’’გაცრეცილი არსება’’

ერთხელაც გაიღვიძებ და გაუცნობიერებლად დავიწყებას მიეცემი .. ისევე როგორც შენი წიგნის ძველი,გაყვითლებული ფურცლები... გვერდები რომლებიც არავის ჭირდება... ’’მთავარი გმირიც’’ კი სადღაც უკვალოდ ქრება ... ’’ცა ქუდად , დედამიწა კი ქალამნად

წარმოსახვის უნარით შექმნილი ''არაფერი''

ყველა და ყველაფერი წარმოსახვის უნარით შექმნილი ''არაფერია'' ამ წარმოსახვის უნარით ცხოვრებას შეჩვეული არარაობები ვართ . ღმერთო როგორ მინდა შემეძლოს ქვეყნად ყველა განსაცდელის , ტკივილის და იმედგაცრუების განადგურება..

სიზმარი

მეძინება..მაგრამ,იმდენად ვარ მიჯაჭვული კომპიუტერზე ადგომა და დასაძინებლად წასვლაც არ მინდა.. თან მომბეზრდა..მომბეზრდა ასე უაზროდ ჯდომა..საერთოდ ამას ჯდომას თუ დავარქმევთ..წამოწოლილი ვარ სკამზე.. დღეს კარგი დღე იყო..ზედმეტად კარგიც კი.. მეგობრების

შენი არ არსებობა

მეცნიერების ამ საფეხურზე, მშვენიერებად შევრაცხავ ირმის ნახტომს, რომელიც ჩემდა განსაცვიფრებლად, მაგონებს ტვინის ნეირონებს. ნეირონები გამუდმებით ქაოსში არიან, ვით ამ ღამეს არაფერზე განლაგებული სამყარო, რომლის მთავარი საიდუმლოება, ამ საიდუმლოების

აბსტრაქტიული კომედია

მიყვარს ტბა, ჩემი სიზმრებიდან, ამაღელვებლად ზღაპრული. მიყვარს ჟრუანტელი, რომელიც მეწვევა ტბაზე. მიყვარს ტბა, რომლის ნაპირზეც ვერასოდეს ავაშენებ სახლს, რომელსაც ექნება წითელი კარი და მრავალი ფერით განავარდებული კიბეები. არასოდეს იარსებებს ტბის

ორი ძმა და ერთი გზა

დღეს ორი ბიჭი დაიღუპა ჩემს ქალაქში. ძმები იყვნენ. ერთი მეორის სშველად შევიდა წყალში და უკან ვერცერთი გამოვიდა. ალბათ ასეც იყო სჭირო,ცურვა არ სცოდნია, მაგრამ უნდა ეცადა, ძმას აღელვებულ, გაუმაძღარ მდინარეს ვერ დაუთმობდა. წარმოდგენაც არ მინდა რა დღეში

ვერტერის როლში

ვდგავარ ფანჯარასთან და გადახტომაზე ვფიქრობ..აღარ მინდა ცხოვრება..როგორც ჩანს,მეც შემეყარა გოეთეს სენი... ვჩერდები.. მესამეჯერ შევდივარ ვერტერის როლში..მერე ანა ფრანკზე ვფიქრობ,ვინ იყო ეს ლაწირაკი-მეთქი.. მერე თავს ვაქნევ..

08.08.08

დღევანდელი საღამოს ცა ზუსტად ისევეა ვარსკვლავებით სავსე,როგორც უწინ,რვა წლის წინათ იყო,თუმცაღა სად ჩანდა მაშინ ცაზე ვარსკვლავები... ცა მთლიანად გადათეთრებულიყო... საღამოს ცაზე აღარც ვარსკვლავები და აღარც მთვარე მოჩანდა... მხოლოდ

ბანალური სათაური.

არსებობს ამხელა გალაქტიკა,ამხელა პლანეტები. ჩვენ ვცხოვრობთ უსასრულობაში, რომელსაც ვერაფერში ვიყენებთ, მაგრამ სამაგიეროდ, ჭიანჭველის ზომის ადამიანებს გვაქვს ხოლმე პერიოდები, როცა ყველაფერი საინტერესო და ამოუცნობი ფეხებზე გვკიდია. თითქოს სამყარო ჩვენს

თავბრუ

მართლაც, რომ ზედმეტად სასაცილოა თუ როგორ უნდა განიჭებდეს ეს შეგრძნება სიამოვნებას. თუმცა მე ვიცი, რომ ეს ჩემთვის ყველა შეგრძნებაზე უკეთესია. მოდი გავაგრძელოთ, თავბრუს ხვევის შემდეგ რათქმაუნდა ყველაფერი იწყება.