სულ სხვა ფინალს სთხოვენ

მოდი ამ ლექსით მწერლების სადღეგრძელო შევსვათ... ხოდა მკითხველებს კი მოგმართოთ, ნუ მოსთხოვთ იმის შეცვლას, რაც ჩაფიქრებული აქვთ და ნუ გადაახვევინებთ. უბრალოდ დატკბით, როგორც ჩაიფიქრა და როგორც წერს მწერალი. გინდ აქ. გინდ ეს უკვე ცნობილი მწერალი იყოს,

ერკე მიდასი - დავიცალე....

დავიცალე, დამეცალა რითმები და ყველა გრძნობა ამიტომაც ურითმოა ყველა ჩემი, ლექსთა წყობა, ფრინველთ მისცეს ფრთები, რატომ? რა მიზეზებით ჩვენ არა ნუთუ უნდა ვზიდოთ დაცემულის პატივი ჩვენ? კმარა!

ერკე მიდასი - ცოცხალ-მკვდარი

ვიცოცხლო, მოვკვდე, საკითხავი აი ეს არის აღარ ვიქნები, მთავარი ხომ ზუსტად ეს არის ჩემი სიკვდილით, მე აღარასდროს არ შეგაწუხებთ, მუდამ ტკივილი, ჩემით უკვე აღარ განმკურნავს.

ერკე მიდასი - არ გჭირდება ჩემი სიყვარული

სულაც არ გჭირდება ჩემი სიყვარული უშენობით ხომ ეს გული დაიფერფლა, სიცოცხლე ლამობდა, ბოლომდე ეცოცხლა და სიკვდილიც შეეწირა მსხვერპლად.

ერკე მიდასი - მკითხველს პატივისცემით

მე თქვენ მიყვარხართ ალბათ იცით ეს მოგიხსენიებთ ყოველთვის ჩემად მეც შემაცივა, მეც დამივიწყეს თუმცა იმ მომენტს ვარქმევდი ფრენას.

ერკე ადამიანი, დღემდე ვისაც გგონიათ

ერკე ადამიანი ვისაც დღემდე გგონიათ ერკე სხვა პლანეტიდან გასროლილი ბომბია, ფეთქებადი სიყვარულის ერთიანი ფილა კაცობრიობისთვის მავნე, გარკვეულწილად.

მე შენ ტკივილს ჩემს თავზე ვიღებ!

ამ ლექსზეც პატარა ისტორიას მოვყვები, რადგა სხვანაირად არ შემიძლია. სამსახურიდან მოვდივარ საღამოს, (ოღონდ სტანდარტულ სამსახურში არ ვმუშაობ და არც ძალიან დავღლილვარ) მოვსეირნობ ფეხით როგორც ყოველთვის და გადავწყვიტე სხვა გზით წამოსვლა, ამოვუხვიე ქუჩას

დავიჯერებდი

დავიჯერებდი უბრალო სიტყვებით გამოთქმულ აზრებს და ჩემს ნააზრევს, უფსკრულის პირას მდგართაგანი ვარ, რომელიც არ ხტება შიშით თუ დაბლა რა დახვდება.

soul

სულში ხელები, მეფათურება დავიბადებით მებადურებად, თეთრი კედლები და გვემუქრება, სულის წამებით

მხატვართა... გძნობები...

გუშინ დავიბადე, უცოდველი მარტის ამინდში ვხატავ სამყაროს, შეშლილს, არეულს როგორც დავინჩი ნაცრისფერ ქალაქს ვხედავ, უსიტყვოდ აბიჯებს ქალი ამ სილამაზეს ვერ აღწერდა თვით, სალვადორ დალი.