სადგური 6 ( მეხუთე თავი)

ვიდექი და დაჟანგულ კარს გაოცებული ვათვალიერებდი. ამის გარდა ალბათ ყველაფერს ველოდი. რა უნდოდა მას შუაგულ ტყეში? ან რას ნიშნავდა სადგური ნომერი ექვსი?

კომუნისტი

დამეწყრილი სოფელი გავიარეთ და ვიწრო ხეობით მთებს შორის გავედით. თორღვა რომ არა ნამდვილად ვერ ვიფიქრებდი მსგავს ადგილას გავლა თუ შეიძლებოდა. ხშირი ხეებით შექმნილ ტალავრიდან და ტრიალ მინდორზე გავედით. მეწყრით დაფარული სოფლის შემდეგ ეს ადგილი ნამდვილ

დათმობის ამბავი

მე და შენ ვთამაშობთ ჭადრაკს ფიქრებში წავაგებ. ფიქრებშიც ნამდვილად წავაგებ და შენი სიცილი, ავი და ლამაზი,

***

ისევ ჩემზე ვწერ, რადგან ჩემს თავს ვიცნობ მგონია. სხვაზე რა ვწერო? ჩემივე თავს ზოგჯერ გავურბი.

გაცრუებული იმედები

ვინ ვარ? და ის ვარ, ვინც უნდა ვიყო! შენ თუ ვერ იგებ, შენ თუ ვერ ხვდები. შენი საზომით თუ მზომავ მხოლოდ, ამაში ბრალი არ არის ჩემი.

***

არ ვიცი რას ელი, რა გინდა? და თითქოს ნერვებით თამაშობ. გადაღლილ ღამეებს გაფანტავ და ცდილობ სიტყვებით გამართო... ცარიელ სიტყვებში იმედებს არავინ დაეძებს იცოდე.

სამი მთვარე

ხოდა ქარები რას დამაკლებენ? აფრააშვებულ გადაღლილ ხომალდს? მე ტკივილების ოკეანეში თავი ქალღმერთი მგონია როცა.

ქაღალდის ჭიქა (თავი ხუთი)

ნეტა რამდენის მოყოლა მოასწრო? ან რამდენს გაიხსენებ შენ? მაინც რატომ? რატომ იყრით თავს ერთად? რა უნდა გააკეთოთ და რას არ აკეთებთ? _ მანქანას მოუარა და საჭესთან დაჯდა._ მგონი დროა, ყველა დავუბრუნდეთ ათვლის წერტილს. გადადება აღარ შეიძლება.... თქვა და

სადგური N6 (თავი ოთხი)

_ცივი და ბნელი აისია!_ მინავლული ცეცხლის პირას ვისხედით. კვლავ ქარი ქროდა, თუმცა არც ისეთი ძლიერი, რომ ტყის იდუმალი სიღრმიდან იმ არსების დაჟინებული სათხოვარი მოეტანა ჩემამდ

03:12

სინათლით სავსე, ნათელი დღეა, სულში იების ქარიშხალია... არ მენატრები.... არ მენატრები... მე მხოლოდ შენთან მინდა ძალიან.....