ერთხელ ვენდისში

იცი ?!.. სულ რამდენიმე დღის წინ ანგელოზს გადავეყარე, აი ისეთს, რომ შეხედავ და თვალი გაგიშტერდება... ვუყურებდი და თვალს ვერ ვწყვეტდი მის ფერმკრთალ და, ჩემთვის, მსოფლიოში ყველაზე ნათელ და ფერად, კანს, თმის ფერს,ოდნავ რომ შერევია მზის კაშკაშა ყვითელი

თმა...

ყოველთვის რაღაც განსაკუთრებული გრძნობით დავაბიჯებდი ამ სამყაროში. შეიძლება ჩემში სიამაყე იყო და არის და არა თავდაფასებული გოგოს ლანდი. მახსოვს როგორ ჩამიწნავდა ხოლმე თმას დედა. ჩამომიჯდებოდა სასთუმალთან და თავისი თბილი ხელებით მისწორებდა ერთმანეთში

ჯადოსნური ღამე

თოვდა, ისე ლამაზად თოვდა ,რომ სული შეგეკვრებოდათ დიდხანს რომ მიგედევნებინათ თვალი. იდეალური საღამო იყო პირველი იანვრისთვის. ცოტაც და თოვლის საფარი მუხლის სიმაღლეს მიაღწევდა. ამ სითეთრეში ორი შავი წერტილი მოჩანდა, სილუეტები ხელჩაკიდებული მოდიოდნენ,

და თუ ისევ ვიტირებ...

და თუ ისევ ვიტირებ ვიცი,რომ აღარ შემაჩერებ... და თუ ისევ ვიცინებ ალბათ აღარც ამყვები... ისევ თუ დამივიწყებ,იცოდე რომ გავქრები... ღამის სარეცელიდან ვარსკვლავების ამბები, მომაკვდავი მთვარე და დიდი,გრძელი ზღაპრები...

ძვირფასო,გაწვიმდა.

ჩემი ხომ გესმის?კარგად მომისნიმე.ამ წამს ზეცაც კი გრძნობს შენი სხეულის წყვდიადს.ვიცი რომ გტკივა.ამას გახშირებული გულისცემით ვგრძნობ.ტკივილი შველის მეგობარო,ტკივილი ყოველთვის შველის.

ერთი წამი

დილა თენდება ერთ წამში. ცის ლამაზად გაბრწყინებას ყოველთვის არასასიამოვნოდ ერთვის ენით აუღწერელი, უმიზეზოდ გამოწვეული მწუხარება, მძიმე სულიერი დეპრესია და ფსიქიატრის გამოწერილი აბები. მზე თითქმისდა უჩინარია, რადგან ჩემს თავს ზემოთ, არა ცა, არამედ

ჩემო ალექს!

მე ყოველთვის ვიცი რას გრძნობ, რა გინდა და რას ფიქრობ. ახლა კი გეტყვი რომ ეს.. ეს ყველაფერი დაუსახლებელ პლანეტაზე სიცოცხლის დაბადებას ჰგავს ალექს.. და ამის შემდეგ როგორ უნდა შემეძლოს რომ უბრალოდ არ გიგრძნო.. შენ ისეთი ხარ.. აი ისეთი იდეალს რომ

ფიქრები, ფიქრები, ფიქრები...

მე ის შემიყვარდა. ჰო, მართალი ხართ ცოტა არ იყოს მეც მეუცხოება ასეთი დასაწყისი, მაგრამ მართლა შემიყვარდა და უეცრად, სრულიად უჩვეულოდ. თქვენ რომ გაურკვევლობაში არ აღმოჩნდეთ ჯობია, რომ ყველაფერი თავიდან დავიწყო, როგორც ხდება ხოლმე. მე ვარ ელისაბედი 16

-ჩემი სვანი ბიჭი!

წარბშეკრული ვუყურებ გრძელ ეზოს, ფანჯრიდან. ჯიუტად არ ვინძრევი ადგილიდან, არადა მცივა. ცოტახანში, ეზოს ჭიშკარი იღება და ჩემი გული, ორმაგად ცემს. ჩემ ბიჭს, ხელში ყვავილები უჭრავს, იღიმის და მობუზული მოაბიჯებს , ქვაფენილზე. "სად იშოვა ყვავილები."

ტკივილამდე მენატრები!!!!

არ ვიცი რატომ,მაგრამ ყოველთვის მეგონა,რომ ძლიერი ვიყავი და ცხოვრებაში ყველაფერს გავუძლებდი,მაგრამ ასე არ აღმოჩნდა.საკმარისი გახდა,რომ რაღაც შეცვლილიყო ჩემს ცხოვრებაში,რამაც ყველაფერი გაანადგურა და მეც ასე დავსუსტდი.დავკარგე ბრძოლის და ყველაფრის