ლილე

ერთი შეხედვით,ლილეც ჩვეულებრივი გოგონა იყო.იღვიძებდა დილას და ღამით ისიც იძინებდა,მაგრამ, სხვებისგან განსხვავებით, მისი ბალიში,რომელზეც თავი ედო,მუდამ დაცვარუიყო ცრემლებით.საერთოდ რა არის ცრემლი?

ნათელი ბნელში

ზოგისთვის რა არის რთული,ზოგს რა სტიკვა,ზოგს რა უჭირს...ეს ყველაფერი ინდივიდუალურია,მაგრამ დამეთანხმებით,რომ თითოეული ადამიანის ცხოვრებაში დგება ეგრეთწოდებული კრიზისური პერიოდი.

დააფასეთ მოხუცები

მახსოვს,ერთხელ,სახლში ვბრუნდებოდი.ნელი ნაბიჯით მივუყვებოდი გზას,რომელიც ავტობუსის გაჩერებისკენ მიდიოდა,რაც უფრო ვუახლოვდებოდი გადაფარებულ ადგილს,რომელიც ჩრდილს აკავებდა,უფრო ვუნელებდი ნაბიჯს და ვაკვირდებოდი დაბალ,წელში მოხრილ მოხუცს,რომელმაც ჩემი

ბავშვებსაც უყვარდებათ

-პირველი ვარ,ვისაც ამას უყვები?-თაფლისფერ თვალებში შევხედე და ვიგრძენი როგორ კანკალებდა. -კი,პირველი-გადამეხვია და უფრო ატირდა... -შენზე რომ დავწერო შეიძლება?

სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[დასასრული]

-ლუკა,ნათია წასულია-ვუთხარი მოსულს და ხელში ირაკლი შემრჩა. -ანი-ყვავილები გამოვართვი,მან კი ხელებში ისე მომიქცია,რომ მთელს სხეულში ჟრუანტელმა დამიარა.ახლა მისი სუნთქვა მესმოდა,ახლოdან ვხედავდი მისი სახის გამომეტყველებას და არ მჭირდებოდა ამ ყველაფრის

სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[14]

უბრალოდ არ მესმოდა,რა იყო ეს და საერთოდ თუ არსებობდა სიყვარული ან რა იყო ვნება...პასუხი თავადაც ვიცოდი გულის სიღრმეში,მაგრამ თავს ვისულელებდი და ვცდილობდი ნანიზე არ მეფიქრა,ნანისა და თენგოს საბედისწერო სიყვარულზე.არ ვციი,რამდენნაირად შეამკობდა ამ

სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[13]

იმ საღამოსაც ამიტანა ირაკლიზე ფიქრებმა.თავს ვერ ვაკერებდი,რომ მას ქრისტინე უყვარდა.უბრალოდ ამის გააზრებაც კი საშინელ ტკივილს მაყენებდა,რაც არანაირად არ მაწყობდა,ამიტომ ისევ იმედიანად ვიღვიძებდი. არ მესმოდა,რა იყო ეს.მუცელში პეპლების ფრიალი თუ ლამაზი

სხეულს თუ წამართმევენ,სული მაინც დამრჩება[12]

არა,ეს რიტორიკული კითხვეbი არასდროს მიყვარდა.თან ის რომ მეკითხება,როგორ მაბნევს.მგონი,ქრისტინე არ მოჰყვას რაჭაში,რაც ძალიან მიკვირს.შეყვარებული გყავდეს,გიჟდებოდე მასზე და მთაში არ წაიყვანო.არა,არ მესმის.“იქნებ იმ გოგო სუფთა ჰაერზე ალერგია

სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[11]

-ანა ფიფია-ჩემი სახელი რომ გავიგონე ვიფიქრე,მომესმაო.აშკარად,,რომელიმე „მეა-მეთქი და თვაალები დავძაბე,მაგრამ გვირგვინი და მე დამადგეს რაღაც ჩამომკიდეს..ყველა მე მეხვეოდა,მინდოდა მეკითხა,რატომ-მეთქი,მაგრამ ჯერ კიდევ ვერ გავრვეულიყავი მდგომარეობაში.

სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[10]

-მაგ ტუჩებს,როგორც ჩანს,ყველაზე მეტად ალკოჰოლი სიამოვნებთ-გამომწვევად წარმოთქვა და უკან მოიხედა. -სჯობს წინ იხედო-გამიკვირდა ჩემს მხრიდან ასეთი სითამამე და ფანჯრიდან ამაყად გავიხედე.