სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[9]

-არ უნდა აღვნიშნოთ?-აქეთკენ გამოიხედა ირაკლიმ და პირდაპირ თვალები მატაკა ისე,რომ ლამის იყო უკან გავმხტარიყავი,როგორც მსხვერპლი. -როგორ არა.ანიც წამოვა-ხატიამ შემომხედა და ჩვეულად გამიღიმა. -მე არა მგონია..-არ დამასრულებინა და ხელი

სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[8]

თვალებს კვლავ ვერ ვუჯერებდი.ორი ნაცნობი სილუეტი მიახლოვდებოდა,ქალი და მამაკაცი.ისინი ნათიას მშობლები იყვნენ.უკან გავიხედე და მეგობარს დავუწყე ძებნა,მაგრამ არ ჩანდა,შევშფოთდი.

სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[7]

-ის აღარაა...-მხოლოდ ეს ვთქვი,მაგრამ მეტი არც იყო საჭირო...დედა აღარ იყო..მეტი სიტყვა უბრალოდ კოშმარს რად აქცევდა,არ ვიცი... -გინდა ნახო?-ოდნავრ,როცა დავმშვიდდი შემომთავაზა და მადუღარა გამორთო..თავი დავუქნიე.ისიც დამშვიდდა და მადუღარა აიღო

სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[6]

ეს მამის მზრუნველობა იყო,თუ შუა ხნის კაცის გატაცება?რას ნიშნავდა ეს ყოველივე..ან იქნებ ისე მითხრა...მეორე „მე“ ისევ მებრძოდა...ან იქნებ წარმოსახვა ისე ჩამკეტოდა,რომ ვაკუუმი თანდათან მღრნიდა.

სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[5]

-აქ ხარ?-მამუკამ გამომხედა.როგორი კაცია ზოგჯერ თბილი,მაგრამ ზოგჯერ ისეთი მზერა აქვს,რომ შეგაშინებს..ისე ოფიციალურად მოგმართავს..მის ხმაზე მყიდველები მახსენდება ზოგჯერ აგდებულად,რომ შემომხედავდნენ და ერთ-ორ სიტყვას მომაძახებდნენ.

სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[4]

-დაგემუქრა?-ცივად ვკითხე. -მითხრა,რომ ...ათასი უბედურება.. -მისმინე,მესმის,მაგრამ..უნდა გეთქვა...-გავირვებული მზერით კუშტად შევხედე.

სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[3]

-არასდროს დავმთვრალვარ-კარებთან ჩავილუღლუღე.თავი დაბლა დავხარე და რაღაცის მოლოდინში მოძრაობა დავიწყე ისე,როგორც ბავშვებმა იციან გაკვეთილის არცოდნის დროს. მამაკაცს რეაქცია არ ჰქონია.სახეზე ირონიული ღიმილი დასთამაშებდა,მაგრამ ეს ჩემთვის შეუმჩნეველი

სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[2]

გოგონა,რომელიც ჯერ კიდევ დედის არასწორი ქორწინების მსხვერპლია..ნარკომანი და ლოთი მამა,რომელმაც ბავშვობა ჩაუმწარა და ახლა მშვენიერ წლებსაც ართმევს..დგება დღე და გოგონა არჩევანს აკეთებს...მის წინ უკვე ცხოვრება თავისი მთელი სირთულეებითაა წამოჭიმული..

სხეულს თუ მომპარავენ,სული მაინც დამრჩება[1]

გოგონა,რომელიც ჯერ კიდევ დედის არასწორი ქორწინების მსხვერპლია..ნარკომანი და ლოთი მამა,რომელმაც ბავშვობა ჩაუმწარა და ახლა მშვენიერ წლებსაც ართმევს..დგება დღე და გოგონა არჩევანს აკეთებს...მის წინ უკვე ცხოვრება თავისი მთელი სირთულეებითაა წამოჭიმული..

აბიტურიენტის ფიქრები

ზოგი ამბობს,რომ არაფერი შეუძლია,არანაირი ნიჭი არ მისცა ღმერთმა,მაგრამ,ყველასთვის ცნობილი,ტრივიარული ფრაზა-ყველა რაღაცის შესაძლებლობით დაბადა ღმერთმა,ამას სრულიად უარყოფს. რაღაც შეგიძლია,გეხერხება,მაგრამ რა არის ეს ნიჭი თუ ცხოვრებისგან შეძენილი?