დამსხვრეული იმედები

იმედია ხსნა! ცხოვრება თვით იმედია.ადამიანთა იმ კატეგორიას რომელიც ცხოვრებისეული ტკივილის ტალღებით კლდის პიკზე იმყოფებიან აცოცხლებთ მხოლოდ იმედი, იმედის საშუალებითაა, რომ ყოველი ჩვნეგანი მიისწრაფის სულიერი, ზეციური ამაღლებისაკენ, მხოლოდ იმიტომ რომ

memories

თითქოს არც არაფერი, მაგრამ რამდენს იტევს უბრალოდ ხელის შეხება, შეხედვა და გაღიმება. ერთი ჩახუტება და ამით სხეულების შინაგანი გასხივოსნება… უბრალო გაღიმება და საათობით თბილისის ცივ, გაყინულ ქუჩებში ბოდიალი. ხალხზე დაკვირვება და ერთმანეთთან ახლოს

ბაბუა

ბავშვობიდან მესმოდა გმირი ბაბუის შესახებ, რომელიც მეორე მსოფლიო ომის მონაწილე იყო და ფრონტიდან აღარ დაბრუნებულა. ჩვენთვის მოყოლილი, ბებიას ზღაპრების მთავარი გმირი თითქმის ყოველთვის ის იყო. ყოველ ღამე ვისმენდი ამბავს ასფურცელაზე, რომელიც ომში წავიდა,

დედაშვილობა

მიეცით მათ თავისუფლება... მიეცით გზა... მიეცით უფლება, იყვნენ ის, ვინც სურთ და თვლიან, რომ უნდა იყვნენ... მიეცით უფლება დაუშვან შეცდომები, რათა თავად მიხვდნენ, რომ შეცდნენ... და ნუ მოსთხოვთ იყვნენ სრულყოფილები! თქვენ ხართ? იცნობთ ვინმეს, ვინც არის?

თითქოს გიყვარდი

თითქოს გიყვარდი, ერთ წამს მეზმანა,თუ მომეჩვენა, უკვე არც ვიცი.ვერასდროს წარმოვიდგენდი ასე თუ მეტკინებოდა,ფიქრებში,გონებაში და საერთოდ ყველგან ხარ.როდესაც ვიწამე რომ გიყვარდი რამოდენიმე დღე ნეტარება იყო

ვინ ვარ მე?!

რელიგიური თვალსაზრისით, ღვთის ხატად და სახედ ვარ შექმნილი, სამყაროს გვიგვინად მოვევლინე. საკუთარი ბედისა და ცხოვრების გამგებელს წუთისოფელი დროებით ნავსაყუდლად უნდა მექცეს და ამქვეყნიური ყოფით იმ ქვეყნად უნდა დავიმკვიდრო სასუფეველი. თუმცა

არაფრის მომცემი ჩანახატი, სადაც მე ვკვდები

სხვა არაფერი შემიძლია, მხოლოდ თვალების დახუჭვა და რაღაც ძალით, ზღაპრულ ქვეყანაში გადასვლა, სადაც, არაფერია, ენით უთქმელი სიბნელისა, და ჩრდილოეთის ციალის გარდა. ჩრდილოეთის ციალი, მშვენიერია, მაგრამ უფრო მშვენიერი იქნებოდა, ამას, თვალგახელილი რომ

ყოველდღიურობა

რა ლამაზია ყველაფერი შორიდან, რა უბრალო და ჩუმი ჩანს, არადა მე ხომ ვიცი რომ ესე არ არის. ქალაქში ქაოსია და თითქმის არავინ არ იცის დალაგებულად სად მიდის, ან რა მიზანი აქ იმ რაღაცის გაკეთებას, უბრალოდ რობოტებივით დაპროგრამებული ხალხის მასა ასრულებს

ხსნა არ არსებობს, სანამ შორს ხარ!

მთელი სამყარო ხარ ჩემთვის და უშენოდ ყველაფერი უმნიშვნელოა! როცა გიყურებ, ვივსები, ვხალისდები, სისხლი იწყებს ჩქეფას დაცლილ ძარღვებში და ვგრძნობ სიცოცხლის სუნთქვას ჩემს სხეულში...

ფსიქოლოგის ჩანახატი იმ საზოგადოებაზე, რომლისთვისაც ყველაფერი

ამ ფაქიზმა გოგონამ ჩემი ოფისის ზღურბლზე გადმოაბიჯა უცებ გაიხადა ქურთუკი და დაჯდა საწინააღმდეგო მხარეს.საოცრად ღრმა თვალები და მარმარილოსავით კანი შევამჩნიე…ვხედავ როგორ ნერვიულობს, უკანკალებს ხმა, ხშირად ისწორებს თმებს და აწვალებს ღილს პერანგზე.