მარტოდ დარჩენილებს...

როცა მარტო რჩები საკუთარ თავთან ბევრად მეტს ფიქრობ, გრძნობ და აღიქვამ.. იყვარებ ცხოვრებას, ერთ დროს შეუმჩნეველ უმნიშვნელო მოვლენას ან ნივთს მნიშვნელობას თავად ანიჭებ და ხვდები რამხელა ძალა აქვს ადამიანის სახელს ამოფარებულ ინდივიდს.. ნიავს უფლებას

უსახელო

ჰმ, როგორი მძიმეა წუთისოფელი, როგორი მძიმეა ცხოვრება, როგორი მძიმე და პასუხისმგებლობით სავსეა იყო ადამიანი და შემდეგ პიროვნება.. ხორცის ნაგლეჯად ბევრი იბადება, მაგრამ არა როგორც ადამიანად, სრულფასოვან პიროვნებად, როგორც ნათქვამია ადამიანი

ჭაღარა მეგობრები

ის მოხუცი,გაჭაღარავებული,მარტოსული კაცია.ჩვენი ერთად ტყეში ვცხოვრობთ.დღე და ღამე ერთად ვართ.მას ჩემთვის გული არ არასდროს უტკენია,პირიქით სულ მეფერება,მეთამაშება,მბანს. ხანდახან ამის გამო ნამუსი მაწუხებს ხოლმე,როგორ ვბედავ და ჩემს მოხუც მეგობარს ამას

იქნებ გიყვარდე

ჩვენზე აღარ წერენ. აღარ უყვართო თქვეს და გაჩუმდნენ. სამაგალითო წყვილის სტატუსს ვერ მოვერიეთ.

უსახელო ურთიერთობა

ერთი მეგობარი მყავდა,ერთადერთი იყო. არ არსებობდა ჩვენს შორის ზღვარი,დისტანცია ან რაიმე მაგდაგვარი. ხანდახავ ვფიქრობდი,რომ მეგობრებზე მეტი ვიყავით,არა!არა,შეყვარებულები არა,აი მაგაზე მეტიც,არც ძმად ვთვლიდი,ვერც ძმასთან ვიქნებოდი ისე,როგორც მასთან ვარ.

შემოდგომის გოგონა

გოგონა სახელად მერიეტი შემოდგომის ხასიათით :)შემოდგომის მიწურულს, ცივ, გაყინულ დღეს მაშინ როცა ხესაც კი აღარ შერჩენია ფოთოლი და სუსხიან უგულო სამთრის პირასაა ბუნება, დაიბადა ის. გოგონა დიდი შავი თმითა და წამწამებით. უჩვეულო რამ არის, მაგრამ ამინდი

წერილი უცხოს

იყო რაღაც ფერადი,ცოტათი გამჭირვალე და საინტერესო. კიდევ შენ იყავი, ისეთი ბედნირი და ლაღი როგორც არასდროს ყოფილა ვინმე სხვა ან რომც ყოფილიყო ვერ შევამჩნევდი,რადგან მე შენ გხედავდი,მხოლოდ შენ. ბნელ ოთახშიც კი შემეძლო შენი ღიმილის შეგრძნება, შენი

დამიბრუნდი

როგორ წვიმს.ცუდის მომასწავლებლად წვიმს .ფანჯარა დავხურე და წვიმაში შენი სახე დავინახე . არამარტო შენი ის , ვიღაც სხვაც იყო.... გიღიმოდა ? გიღიმოდა! კი ის ღიმილი შემზიზღდა . ჟალუზი ჩამოვწიე , იქბე ჩავიკეცე და ის დღე დავწყევლე , როდესაც პირველად

ვარსკვლავები

ადამიანები ყოველთვის დავბორიალობთ წარსულის და მომავლის ფიქრებში. უსასრულოდ გავრბივართ დღევანდელობისგან...ველური სულები იმალებიან მშვიდ ადამიანებში... ცრემლები ისტერიულ სიცილში...სიმართლე თვალებში..ყველა რაღაცას ან ვიღაცას ემალება,გაურბის.. ბევრი

მარტოობის სუნი

მივდიოდი ასე თავისუფლად,მხოლოდ მარტოობის სუნი დამდევდა თან. ვუყურებდი გარშემომყოფთა ხელებს მაგრამ არცერთი მაგინებდა იმას მე რომ მიყვარდა.