მენდე! გულს არ გატკენ... (თავი 6)

სახლში ავედი და მაშინვე ნინი შემეფეთა, რომელმაც ყველაფერი მომიყვა, მომიყვა თუ რატომ ეშინოდა ჩემთან ურთიერთობის, თუ რატომ გამირბოდა და რატომ მარიდებდა თავს. ნინის ავუხსენი რომ მართლა შემიყვარდა და ყველაფერს ვიზავდი მისთვის, 2 დღე ყველგან ვეძებე,

ჩანახატი (21 თავი)

ოცდამეერთე თავი ყველაზე მძიმე და ყველაზე რთული ალბათ ლოდინი იყო. დრო თითქოს გაჩერდა, ითვლიდა წამებს, წუთებს, საათებს და ელოდა. შეხედავდა საათს, სულ რაღაც თორმეტი საათია გასული, მას კი საუკუნედ ეჩვენებოდა. ალბათ ასეთ დროს გრძნობდა, როგორი უსუსური

ისევ შემიყვარე... თავი (18) ნაწილი (2)

-მე შენთვის გეუბნები დედიკო,იმას არ ვამბობ რო აკო ცუდი ბიჭია,უბრალოდ მინდა კარგი მომავალი გქონდეს,ხომ იცი მე და მამაშენს ყველაფერი თქვენთვის რომ გვინდა?არასოდეს არაფერი დაგკლებია ყოველთვის ყველაფერი გქონდა რაც გინდოდა,გექნება იგივე ალეკოსთანაც?

რატომ შემიყვარდი ასე ძლიერ (მეცხრე თავი)

მოკლედ რომ ვთქვათ ბორა-ბორაზე მშვიდობით ჩავედით, თუ იმას არ ჩავთვლით რომ ნოემ ჩემოდანი დაკარგა მარა მერე ისევ იპოვა, მირას კოქტეილი გადაესხა თვითმფრინავში და ყველაფერი დასვარა, ტანსაცმელი კი ჩემოდანში გველაგა, რომელიც თან არ გვქონდა

ისევ შემიყვარე... თავი (18) ნაწილი (2)

-ხო ვიცი,მაგრამ ახლაც მე ვუყვარვარ-ისევ სიცილით გვიპასუხა მე და სალომემ ერთმანეთს გადავხედეთ,ახლა ამას სახეს ავახევო,მაგრამ ვანიშნე გაჩერებულიყო,ან რა აზრი ჰქონდა მასთან რამის გარჩევას? ისედაც ყველამ კარგად ვიცოდით როგორ ეტრფოდა გიგა ელენს. ხმა არ

მენდე! გულს არ გატკენ... (თავი 5)

ვგრძნობდი რომ ანი ჩემს გულში სახლდებოდა, სულაც არ ვაპირებდი შეწინააღმდეგებას, მისი თითოეული სიტყვა, მოძრაობა თუ გამოხედვა გულს მითბობდა, ვცდილობდი ხშირად არ მოვდებოდი თვალებში რომ თავი არ მომებეზრებინა, როცა მას და

სიზმარი თუ რეალობა (2თავი)

რას გრძნობდა თორნიკე... ოო თორნიკეში ყველა ცხოველი დარბოდა რაც კი არსებობდა როცა მარიამის სახელს წარმოთქვამდა ხოლო როცა მარიამს უყურებდა უარეს დღეში იყო, როცა უყურებდა მის თვალებს, ეგონა რომ მარიამის თვალები ცა იყო და თვითონ ის

ჩანახატი (20 თავი)

ტირილ-ტირილში, თეკლესთან ჩახუტებულს, დაღლილს ჩაეძინა ლიკას. დაძაბული იწვა გოგონა და განძრევასაც კი ვერ ბედავდა. თითქოს ფრთხილობდა უფრო მეტად არ შეეშინებინა ისედაც დაბნეული მეგობარი.მისი ტკივილი სტკიოდა, რა იქნებოდა

სიზმარი თუ რეალობა (1თავი)

ისევ იგივე, უკვე სასაცილოდაც კი მეჩვენება. მივრბივარ, გაუაზრებლად, ყოველგვარი რუკის გარეშე, სიბნელეა და ვიღაც განწირული ხმით ყვირის ჩემს სახელს... ხმა უფრო და უფრო მიახლოვდება, მაგრამ უცბად უცხო ბარიტონმა გააყრუა არემარე და ახლოს მოსული ხმაც

მენდე! გულს არ გატკენ... (თავი 4)

ცოტახნით გავჩერდი და მერე სახლში ჩავედი, სამედიცინო ლიტერატურა წავიკითხე, სახლი მოვაწესრიგე და დავწექი, 1 კვირა გავიდა ამბიდან. ტასუნა ძალიან მომეჩვია, როცა სახლში ვიყავი ჩამოდიოდა ხოლმე, კვირა დღე იყო, დილის 9 საათი იქნებოდა, ჯერ კიდევ მეძინა