მე, შენ და მეტრო.

დღეს ისევ უემოციოდ ილევა რიგით სათვალავ არეული დღე. დღეს ისე,როგორც არასდროს მეტროში უშენოდ გავლილი ყოველი ვაგონი მტკივა.ახლა ისე როგორც არასდროს,მინდა ჩემს გვერდით ცარიელ სივრცეს შენ ავსებდე.შენ და არა მწვანე კაპიუშონიანი ბიჭი.ყოველთვის ნოსტალგიას

არეული

ამირიე ყველაფერი რაც დალაგებული მქონდა და ისევ ისე ეცადე თბილად ლაპარაკს როგორც ადრე ადრე როგორ ყველაფერი სხვანაირად იყო მართალია როცა ადამიანზე აღარ ფიქრობ მაშინ მოდისო ხოდა როცა შენი დავიწყება შევძელი ზუსტად მაშინ გამოჩნდი

მენატრები..

ისევ მონატრება...ისევ სინანული....ისევ ტკივილი და ისევ შენზე ფიქრი... რამდენი დრო გავიდა, მაგრამ ახლაც შენზე ვწერ... მაინც შენზე ფიქრები მატკიებს თავს....და გულს.... იცი რა მტკივა?... შენი სიყვარული... იცი რატომ?...არც მე ვიცი.... ფიქრი

ნეტავ, შემეძლოს !

ნეტა ახლა შემეძლოს მოვიდე, საწოლთან ჩამოგიჯდე და ნაზად გაკოცო, ვიგრძნო შენი სითბო, შენი სუნთქვა მოვისმინო, გიხილო... თუნდაც წამით გიხილო... ნეტავ, ფრთები მქონდეს - მოვფრინდებოდი შენს ფანჯარასთან, ჩამოვჯდებოდი და თუნდაც შორიდან, თვალს ვადევნებდი შენს

მთელი ცხოვრება !

როგორი უცნაურია ჩვენი ცხოვრებაა , რთულიი , მაგრამ საყვარეელი !! უცნაური და ამით საინტერესოო , ვიზრდებით დაა აღარ გვინდა რაღაც ასაკს მივაღწიოთ , ვიღლებით ცხოვრებით და გვინდა რაღაც შევცვალოთ მაგრამ შეგვწევს კი ძალა გავაკეთოთ რამე ? ! ცხოვრებაა ქანცს

უბრალოდ სასაცილო ცხოვრება...

კორპორაციული საღამოები,წვეულებები,დალევა და გონების დაკარგვა არასოდეს მომწონდა,არვიცი იმ დღეს საერთოდ რატო წავედი,ვგძნობდი მალე დეპრესია დამეწყებოდა და ალბათ განტვირთვა მინდოდა,მართალია ჩემი თანამშრომლებიდან ყველა ოჯახთან ერთად მოდიოდა მაგრამ

ბედნიერების საფასური ანუ ჩემი ტკივილები

ისევ გაწვიმდა, რაღაცას მახსენებს ეს წვიმა.... გახსოვს წვიმაში, რომ დავრბოდით და სახლში გასაწურები მივედით?! 2 თვე 2 უბედნიერესი თვე გავატარეთ ერთად და ახლა, მხოლოდ მობილურებში შეგვრჩა ერთმანეთის სურათები, ხელიდან გამოგგვლიჯეს ბედნიერება... ათასი

რუსთაველის გამზირი

მსოფლიოში ყველაზე ლამაზი ქუჩა რუსთაველის გამზირია. პირველად აქ ვიგრძენი, რომ ქუჩაც შეიძლება ადამიანივით გიყვარდეს კაცს. აქ გავიცანი ჩემი ცხოვრების ნაღდი მეგობრები. აქ, ამ პროსმექტზე ხეტიალმა ამიშალა პირველად ლექსის სიღერღელი და აქ, ამ პროსფექტზე

მიყვარხარ!

სულში ისევ ჩამოწვა სევდა! შენ ისევ შორს ხარ, მე კი ისევ უშენოდ მიწევს ყოფნა... იძულებულს მხდი, მარტოობაში ვიცხოვრო! აღარ მესმის შენი ხმა, ვერ გეხები, ვერ შევიგრძნობ შენი სხეულის სითბოს, შეხებას, კოცნას, ვერ ვგრძნობ შენს ცხელ სუნთქვას ჩემს ყურებთან...

ჩემი სულის ჰეროინი

გნატრობ...ბაგე მიშრება...მწყურიხარ....ისევ დამეწყო უშენოს "ლომკები" ჩემო, სულის ჰეროინო.