ერთხელ ქუჩაში...!

სტუდენტობისას, ერთხელ, პროსპექტზე, უსინათლო რომ გადამყავდა, რაღაც აზრებმა შუა გზაზე გამყინეს უცებ; წარმოვიდგინე, თუ რა დღეში ჩავარდებოდა, მე რომ მისთვის ხელი გამეშვა, გავშვორებოდი... და ზუსტად ასე მოვიქეცი, იქ მივატოვე, გადმოვედი მეორე მხარეს და

უბრალოდ ასეა

რატო რა დავაშავე ასეტი რომ საკუთარი თავი მზულს გადაწყვეტილების მიღება არ შემიძლია დამოუკიდებლად , არ ვიცი რა ხდება ჩემ თავ გულს რაღაც მიღღრნის შიგნიდან თითქოს რაღაც უნდა მოხდე ისეთი რაც ჩემი ბრალი იქნება , უბრალოდ მინდა დავჯდე და ვიტირო სანამ არ

ჩემი ბეღურა

ჩემს სახლში სითბოს ერთადერთი კერა იყო, რომელშსაც ორივე მხარეს პაწაწინა ნახვრეტი ჰქონდა. ერთი სახლიდან, ერთი გარიდან.მუდმივად, როცა ზამთარი დგებოდა. ამ ნახვრეტში ჩემსავით ერთი გაბღენძილი ბეღურა შემოჭრებოდა და ორივენი ერთდროულად ვთბებოდით,

იცი როგორ სამყაროზე ვოცნებობ?

იცი როგორ სამყაროზე ვოცნებობ? სამყაროზე, რომელიც სავსე იქნება სიყვარულით და მეგობრობით, სადაც მთავარი ფული კი არა, სიყვარული იქნება და ყველაზე მდიდარიც ის იქნება, ვისაც ბევრი ეყვარება, ვისაც დიდი გული ექნება, და მაშინ გაჭირვებული ის კი არ იქნება,

დამნაშავე თეთრი კედლებია!

გამქრალი, შეშინებული, გაქცეული ოცნებები, თითქოს ფიქრებს ფეხდაფეხ დაედევნენ... განა სად მიდიან? საით მიეჩქარებათ? რჩები მარტო... ოთხი კედელი, თეთრი კედლები, დიახ არ მოგესმათ თეთრი კედლები, როგორც საგიჯეთში, ოღონდ ცარიელი, სულ ცარიელი და თეთრი

ზღარბუნა ზღარბუნა

- რა კარგია ერთმანეთს რომ ვყავართ! შენ უბრალოდ წარმოიდგინე: მე არ ვარ, შენ ზიხარ მარტო და არავინაა ისეთი, რომ დაელაპარაკო. - შენ სად ხარ? - მე არ ვარ. - ასე არ ხდება... - მეც ასე ვფიქრობ, მაგრამ ვთქვათ და მე არ ვარ, საერთოდ არ ვარ და შენ მარტო ხარ.

გულისამრევია დღევანდელობა

მიმოიხედე,ყველაფერი აბსურდია,ყალბი,ისეთი ყალბია,როგორიც ბევრის სიყვარული... მტკივა უსამართლობა,ისე მტკივა,როგორც მოხუცს სიკვდილი,ხო მართლა,სიკვდილზე გამახსენდა,ერთ დღეს ისიც გეწვევათ,ხოდა,დარწმუნებული იყავით რომ სამოთხე ყველას არ

აპრილი

წელსაც აპრილი აგიჟებდა ნაავდრალ ამინდს და მაინც მარტს შემოაცვეს თეთრი ხალათი. იყო თორმეტი უსასრულო საათი დღეში და თითო წუთში ჩატეული ათასი ფიქრი, რომლებიც ალბათ უფრო მიაგავდნენ ნაშფოთვარ ღამით დაწერილ სტროფებს, ხშირად უმისამართოსაც, ფეხარეულს,

If you can Dream it you can do it

საწოლში წევხარ... მთვარეს უყურებ და ოცნებობ.... შეიძლება იცი, რომ არ ახდება მაგრამ მაინც ოცნებობ.....სამყარო სურვილების და ოცნებების ამხდენი ქარხანა არაა, მაგრამ? მაგრამ მაინც ვვოცნებობთ.. ოცნებებს ხომ არ აქვთ სიმძიმის ძალა...

მონატრება

აი რა მენატრება იცი?დილით,რომ გაღიმებული სახით ვიღვიძებდი და გაღვიძებისთანავე ტელეფონს,რომ დავხედავდი,რადგავ ვიცოდი შენი მოწერილი დამხვდებოდა მენატრება ის დილა,როდესაც შენ ''დილამშვიდობისას''მისურვებდი.ის დღეები მენატრება ყოველი დღე შენით,რომ