"ეგოს" ამოძახილი

იცი ყველაზე კარგად როდის ვარ? იცით ყველაზე ბედნიერი როდის ვარ? - როცა მთვარიანი ღამეა... არა ჩვეულებრივი მთვარე არა, სავსე მთვარე. როცა მუქი და ღრუბელგადარეცხილი ცის ზენიტშია... მტვარე როცა მზეს ეფარება და მზის სხივები ანაზდად გამოსჭრის მთვარის

შენმა ლურჯმა თვალებმა დამატყვევეს(მერვე თავი)

-აჩი, რას აკეთებ? ადექი სახლში მიგიყვან-მხარში წვდა ნიკა და მის წამოყენებას შეეცადა -თავი დამანებე. არავინ არ მჭირდებით,მომშორდი-ხელი ჰკრა აჩიმ -გთხოვ ,ძმაო ადექი რა.ძალიან ბევრი დალიე უკვე, ასე არ შეიძლება. -განაგრძობდა მის დარწმუნებას -არა

მაბედნიერებ! (18 თავი)

-ფუ ამის დე**ც არ დაგაცდიან არაფერს.წავედი ჩიტუნა მაგრამ შევხვდებით-და მაშინ მვკარია თვალ მამაკაცის სახეს .-და ხო რო იცოდე ალექსანდრეს მანქანა მე დავცხრილე.-მითხრა და კარში გაუჩინარდა. ქალი შემოვარდა და მაშინვე ტირილი ამიტყდა. კარში ველურივით

ოცნებებში დაკარგული (1 თავი)

ოცნება ერთი დიდი ლაბირინთია, რომლიდანაც გამოღწევა ძალიან რთულია. რაც უფრო და უფრო ვცდილობთ თავის დაღწევს მით უფრო ღრმად ვეფლობით მასში. მე ასეთ ადამიანებს „ოცნებებში დაკარგულს“ ვუწოდებ. მე უკვე დავიკარგე ოცნებებში, ახლა კი თქვენ გიწვევთ ჩემო

ცეცხლოვანი ტანგო /4თავი

ხელი ფეხზე ავასრიალე და კოცნა გავაღრმავე,ტუჩებიდან კისერში ვაპირებდი გადასვლას,სისველე,რომ ვიგრძენი სახეზე. თვალები ზანტად გავახილე და ანინეს დანამული სახე დავინახე. გაოცებულმა თითები გადავატარე თვალებზე და უმალ მოვწმინდე ცრემლები. გულწრფელად

სიკვდილი ალიონზე

შემომხედა თავისი მიწისფერი წყლიანი სფეროებით და ერთიანად დამიარა ჟრუანტელმა, სულ რამდენიმე წამი ვუყურებდი მას და ეს სრულიად საკმარისი აღმოჩნდა იმისთვის რომ სამუდამოდ დარჩენილიყო ჩემს მეხსიერებაში როგორც იშვიათად თავისუფალი არსება. ხშირად მახსენდება

ანგელოზი (თავი 1)

ლონდონის წვიმიან ქუჩებში დავდივარ. გული ცუდს მიგრძნობს,მაგრამ ვაიგნორებ და გზას ვაგრძელებ. წვიმა მასველებს, მაგრამ არ გავრვბივარ, ყურადღებას არ ვაქცევ. არც იმას ვაქცევ ყურადღებას, რომ ღამეა და მხოლოდ მე მივაბიჯებ ხალხისგან დაცარიელებულ ქუჩაში.

მია (ნაწილი 1+2)

ზაფხული, ღვთაებრივი ზაფხული დრო რომელიც გინდა ,რომ არასდროს დასრულდეს. რა მშვენიერია არა? მზე, ზღვა , მეგობრები, გიჟური თავგადასავლები. თუმცაღა ეს ჩემთვის არარის, იცით ძალიან რთულია იცხოვრო ამ გიჟურ სამყაროში,როცა ყველა გიჟს გიწოდებს. მე ვფიქრობ,

პირველად რომ დაგინახე...(დასასრული)

-ერთი წელი?!-მისი სახის გამომეტყველებიდან გამომდინარე ყველაფერი ცუდად იყო... წინააღმდეგ შემთხვევაში ის არაფერს მეტყოდა და მკურნალობას დაიწყებდა. თუ გამოჯანმრთელდებოდა არც მეტყოდა რომ სიმსიმნე ჰქონდა... ჩამოვჯექი და სახეზე ხელები ავიფარე. -რამდენი

სინათლემ სიბნელეში ჩამკარგა (1)

შევდიოდით არც ისე გადატვირთულ ქალაქში. როგორც კი შევედით, რაღაც გულმა სხვანაირად დაიწყო ფეთქვა.ლექსო, ნელა, გთხოვ ფრთხილად, არ ვარ კარგად. ფრთხილად... ვიმეორებდი და ძლივს ვსუნთქვდი, თითქოს ვიღაცამ კისერში ხელი წამიჭირა.
-ვიცით პრინცესა, რომ ვერ იტან