უბრალოდ მე თავი1

გამარჯობა მე ვარ ელიზაბედ ერისთავი 15წლის.დავიბადე თბილისში მაგრამ დედას პროფესიის გამო ხშირად მიწევდა სხვადასხვა ქვეყანაში ცხოვერა.დედა მოდელია დეა დადიანი.მამა ერეკლე ერისთავი ყოფილი ფეხბურთლი ამჟამად ბიზნესმენი.ჩემი მშობლები პატარები იყვნენ რომ

"გაიღიმე პატარავ, ცხოვრება მშვენიერია" [თავი 1]

-ტვინი გაქვს? გოგო სამჯერ დაბალია ტიპი შენზე, მერე ნახე რას გავს, გიგოზე გაბრაზებული რომ მაგ სი*ს შეხვდი დავაიგნორე მარა საცოლეე?? მირჩევნია მოვკვდე რა-კვლავ ვყვიროდი მე, ელენე კი ქუჩაში, ერთ-ერთ ბნელ ჩიხში კუთხეში მყავდა მიმწყვდეული

Happy end? Sorry we aren't in Disney. (თავი I)

გამარჯობათ, მე მარი ვარ (დამწყები) ეს ჩემი პატარა ისტორიაა ჯერემზე რომელიც ემოა მას გატეხილი გულის აღსადგენად ერთი ჩვეულებრივი გოგო ეხმარება.

ჩანახატი (24 თავი)

ოცდამეოთხე თავი რა იყო ეს? სიხარული, ისტერიკა, ყველაფერი ერთად. სასამართლოს დარბაზში განცდილ ემოციებს სახელი არ მოეძებნებოდათ, ამ დროს ადეკვატური ალბათ არავინ იყო, ვიღაც ტიროდა, ვიღაც იცინოდა, ვიღაც იმუქრებოდა, იგინებოდა.... ემოციების სრული ქაოსი და

ისევ შემიყვარე... თავი (23) ნაწილი (2)

მისი თვალები რომ დაგენახათ...არ ჰგავდა ჩვეულებრივს,აი იმ წამს დავრწმუნდი,რომ უკვე ყველანაირი სამაგიერო გადავუხადე ამ სიტყვებით,მის მწვანე თვალებში იკითხებოდა ის დიდი ტკვილი,რომლითაც ცხოვრების გაგრძელლება გაუჭირდებოდა,გაშეშებული იდგა და ადგილიდან არ

ეშმაკი და ანგელოზი მეთექვსმეტე თავი

კვირეები ისე სწრაფად გადიოდა ვეც კი ვამჩნებდი. ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი კარგად იყო. მთელი ამ ხნის განმავლობაში სულ ბედნიერი ვიყავი. ხანდახან კი გამოერეოდა ხოლმე გურო რომელსაც თურმე მე მოვწონდი და ასევე გავიგე რომ მის გარდა კიდევ ჩვენს რამოდენიმე

მიყვარხარ... თავი 1

ვკვდები,ალბათ ცოტაც და ჩემი ძმის საფლავის გვერდით სულ მალე მეც დამასაფლავებენ...მივრბივარ და გიოს მივსდევ ვუყვირი რო არწავიდეს მაგრამ მიდის სამოთხის კარებს აღებს და შიგ შედის ვევედრები რომ დარჩეს მაგრამ არა მაინც მიდის მტოვებს ამ ჯოჯოხეთში რასაც

უცნობი (თავი 5)

ძმაკაცებმა ერთმანეთს გადახედეს და მიმტანს როცა შეხედეს, ერთ-ერთ მათგანს რომელიც ლუდს სვამდა, გადასცდა და ხველება აუტყდა. ყველა იქ მყოფი შოკში იყო. ვერაფერს აცნობიერებდნენ. გიორგიმ, ნიკას ძმაკაცი, ვეღარ რჩებოდა, ასეთი რა მოვწიეთ ბიჭებო იმას ხედავთ

ისევ შემიყვარე... თავი (22) ნაწილი (2)

1 საათში უკვე თვითმფრინავში ვისხედით,რამდენიმე საათში კი მოსკოვის აეროპორტში ვიყავით. ჩემი დეიდაშვილები დაგვხვდნენ,ორივეს გადავეხვიე,იმდენად გამიხარდა მათი დანახვა,რომ მგონი ყველაფერი გადამავიწყდა.საშინლად ყინავდა მოსკოვში,ალბათ -20 გრადუსი მაინც

მერამდენედ მეჯახები? (1 თავი)

-ჰო ჭამე ეს მშრალი ნაყიდი საჭმელები და დაიავადე კუჭი- ისე ქოთქოთებდა. -კაი ხო, შენი ხათრით- სულ ძალით ვჭამე რომ არ გამებრაზებინა დედა, ნინას დავურეკე და ამოსვლა ვთხოვე..-ნინ ამოხვალ?.. გავცივდი.. ვჭამე უკვე.. აუ, კაი რა რას დამცინი.. ამო დროზე..