მე შენ გიპოვე

რა ფერიაქვს შეჩვევას ? რაფერიაქვს მონატრებას ? ან იმ გრძნობებს სიტყებით რომ ვერ წამოთქვამ ? სხული სენით რომ ვერ გამოხატავ ? იცი მაგრამ დარწმუნებული არხარ , ამ სამყაროში რაშიც მოისურვებ დარწმუნებას დაჯერებას

ერკე მიდასი - სიცოცხლის ბოლო

სიცოცხლის ბოლოს დამპალ კედლებში ამომხდება სული. უკანასკნელ ამოსუნთქვას ბინძურ კლინიკაში დავტოვებ და გავეშურები სრულ უკუნეთში, საიდანაც ჩემს ცხოვრებას მთლიანად სხვაგვარად დავინახავ. როგორ ვიცხოვრე, რა მიკეთებია, ვის დავეხმარე და ვისი ცხოვრება ვაქციე

ექოდ ქცეული

ალექსანდერის ცხოვრება არასოდეს ყოფილა ბედნიერებითა და ემოციებით სავსე. მუდმივად ბნელი ღრუბლებით გარშემოტყმული დაიარებოდა და იმდენად დიდი კედლით იცავდა საკუთარ გულს, ხშირად მხოლოდ მის გულში გაჩენილი სიცარიელის შეგრძნება თუ შეეძლო.

შენარჩუნება

და სევდიანად გავცქერი ცაზე მოლივლივე ნაცრისფერ ღრუბლებს. ღრუბლებში დიდი საიდუმლოა დამალული დიდი!

მე შენი მჯერა

ვიხსენებ იმ დროს როდესაც ჩემს თვალებში წყვდიადი იყო ჩაგუბებული და ჩემს გონებაში დანთებული კოცონის გარშემო დემონები ცეკვავდნენ ( მაშინ ხატ-დაკარგული, გზა აბნეული, სრულიად მარტო დავატარებდი სიცარიელეს )

წლები გავა..და ჩვენ ერთმანეთს სადმე შევხვდებით...

ამოვიკითხავ უთქმელ სიტყვებს დიდხანს რომ დუმდი და შევეცდები ღრმად ჩავიბეჭდო ის თვალები,რომლითაც მიმზერ ახლა და გავიხსენებ ძველ თვალებსაც ადრე რომ ვუხაროდი.. გავა წლები და ჩვენ შევხვდებით ისე თითქოს ეს პირველად ხდება. ორი ნაცნობი უცნობივით დავიწყებთ

მიზიდულობის ძალა

დაუტკეპნავი უბიწო თოვლი ფეხქვეშ მოცეკვავე შადრევნებად ზავდებოდა, ჰაერში ნაწილაკებად აფანტულნი მზისგან ათასფრად იღებებოდნენ და დაბლა ფარფატით ეშვებოდნენ. ბურანი კი მიჰქროდა თავგამეტებით

მოგონება

გრძნობების ამფორიაქებელ მოგონებაზე ბავშვობის წრფელი მეგობრობიდან

უწყინარი წარსული

იქნებ ეს მხოლოდ სიწყნარეა ქარიშხლის წინ

გავვუცხოვდი.

ადამიანები ისე არ უნდა კვდებოდნენ, რომ ამ ქვეყნად არაფერი არ დატოვონ, ასე უფალი ცოდოა, მან ხომ იშრომა, რათა მოვევლინეთ ამ ქვეყნად.