ა დ ა მ ი ა ნ ი

საღამოს 18:45 იც არ იქნებოდა საათი როცა სახლის კარი შეაღო...ო როგორ ვეღარ იტანდა ამ ბინას... მიუხედავად ამისა ამ ოთხ კედლა ვაკუუმს მაინც „შინ“ ერქვა და ეს ბევრ რამეს ამართლებდა კიდეც.... ზოგჯერ უბრალოდ ძალიან გინდება ხოლმე შინ ყოფნა... და ზოგჯერ ეს

ჩემო გოგონავ..

ახლა დაგაძინე და წარსულზე ჩავფიქრდი. შენი არსებობის შესახებ , რომ გავიგე უკვე ცხეა კვირის ორსული ვყოფილვარ. თვალებს არვუჯერებდი , როცა ექიმმა პატარა მონიტორზე შენი პირობითი ხელები და ფეხები მაჩვენა . ვტიროდი როცა სენი უსწრაფესი გულისხემა მოვისმინე.

ძვირფასო მარტინ...

ძვირფასო მარტინ იდენ,გახსოვს რა პატარა ვიყავი პირველად რომ შეგხვდი?მაშინვე შემიყვარდი,მას მერე ხშირად მახსენდები,იცი წერა მიყვარს ძალიან,შენც ხომ გიყვარდა,არა არა მე შენ კი არ გედრები უბრალოდ გბაძავ

სიცოცხლე სიკვდილის შემდეგ..

ვგრძნობ როგორ მოძრაობს სიხლი ჩემს ძარღვებში. ისიც ვიცი, რა ჯგუფია. პირში მის გემოს ვგრძნობ! ამ ხუთ წუთში, მგონია, უკვე მთელი წელიწადი გავიდა.

ბატონ რევაზ ინანიშვილს

თქვენი ნაწარმოები პირველად რომ წავიკითხე პატარა ვიყავი,იმდენად პატარა რომ ვერ გავიაზრე თუ რამხელა აზრი გედოთ თითოეულ სიტყვაში და მოქმედებაში.მაშინ ვერ ჩავწვდი თქვენი პერსონაჟის სულიერ სიძლიერეს და ვერც ფიზიკურ აღნაგობას,ვერ გავიგე თუ რატომ მიიღო

ნაქსოვი კალამი ანუ შენთან წერილია, ელიანა!

''ელიანა, მე შენ გიცნობ, თუმცა შენ არა... ვიცნობ იმ სამყაროს, სადაც შენ ცხოვრობდი, რადგან მე შევქმენი ის. ცასა და მიწას შორის გამოვყავი ადგილი, სადაც ვიცხოვრებდი, სადაც ჩემს სამყაროს მოვქსოვდი, სადაც ვიქნებოდით მე და შენ.''

ტკივილი შენში

ადამიანები უცნაური მოდგმა ვართ რადგან გაგვაჩნია ემოციები მათგან ყველაზე მძაფრი კი ტკივილია ...

წერილი ოსკარს!

ჩვენში დარჩეს და სულაც არ მგონია, რომ ჩვენი ესმის... მგონია ყურები დიდი საცობებით დაიცო, რომ ჩვენი პრობლემებით სული არ ამოგვეხადა... არა, ვაღიარებ მე ეჭვიც კი მეპარება ხანდახან რომ არსებობს. ( დედა როზას ნუ ეტყვი, ძლიერად კი გამოიყურება, მაგრამ

ზეციური სოფელი

გადავიხედები ხოლმე ფანჯრიდან და მიყრილ–მიმოფანტული ბორცვების თუ მთების ყველაზე შეუმჩნეველ პაწაწინა ნაწილში ვხედავ ხეებით გარშემორტყმულ მწვანე მოლს, სადაც გაშენებულია ზეციური სოფელი და დარწმუნებული ვარ, რომ იქ არათუ მხოლოდ ჩვეულებრივი ადამიანები,

პემბე კადერი. ანუ, ვარდისფერი ბედისწერა!

ანდაც, უკვე ჩამოყალიბებული ქალი, თეთრ ხალათში გამოწყობილი, ზამთრის სუსხიანი ნიავით შეციებული, ცხელი თურქული ჩაით ხელში მდგარი. კარების გაღებისთანავე დაინახავთ, ახალგაზრდა ბიჭუნას, რომელიც გეტყვით: „თქვენთვის წერილია, მემ!“