მღელვარე გრძნობებს დაცხრომა სჭირდება (სრულად)

ვფიქრობდი ყველაფერი დამთავრდა როცა ჩემმა ყოფილმა მიმატოვა-მეთქი, თუმცა მაშინ დაწყებულა ყველაფერი...13 წლის ვიყავი, რომ დამშორდა...მას შემდეგ 7 წელი გავიდა, მთელი ის შვიდი წელი სულ იდილიაში გავატარე, ახლა მადლობასაც კი ვუხდი, რომ მიმატოვა, როცა

ღამე უკომპლექსოა (სრულად)

-თოვლის დედოფალო..-შარვლის ამარა გამოდის გარეთ. -შეგცივდება-ვეუბნები და თვალს ვარიდებ. -ჩემზეც ზრუნავ? -გიკვირს? -შესანიშნავი ახალი წელი იყო. -საოცარი-ვპასუხობ და ფეხზე ვდგები.მისი ტუჩები წინ მეგებება,ისევ ვგრძნობ ნამძინარევი ბაგეების შეხებას და

ნინი and დამიანე (სრულად)

-ცოლად გამომყვები?_ზურგს უკან მომესმა ჩემი მეფის ხმა, მისკენ მივბრუნდი, ხელში წითელი ვარდების თაიგული ეკავა. შარვალ-კოსტუმში გამოწყობილი, ისეთი სიმპათიური იყო. მაგრად ჩავეხუტე მონატრებულ სხეულს და ლოყაზე ვაკოცე. -კი, თანახმა ვარ._ყურში ვუჩურჩულე.

ბოლო გაზაფხული (სრულად)

-ორი ლატე მინდა,ორი „პარლამენტი“ ...კიდევ რა..კიდევ რა... აჰ! ხო ის ნამცვხარი მინდა“მანგო“. -როგორც ყოველთვის ანუ..-ეღიმება გამყიდველს. -როგორც ყოველთვის...-ტელეფონს იღებს.-ჰო თბილისის სევდანარევო ქალბატონო

შეცვლილი როლები (სრულად)

ჩემს თავს თავად გავეცი პასუხი. ეს იყო გამოცდა. გამოცდა,რომელსაც ისევ ვიმეორებდი ჩემი შესაძლებლობების მაქსიმუმის გამოსავლენად. მინდოდა გამომეცადა შიში, ზიზღი, ცხოვრების უსამართლობა ... იქნებ ამ გამოცდილებით მაინც ყოფილიყო ცხოვრება სრულყოფილი.

ფილოფობია -სიყვარულის შიში (სრულად)

არა , არაფერი უბრალოდ ვერ ვიძინებ. ფანჯარაზე დააკაკუნე და გავაღებ წინიდან არ შემოხვიდე კაი? -კაი გოგო ორწუთში მანდ ვარ. ტელეფონი გავუთიშე კესოს, ლოგინზე ზურგით დავწექი და ჭერზე აკრულ გვირილების პლაკატს მივაშტერდი. თვალები დავხუჭე და ვეცადე, მათთან

ვნებიანი თვალები - სრულად

-რატომ მიყურებ ასე ... - სიცილით ახედა გაშეშებულ მიშოს. - ვცდილობ რომანტიული გარემო შევქმნა , მაცადე ! - გააჩუმა და მისი ტუჩებისკენ დაიხარა . - ეს ნაყინი აქ არ მომწონს ... - ოდნავ შეეხო სახეზე მოცინარს , რომელიც წამში დასერიოზულდა და მისი სიახლოვით

რომანის პროტოტიპი (სრულად)

-ნაზიი.....-ბედნიერების ფერები ცვლიდნენ ერთმანეთს, ნოდარის ღიმილის ცისარტყელასაც კი აბიჯებდა.... -მოხვედი ?-თავი გვერდზე გააქნია და ორი ნაბიჯი წინ წგდგა.. -არ შეცვლილა აქაურობა, იცი.. -არც შენ. -მომენატრე. -რას აკეთებდი, მომიყვები ?-დაინტერესდა ნაზი

სული "პრაგულკაზე" (სრულად)

ქალაქი არ მოძრაობს. სიჩუმეა. არაფერი, საერთოდ არაფერი ხდება და შეიძლება გული გაგისკდეს, ისეთი ერთნაირია ყველაფერი. მერე ცდილობ, ადგე და გაექცე ამ ერთნაირ ყველაფერს და საშინელებაზეც მიდიხარ. მიდიხარ იმიტომ, რომ საბოლოოდ საკუთარი თავის გარდა არაფერი

წარსულის ბილიკი (სრულად)

მე ყველა ჩემი პერსონაჟი მიყვარს, ვგრძნობ... ოღონდ, ყველა სხვადასხვა სიყვარულით მიყვარს. არ აქვს მნიშვნელობა ისინი რა თვისებებს ფლობენ, მე ხომ მათ ვქნი, ისინი ჩემს საკუთრებაში არიან, თუმცა ხანდახან მათი თავისუფლება მაოცებს.