სათქმელი კვლავაც, საუკუნოდ გომომელია.

ერთი ვარ,მხოლოდ ოცნებით და...არ მაქვს საზღვარი ჩარჩოებს მიღმა ცარიელი სურვილებია... რვეული ერთი...ერთი დამაქვს მუდამ კალამიც და ერთ მთლიან ლექსს შენ დაგიწერ "აღელვებ'იანს" ... მოლბერტის მიღმა, სუსხიანი არის,ზამთარი...

და მე ჟრუანტელი მივლის!

და მე ჟრუანტელი მივლის... ალბათ შეგრძნებაა ღელვის, სადღაც სურნელია წვიმის, სადღაც მზემ დაკარგა ფერი...

მომკალით,წაიღეთ სხეულის კედლები...

ცივია გარშემო სულ ყველას სხეული , მინდოდა ვინმეზე დაყრდნობა, მიყოლა...მომკალით...ისედაც უგრძნობად ქცელი, გაწიეთ ღიმილი ჰაერს რომ მიხუთავს...

არ მინდა ჩემი შვილი მე რომ დამემსგავსოს

ვერ შევძლებ ვუყურო, როგორ შეწყვეტს ჩემთან ლაპარაკს მაშინ, როცა ეს ყველაზე მეტად დასჭირდება. ვერ ავიტან მოვისმინო კედლის მეორე მხრიდან ჩუმი ტირილი და მითხრას, რომ ცუდი სიზმარი ნახა, ან, ემოციურ ფილმს უყურა. ვერ ავიტან ვუყურო, როგორ მშორდება და

შუქი დამიტოვე

გავეცალეთ... სანამ სურვილია, სანამ სიახლოვე... შავი დუმილია ისევ, არე-მარე, ოთხას შუქიანი ფარდა შეატოვეს...

როცა არავისგან ელი...

როცა არავისგან ელი, მოსალოდნელია "მარა" ჩემი სახელია შენი, აღარაფერი თქვა კმარა... როცა სიცივეში ვიღაც მოვა გაგათბობს და წავა, შენ კი ვერ იკავებ ღიმილს, თითქოს აღარ გრჩება ძალაც.

დარტყმა იყო გულის არეში...

სიყვარული მექცა ოცნებად, წუთმა დუმილი დაარღვია წამის გარეშე...გაფრენა არა სიხარული იყო მოფრენა, და პულსებს შორის დარტყმა იყო გულის არეში...

მთელი ცხოვრებაა...

გინდა?! პატიებას მე გთხოვ, მერე დავჯდები და გხატავ პორტრეტს მივაჯღაბნი დაბლა "მაინც დამიბრუნე ფერი" ოღონდ დამიბრუნდი ახლა, ისევ გადამხვიე ხელი, დაბლა აღარ მინდა,მაღლა... ცაში დავიღალოთ ფრენით.

ორჯერ ორი ოთხია და ვითვლი ნაბიჯებს

ორჯერ ორი ოთხია და ვითვლი ნაბიჯებს, ამოცანები ამოხსნას კი კვლავაც ითხოვენ დახაზულ წრფეზე ერთ წერტილზე შუქი ჩამიჭრეს, და ნაშთად შემრჩა უსასრულოდ სამი წერტილი...

მე ცას ავწვდები...

მე ცას ავწვდები თვალახვეული... ღრუბლებს შევანჯღრევ და წვიმებს ჩამოვყრი გაყინულ ფიფქებად...ფიქრი გავხდები რომანტიული,ახსნა ვიქნები სიყვარულის...ერთბაშად რომ ითქვას და თბილ ჩახუტებას რომ დავიმსახურებ...მერე ავდგები და ფანჯრებს გავაღებ,რომ არ დავდნე...