უკვალოდ ჩაიარა...

იყო და არა იყო რა... არა, ეს დასაწყისი ამ ისტორიას ნამდვილად არ უხდება, ზღაპრები მხოლოდ happy end_ებით მთავრდება.. ეს კი უბრალოდ ის რეალობაა, რომელიც, სამწუხაროდ, ამ ცხოვრებაში ხშირად ხდება.. ერთი ჩვეულებრივი საღამო იყო.. გოგონამ ხარბად ჩაისუნთქა

ქცევის კულტურა

ჩემზე ცუდად მოქმედებს ყოველივე ის რაც ჩვენს გარშემო ხდება. ქცევის კულტურა, აღზრდა, თავაზიანობა, ზრდილობა, პატივისცემა - აი რას ეხება ჩემი ჩანახატი. ესენი ის ადამიანური ღირსებებია, რომელიც ყველას უნდა გააჩნდეს. დღეს კი ეს ყველაფერი გვაკლია. არ ვიცი

თურმე

თურმე ადამიანი ყველაფერს ეგუება, ამაში პრველად მაშინ დავრწმუნდი როდესაც ჩემს პატარას პირველად ქონდა სიცხე, მაშინ მეგონა რომ იქ დასრულდა ჩემი ცხოვრება. თუმცა, გადავიტანე. ყველა, ყველაფერს ეგეუბეა, უბრალოდ ყველა სიტუაციას თავისი დრო აქვს. ყველაფერს

მე,წითელი მარლბორო და შენი მონატრება

ისე მტკივა,როგორც უშვილო დედას. ისე მტკივა,როგორც ჯვარცმულ იესოს. ისე მტკივა,ისე მტკივა... არ ვიცი,როდემდე გავძლებ. არ ვიცი,ალბათ მანამდე,სანამ ღმერთს არ მოესურვება დაასრულოს. ვიბრძოლო? სასაცილოა

ჩვენი ხელები

იმ თეთრ კაბაზე,რომელიც არ უნდა ყოფილიყო ასეთი ვრცელი და მოთეთრო, ცრემლის წვეთებს ვითვლი. ალბათ გრძნობ ჰაერს,რომელიც მე შემოვუშვი შენთვის, აღარ დავაცადე სქელ ფარდას მისი შეკავება.

„მღერის“ წვიმა

..იმ დღეს მეგონა დარჩენილი ცხოვრება ყველაზე ბედნიერი ვიქნებოდი და ერთს პლუს ერთი როგორც იქნა სამია, მაგრამ ,როგორც აღმოჩნდა, ერთი და ჯერ კიდევ დაუბადებელი ერთი მარტოობისთვის გავიწირეთ. ყველაფერი შემზიზღდა კოზმას გარეშე.

გამიყიდეს, ჩემი ბავშვობის ეზო გამიყიდეს.....

ვიხსენებ ბავშვობას და ბედნიერებით ვივსები. ეზო, თამაში, გართობა, მეგობრები ეს ჩემს ბავშვობას საინტერესოს ხდიდა. მივაბიჯებ ქუჩაზე სადაც ბავშვობა გავატარე და ვხედავ რომ ის ცარიელია. გარშემო ვიხედები და ვხედავ ეზო სავსეა მანქანებით, გულში რაღაც

მე მოვედი...

მე მოვედი... მე სწორედ მაშინ დავბრუნდი ,შენ რომ აღარ მელოდი.მოვედი და დიდხანს ვიდექი შენი ფანჯრის ქვეშ, წვიმდა ..იმ ღამით უსაშველოდ წვიმდა, წვიმის წვეთები ქაოსურად ეცემოდნენ სახურავიდან ..და მე ვიდექი სრულიად მარტო , სველი ,წვიმით და არამხოლოდ -

მეფის დედოფლის პოეზია

მე გამარჯვება კი არა–დიდი სიყვარული მაბედნიერებს, რომელსაც ყოველდღე განსხვავებულად და თანაც უფრო და უფრო მძაფრად ვგრძნობ ,,ჩემი მეფისაგან’’.. ის ყოველდღე მიმეორებს ამ სიტყვებს: ,,გახსოვდეს, რომ ხარ დედოფალი’’!..

ამ ისტორიამ ფურცლები გააცოცხლა

ერთხელ ვერაზე, სადღაც შესახვევთან,ახალგაზრდა გოგონამ ლამაზად გამიღიმა და ზურგზე მოკიდებული დიდი ჩანთა მოიხსნა.მერე ფეხაკრეფით,ისე თითქოს ჩემს მიპატიჟებას ელოდა,ჩემსკენ გამოემართა და სველ სკამზე გრაციოზულად ჩამოჯდა. მე გამეღიმა.