22

ზამთარია,გამით საშინელი ყინვა იყო.დილას თოვა დაიწყო.მთელი ღამე არ მძინებია ერთადერთი აზრი მიტრიალებდა თავში.როგორც ინათა ავდექი,ჩავიცვი და გავედი გარეთ ჯერ კიდევ ბინდბუნდი იყო ხალხი არ მოძრაობდა ქუჩაში, მხოლოდ მე,ისევ თოვს.მივდივარ და მხოლოდ ის აზრი

დროს მიაქვს

-ეს იყო მისი ბოლო შეხება! - იმ დღის შემდეგ მე ის აღარ მინახავს, მისი ხმაც აღარ მსმენია, არც მიმოწერა, საერთოდ არაფერი. ის ჩემი ცხოვრებიდან გაქრა.. ჰოო, ნაწილობრივ ჩემი ბრალიც იყო, მაგრამ მან მე სიკვდილისთვის გამიმეტა..! იცით, მისი წასვლის შემდეგ

მეექვსე გრძნობა

ხეები მატარებლის ფანჯრებში მიფრინავენ...მთელი სისწრაფით მირბიან არავის და არაფრის ნახვა არ სურთ...ბინები დიდი ხანია გათავდა და ტყე დაიწყო, მწვანე, დაბურული ტყე...ფანჯარაში ჩემს ანარეკლს ვხედავ, მოწითალო თმებს... თავი მინაზე მაქვს მიყრდნობილი და შორს

ჩანახატი!

დიდი ხანია არაფერი დამიწერია. ჩემს უბის წიგნკს მტვერიც კი დასდებია. ახლა ღამეა, ბნელი, ჩუმი და ბოროტი ღამე. ღამის ნიავი ქრის, მასავით ცივი და უხეში. მე აივანზე ვზივარ. პარკში ორი ძაღლია ერთი ძილშია დაკარგული, ხოლო მეორე თავმოღერებული დარაჯობს(?)

გაიღიმეთ

მიყვარს პოზიტიური ადამიანები,გაბრწყინებული სახით,თვალების ციმციმით რომ დადიან და გარშემომყოფებსაც პოზიტივით ავსებენ. ქუჩაში რომ მიდიხარ და სახე გიბრწყინავს,აი იმიტომ კი არა რომ ცხოვრებაში ყველაფერი გაქვს და სადარდებელი არაფერი,არა იმიტომ

ი მ ე დ გ ა ც რ უ ე ბ ა

იმედგაცრუება. ყველაზე საშინელი გრძნობა რაც კი არსებობს. იმედი გამიცრუე და გული საბოლოოდ გამიტეხე. არ შეიძლება ასე! არ შეიძლება ასე მოქცევა და ადამიანიათ მანიპულირება! არასოდეს დამიშვია ის ფაქტი რომ ოდესმე დადგებოდა მომენტი როდესაც შენ ამას

სიმძლავრე

სანაპიროზე ვარ, ბნელა, მუხლამდე წყალში ვდგავარ შორტითა და მაისურით და წყალს იქამდე გავცქერი, სადამდეც თვალთახედვა მაძლევს საშუალებას. მბურძგლავს... ღამის შემძვრელი წყვდიადი შიგნით მიხმობს. თითქოს სანაპირო ქვიანია, წყალში შესვლისასაც ვგრძნობდი უხეშ

მეტაჭკე

სოფელში,ჩემი სახლის ქვედა სართული გაქირავებული ჰქონდა ბებიაჩემს, საწყობი იყო და წინა ეზოშიც მუდმივად ირეოდა უამრავი ადამიანი. მაგრამ ჩემს ყურადღებას ყოველთვის ერთი კაცი იქცევდა,არც მოხუცი იყო და არც ახალგაზრდა, ალბათ 50 წელს გადაცილებული იქნებოდა,ან

წერილი ჩემს ჯერ არ დაბადებულ გოგონას

შენ ჯერ არც კი ჩასახულხარ.შენ წარმოიდგინე უკვე მიყვარხარ,სასაცილოდ ჟღერს არა? გეთანხმები.წარმოიდგინე რა გრძნობაა როცა აღმოაჩენ რომ შენში ცოცხლობს სხვა არსება და ეს შენ ხარ. ჯერ სულ პაწაწინა მერე ნელნელა იზრდები იზრდები და სულ უფრო მეტად გჭირდება

***

ქარია.ალბათ წვიმაც მალე დაიწყებს ციდან ცრემლებად დაღვრას.ჩვენს ქუჩას მივყვები."ჩვენი" ჩემს ოცნებებში თორემ ამ ქუჩაზე ერთად მხოლოდ რამდენიმე მეტრის დაშორებით გვივლია.ჩუმად.ულაპარაკოდ.მაგრამ რად უნდა ამ ყველაფერს საუბარი.მივდივარ მონოტონურად და