მე, უშენოდ...(ნაწილი 7)

დილით ცარიელს საწოლში გაეღვიძა. ახვლედიანი არსად ჩანდა, მაგრამ მისი სურნელი მთელს ოთახში გაბატონებულიყო. საწოლზე წამოჯდა, თვალები დახუჭა და წინა ღამით მომხდარი სცენის გახსენებას შეეცადა. ხვდებოდა რომ დათა იმაზე მეტად მოსწონდ

მე, უშენოდ... (ნაწილი 6)

გავითვალისწინე თქვენი თხოვნა და ესეც ახალი თავი. რომ იცოდეთ რამხელა ენერგიას ვდებ მასში და კიდევ უკმაყოფილების გრძნობა მრჩება. მიხარია ვისაც მოგწონთ, ვეცდები თქვენი იმედები გავამართლო. მიხარიხართ ძალიან

მე, უშენოდ... (ნაწილი 5)

დავბრუნდი ახალი თავით. კომენტარებს ვკითხულობ და ძალიან მიხარია ვისაც მოგწონთ ეს ისტორია.ეს მაძლევს სტიმულს უფრო საინტერესო გავხადო ყველაფერი. ვხვდები, რომ რადგან ახალბედა ვარ იმიტომ არ მყავს ბევრი მკითხველი. ისიამოვნეთ და გამიზიარეთ შთაბეჭდილებები,

მე, უშენოდ... (ნაწილი 4)

უკვე დიდი დრო იყო გასული რაც აკვირდებოდა ჯიბეში ხელჩაწყობილი დათა ახვლედიანისა და მის გვეედით მდგარი მამაკაცის მხიარულ საუბარს და ვერ იჯერებდა რომ ამ სასიამოვნო შესახედაობის კაცს ვინმესთვის ბოროტების გაკეთება შეეძლო.

მე, უშენოდ...(ნაწილი 3)

ესეც მესამე თავი. რაღაც პრობლემების გამო დროულად ვერ მოვახერხე ატვირთვა. თვალი გადავავლე კომენტარებს და ძალიაან მიხარია ვისაც ისტორია მოსწონს. გპირდებით უფრო დაიხვეწება და საინტერესო გახდება.????????

მე, უშენოდ...(ნაწილი 2)

ესეც მეორე თავი. ასე მგონია არ მოგწონს მაინცდამაინც ვერ ვხედავ აქტიურობას. ისიამოვნეთ მომდევნო თავით. ????????

მე, უშენოდ...(ნაწილი I)

შემოდგომის გვინი საღამო იყო შენობა რომ დატოვა, რომელშიც მუშობდა. უკვე შებინდებულიყო და ქუჩის განათებებიც ამაყად იწონებდნენ თავს. ფეხით გაუყვა ქუჩას სამარშუტო ტაქსის გაჩერებამდე. ჩანთაში საფულის ძებნაში გართულს არ გაუგონია როგორ გაჩერდა მის ფეხთან

მე შენ შეგიყვარებ...

მე შენ შეგიყვარებ.. დამიჯერე, მართლა შეგიყვარებ,მთელს სამყაროში ყველასაგან გამორჩეულად,ისე შეგიყვარებ თავს რომ შეგაყვარებ ზუსტად ისე შენ რომ შემაყვარე თავი შენი.... შენთვის ჩვეულად!თვალებს შევიყვარებ, შენსას ცისფერს,

უბრალოდ მე

მეუბნებოდი, საკუთარი თავის გარდა არავინ გიყვარსო და მგონი, ასეა... შენი ხვედრი გრძნობები საკუთარ თავს ვუწილადე და დღეს, აი, სწორედ დღეს დედამიწაზე ვეღარ ვატევ ამ უშველებელ გრძნობას.

მე და ის(თავი 3)

და აი ჩამოვედი თბილისში, იმ ქალაქში, რომელშიც დაბადებიდან ვცხოვრობ ანუ უკვე 16 წელია. ძალიან გამიკვირდა ის, რომ უკვე აგვისტოს დასაწყისში ვერანაირი სიცხე ვიგრძენი ამ დახუთულ ქალაქში. სახლში მისვლისთანავე ჩემი საყვარელი და უზომოდ მშრომელი ბებია,