Take a photo with me.. please

რამდენიმე დღეა რაც ჩემი ოთახი ჩემს სამყაროდ გადაიქცა. კარადის უკანა თაროზე ფოტოალბომის ადგილიც გაქრა. ახლა უკვე ჩემს საწოლზეა გაშლილი და სათითაოდ ვათვალიერებ 2014 წლის 23 მარტიდან მოყოლებულ 2016 წლის 17 მაისამდე გდაღებულ ჩვენს ფოტოებს. თითოეულს

ფიქრი, ოცნება და რეალობა...

მხოლოდ ერთი წუთით დახუჭა თვალები და ამ ერთი წუთის მანძილზე იმდენი რამ გაიხსენა... ფიქრები ოცნებებში აერია. ოცნებები - რეალობაში. რეალობა - ფიქრებში და ასე განუწყვეტლივ. ნელა ჩამოუვარდა ჯერ ერთი ცრემლი, შემდეგ - მეორე და ასე ნელ-ნელა იწყეს ცრემლებმა

ოცნება სიზმარში..

მეძინა. ზოგადად თუ მესიზმრება რამე, ან ბანალური ან ძალიან ფენტეზია. ეს სიზმარი კი სასწაული იყო. ზუსტად არვიცი სად ვიყავი, დიდი ვაგონივით იყო, სადაც მე, ჩემი მეგობარი, ჩემი 'ოცნება' და კიდევ მისი ძმაკაცები იყვნენ. მიმართულება საით იყო არც ეგ

უკიდეგანო სივრცე

-და მაინც ამდენი ხნის შემდეგ კიდევ გიყვარს? (ნია) -არვიცი, ალბათ კი. (ლუსი) -ალბათ? ამდენი რაღაცის შემდეგ? (ნია) -ის სხვანაირია ნია. სულ სხვანაირი (ლუსი) -და მაინც როგორი? (ნია) -სხვანაირი. (ლუსი)

თვითრეალიზაცია

როცა აღმოაჩენ სად ხარ,მთავარია არ შეგეშინდეს.„თავიდან ყველაფერი კარგად მიდიოდა, ორივეს გვეგონა რომ ძალიან გაგვიმართლა, რადგან ერთმანეთს შევხვდით… ვფიქრობდით რომ ორივემ ვიპოვეთ ის რასაც ვეძებდით, თუმცა გულის სიღრმეში ვგრძნობდით, რომ ეს ტყუილი იყო,

გონებრივი პრობლემის საწყისები

გირჩევთ წაიკითხოთ..ადამიანის გონება თითოეულ გაგონილ, მოსმენილ და წაკითხულ ინფორმაციას ინახავს, რომლის გამოყენება და გახსენება თითოეულს შეუძლია, თუმცა ჩვენი აზრი იმდენად გადაღლილია უმნიშვნელო მოვლენებით, რაც ყოველდღიურ ცხოვრებას თავს დევს, თითქმის

* * * *

რა და მე შენ მიყვარხარ... არ მინდა ჩემი სიტყვები ბანალური იყოს, მაგრამ მინდა, რომ ჩემს ყოველ სიტყვაში სიყვარული იგრძნო, მინდა გიყურო, მინდა შენს დაუსრულებელ ღიმილში ჩემი გრძნოდა დაიკარგოს, მინდა

მ ე ნ ა ტ რ ე ბ ი !

ჰეი... მენატრები . ყველანაირი ახსნის და მიზეზის გარეშე გწერ წერილს , რომლის ადრესატადაც აღგიქვამ , მაგრამ ვიცი, რომ არასდროს წაიკითხავ . ჰო , საშინლად ენატრებათ ჩემს ტუჩებს შენი კოცნა . დღემდე და ჯერ კიდევ .

დუმხარ

- როგორც ყოველთვის დუმხარ. ჰეჰ, არაუშავს... თითქოს მივეჩვიე. თუმცა მაინც გელი... -*ყრუ ფხუკუნი* -არ გინდა, არ თქვა არაფერი. თუმცა მგონი არც გესმის. ვერ გხედავ, უფერო ხარ, უსხეულო, სურნელიც კი არ გაქვს. უბრალოდ ვიცი, რომ არსებობ. მე შენ გგრძნობ.

მარიამს

რ ვეწევი მეთქი გითხარი და ბოლომდეც მივყევი ჩემს ნათქვამ სიტყვებს, მაგრამ ბოლო წუთებში გადავიფიქრე და როგორც მიხვდი - ისევ და ისევ შენს გამო. აივანზე გასულს, სიჩუმის ნიავმა რომ დაუბერა და ვენებგაყინულს, გული წარსულზე ფიქრმა რომ დამიმძიმა, აი სწორედ