედე, ღამის 3 საათია. ლოგინზე წამოვჯექი, საღამური მთლიანად სველი მაქვს, ზეწარს ხელი გავუსვი და ოფლით იყო გაჟღენთილი. თმა სულ სველი მაქვს, ლავიწის ძვლებზე ოფლის აუზი ჩამდგარა,

ლელო (თავი 4)

- მე… მე მართლა ვგიჟდები. არა… უკვე გავგიჟდი. - დავიბენი. სერიოზულად ლაპარაკობდა და თვალებს დაბნეულად აცეცებდა. ჩემს ცნობისმოყვარე თვალებში კითხვა ამოიკითხა, როგორც ამას ყოველთვის აკეთებს და მიპასუხა. - ყველაფერი შენი ბრალია! წიგნიდან ამოღებულ,