პროლოგი, ანუ ვიწყებ!

პირველ რიგში, მოგესალმებით. ბევრი ვიფიქრე, დავრეგისტრირებულიყავი თუ არა საიტზე. ვწერ დიდი ხანია, მაგრამ ჩუმად, ჩემთვის და აქამდე უახლოეს ადამიანებსაც კი არ ვაძლევდი უფლებას ჩემი ჩანაწერები წაეკითხათ. ისტორიებს, რომლებსაც ვწერ, ჩემ ნაწილად აღვიქვამ

მწარე ბედი

ეს თქვენთვის არის მალე თორემ უკვე ერთი კვირაა რაც გამოფხიზლდი -ხელი მოკიდა ექიმმა სელს და საწოლში დააბრუნა. -ანალიზებმა აჩვენეს რომ საჭირო არ არის თქვენი აქ ყოფნა. მკურნალობას სახლში განაგრძობთ. შენ კი ტომ ვიმედოვნებ სწო გადაწყვეტილებებს მიიღებ. არ

თავისუფლება ფერებს!

გიჟი არ ვიყავი. უბრალოდ ყველას ასე ეგონა. სახლშიც და კლინიკაშიც. იმის გამო, რომ ყველაფერს ფერებით აღვიქვამდი, ადამიანების ჩათვლით. შესაბამისად, ადამიანები დიდად არ მიზიდავდა. ყველა მათგანში იყო რაღაცნაირი ფერები, რომლის სახელებიც მე არ აქვს, მაგრამ

სათნოების სახლში

პატარა გოგონა ვიღაც ქალმა ხელჩაკიდებული მიიყვანა „სათნოების სახლში“ ქალი – შენ აქ დარჩები /უთხრა და წავიდა/ ახალგაზრდა ქალმა ხელი ჩასჭიდა, გაიღიმა, მთავარ ოთახში შეიყვანა და სხვა ბავშვებს გააცნო.– ეს ლინდაა, გაიცანით, დღეიდან ჩვენთან

წერილი საიქიოდან

ისევ ხელში მიჭირავს გული,არ ვუშვებ...ვებღაუჭები..იქნებ სწორედ იმ გულჩასაჭდს ვეძებ,რომელიც დავკარგე...ვეძებ და ასე გრძელდება მარადიულად...ვინ იცის თუ ვიპოვი მას...იქნებ ეს შეუძლებელია,მაგრამ მაინც მიჭირავს ეს მფეთქავი არსება..

წარსულ გრძნობებს

გაივლი ქუჩაში და თვალში შენდაუნებურად მოგხვდება ორი ერთმენეთზე ჩაჭიდებული ხელი, მაგრად რომ უჭერენ ერთმენეთს დიდი გრძნობებით და ასევე შენდაუნებურად გეტკინება მარცხნივ, მაგრად, ძალიან მაგრად. შეიძლება ცრემლებიც კი მოგაწვეს თვალებზე, ან უკიდურეს

პროლოგი, ანუ ვიწყებ!

პირველ რიგში, მოგესალმებით. ბევრი ვიფიქრე, დავრეგისტრირებულიყავი თუ არა საიტზე. ვწერ დიდი ხანია, მაგრამ ჩუმად, ჩემთვის და აქამდე უახლოეს ადამიანებსაც კი არ ვაძლევდი უფლებას ჩემი ჩანაწერები წაეკითხათ. ისტორიებს, რომლებსაც ვწერ, ჩემ ნაწილად აღვიქვამ

მიყვარს..მენატრება..მაკლია!

სიყვარულზე რომელიც გულს მტკენს მაგრამ მაინც მინდა..-ისევ ცუდად ხარ რატომ?-ისევ შეიმოსა გული იმ ფიქრით სადაც "ის" არის -გასაგებია.. რამე გწყინს?-თავიდან მეგონა მე ვიყავი მარტო დამნაშავე და ამ ყველაფრის პატიება ჩემი თავისათვის მიჭირდა, ისიც მეგონა რომ

მე მუდამ ვიბრძოლებ სიყვარულისფერ ბედნიერებისთვის!

,,გარეთ ისევ წვიმს და ჯერ ადრეა. გარეთ ისევ წვიმს და სულ იწვიმებს. მე ვგრძნობ რომ მცივა და მენატრები, მაგრამ ვერ გხედავ, როგორც სიცივეს. გარეთ კი წვიმით სველი აბრები აშიშინებენ შერჩენილ სიცხეს.

უსათაუროდ...

დღეს შეიძლება უკანასკნელად ავიღე კალამი ხელში...ალბათ იმიტომ რომ მეწერინება , ან მეწევინება ,ვერც ეგ გამიგია...ვიღებ ბოლო ღერ სიგარეტს ვუკიდებ და ვიწყებ წერას.საუკუნეა აღარ ვემონები ჩემს ბედისწერას,და ღირსეულად შევეგუე შენს ჩუმ ჯვირსწერას...ფილტვებს