ჰო ოდესღაც მეც მიცეკვია წვიმაში...

მე ოდესღაც მიცეკვია წვიმაში ტანგო... შორიახლოს , ხიდის ქვეშ მდინარე ხმაურით იკვლევდა გზას , სულ არ მადარდებდა მისი ბობოქარი ხმა ... ვცეკვავდით მშვიდად , აუღელვებლად , ლამპიონების შუქი ირიბად ეცემოდა ნისლში გახვეულ მობუზულ თბილისს ,. წვიმდა ...

Emotions

ერთადერთი, რამაც შეიძლება დამამარცხოს, ისევ საკუთარი ემოციებია. ემოციები, რომელსაც გადამეტებულად გავცემ ჩემი არსებიდან. ემოციები, რომლითაც ვფუთავ ფაქტებს და ვჩრდილავ სინამდვილეს, რომელიც სულაც არაა იმდენის მომცემი, რამდენისაც მე მგონია და მერე..

ქალური ბედნიერება...?!

ბედნიერი...ყელში ამოგივიდა მომწვანო-მოცისფრო კედლები,ტელევიზორის დამტვერილი მაგიდა,კარადები სადაც დედაშენის მზითვებია გამოფენილი,ცხიმის შხეფებიანი გაზქურა და ცრცილის დახრული წიგნების დიდი მწკრივი რომლებსაც ობის და გამოუყენებლობის სუნი ასდით.

ღმერთი თუ ბედისწერა?

იქნებ არსებობს ბედისწერა..და ან იქნებ თვითონ ღმერთი წერს ჩვენს ცხოვრებას ისე,როგორც ჩვენ ჩვენი პერონაჟებისას...ნუთუ, ყველაფერი გარდაუვალია და,ნუთუ,ეს ცხოვრბეაც ამაოებაა?

დროა ნიღაბი მოვიხსნათ !

აი ძალაინ ძალიან გთხოვთ სურათი არ შეცვალოთ რა .რას ვგრძნობ ? არ ვიცი,მართლა არ ვიცი რა ქვია ამას..ერთდროულას სიბრაზეს სიხარულს და სევდას ვგრძნობ...ყველაფერი ერთფეროვანი და მოსაბეზრებელია...რეალურად არავინ არ მყავს ვისაც ჩემს გრძნობებს გავანდობ...

გამარჯობა, სიყვარულო

– ჩემი სიყვარული დღეს სკოლაში წავიდა.. იცით რა მკითხა,სულ ხუთებზე ვისწავლი და ჩემით ხომ იამაყებო? აბა რა უნდა მეპასუხა,პატარაა ჯერ ჩემი სიყვარული და ასეთი უცნაური.მაგრამ მე ხომ მისი მშობელი ვარ და მოვალე მოთმინებით ვუგდო ყური და სწორ გზაზე

პროვინციალიზმი ქართულად

შენ შორეულ პროვინციაში ცხოვრობ, უბრალო გოგონა ხარ და უამრავი ოცნება გაქვს. შენი სოფელი პატარაა და იქ განსაკუთრებული არაფერი ხდება. მხოლოდ ზაფხულობით გამოცოცხლდება ხოლმე გარემო შენთან, დამსვენებლები ჩამოდიან და სოფლის ერთფეროვანი ცხოვრება

ფასადების ქვეყანა

ისეთი ზამთარი იდგა, მრავალ ტანისსამოს ქვეშაც დაგივლიდა გაყინული ჰაერი და ძვლებს აგიკანკალებდა. არ თოვდა, თუმცა უჩვეულოდ კიოდა ცივი ქარიშხალი. სახლებში შეხიზნულიყო ყველა, დიდი და პატარა. თბილი და მყუდრო სახლები ერთმანეთის მიყოლებით ჩამწკრივებულიყვნენ

დუმილი

ღამე...სავსე მთვარე...იდეალური სიჩუმე...ისე საოცარია, როგორ დუმს ეს სიცოცხლით სავსე ქალაქი როცა ღამდება. ის? ისიც ამ ქალაქივითაა. ხო.. ისიც თბილისს გავს. მთელი დღე სიცოცხლითაა სავსე. იცინის... ბევრს იცინის... თამაშობს, დარბის, მღერის, ცეკვავს...

შეუცვლელი მხოლოდ ამინომჟავებია?

მე ვინ ვარ?-ამ კითხვას საკუთარ თავს იმდენჯერ ვუსვამ,რომ უკვე სათვალავიც კი ამერია.პირველ რიგში ვარ ადამიანი.ამ პასუხს საპირისპიროს ვერც ვერავინ მოვუძებნით.დაიხ,ადამიანი ვარ,არც მამა ზეციერი ვარ,არც რომელიმე ანგელოზი და არც ეშმაკი.