ერთმანეთისთვის (თავი 3)

მინდა, რომ ცოტა ახლოს მომიშვა ლილე. ვიცი, რომ ახლა ყველაზე მძიმე პერიოდია შენს ცხოვრებაში და არ მინდა აგაფორიაქო, დაგაბნიო და შეგაშინო, რასაც მგონი ახლაც ვაკეთებ. დამიჯერე, არ მინდა, რომ ჩემი სიტყვების გამო უფრო შორს წახვიდე, უბრალოდ ვეღარ ვიტევდი

ამოუცნობი ზარი (1)

მეგობრებთან ერთად ნიუ–იორკის ერთ–ერთ პრესტიჟულ ბარში იჯდა, ვისკს სვამდა და ეწეოდა. ყურებში მუსიკის ხმამაღალი გუგუნი სასიამოვნოდ ესმოდა, მთელს სხეულში იმპულსებს გზავნიდა და

სამი გზა (თავი 2)

-ამ ჭიქით, მსოფლიოში ყველაზე ლამაზ ქალს გაუმარჯოს, რომელიც ჩემია. -მშვიდი, სიამაყით სავსე ხმით წარმოთქვა სადღეგრძელო მამაკაცმა და სერიოზულად ჩააშტერდა ოლიკოს, რომელსაც ლოყები ოდნავ აუწითლდა და მორცხვად ჩაიღიმა. ჯაზ ბენდის შედარებით მელოდიური მუსიკის

მაბედნიერებ! (4 თავი)

-დილამსვიდობისა-მითხრა პირველად. -დილამშვიდობისა- ვუთხარი თუარა ურესად გადამეხვია-გაიღვიძე პრინცესავ?ვკითხე თავი დამიქნია და ტუჩებში ვაკოცე. მერე არ ვიცი რა ეტაკ უეცრად თითქოს გამოფხიზლდა. -რას აკეთებ ალექსანდრე-მკითხა შეშინებულმა -გკოცნი საყვარელო

ძველი პიანინო - 33

ფურცლებიანი ქალი კაბინეტიდან კაბინეტში დაარბენინებდა… ხანდახან თავზე ხელსაც გადაუსვამდნენ საწყალიო, ბევრი კი ისე ცივად და ამრეზით უყურებდა, როგორც რაიმე უვარგის, გამოუსადეგარ საგანს... საშინლად მოიწყინა, თუმცა მალევე ნახა გასართობი

მორჩილება 22

იანვრის შუა რიცხვები იყო და საკმაოდ ციოდა.თვითმფრინავი ღრუბლებში დაიკარგა.ჯერ კიდევ ეძინა მარიამს.ნელ-ნელა თვალებს გაახილ,მოულოდნელად შეკრთა და ბოლომდე გამოფხიზლდა.ცუდი სიზმარი ნახა,მაგრამ ახლა კარგადაა,ხშირად ემართება და უკვე მიჩვეულია,ამიტომ

მე, რომ გაპატიო, სიყვარული თუ გაპატიებს?! ...13...

სად ხართ ბიჭო? ამომიგდო ამან მხარი, მოკვდა ქოთქოთით-ირონიულად გაისმა გეგას ხმა ტელეფონში -თქვენ სად ხართ?-ვეღარც ირაკლიმ შეიკავა სიცილი -კაფისკენ მივდივართ,შემოგვიერთდებით? -კარგი წამოვალთ-ტელეფონი გვერდით გადადო და ქეთას გახედა, -გეგა და ნინი? აბა

ირონიის მეფე და ცინიკოსი დედოფალი^^(2)

ეს ლექციები ვინ მოიგონა? ნუ უნი ვინ მოიგონა? მითხარით უნდა ავხანჯლო! ავხანჯლავ და უბედურ შემთხვევას დავამსგავსებ. გვამი სად წავიღო? უი, ისე რა ჭკუის დედა ვარ არა? ის კაცი ალბათ უკვე მკვდარია და ახლა საფლავში ტრიალებს ისე ვემუქრები. არა მკვდრებთან

ამქვეყნიურ ჯოჯოხეთს მოგიწყობ +18 (32 დასასრული)

ვიღაცის თბილ მკლავებში ვიყავი, ამას თვალდახუჭულიც ვგრძნობდი, თავი დამძიმებული მქონდა და მიჭირდა რამეზე რეაგირება, მაგრამ როცა უკანასკნელი სცენა გავიხსენე შეცბუნებული ავფართხალდი და თვალებიდან გამოვიხედე... ალექსს ვეჭირე ხელში და ისეთი სასოწარკვეთილი

ცისარტყელა (სრულიად)

არ ვიცი რა მემართება. როგორ ვჩერდები, მაგრამ ფაქტია ჩემში რაღაც იცვლება. მოკლე დროში და ძალიან სწრაფად. სიცივისგან მაკანკალებს, მაგრამ მსიამოვნებს, რადგან მაფხიზლებს და გათიშული ტვინი მუშაობას იწყებს.