ოიზისი(XXII)

-ისევ არ გადარდებს? ისე რომ მას არ უყურებს, ჯანჯღავა დაბოხებული, წინასწარ იმედგაცრუებული ხმით ეკითხება. -და შენ? ისევ გიყვარს? მარიტა მის ხელს თავისაში იქცევს და ტუჩებთან მიაქვს.

სატყუარა ქარიშხლისთვის ( თავი 3 )

მისი ძმა ელოდებოდა თოვლს, გუნდაობას, სახლის გვერდით თოვლის ბაბუს აშენებას…  ვერ უპასუხა ბიჭმა.   დახარა თავი და გვერდით გაჰყვა დამშვიდებულ გოგოს.  თოვლი შლიდა მათ ნაკვალევს. აქრობდა ყველა მტკიცებულებას.

შემთხვევითი შეხვედრა (თავი მეხუთე და თავი მეექვსე)

ზოგი ჭრილობა არ ჩანს- უბრალოდ, სუნთქვისას წვავს. წლები გადის, მაგრამ ტკივილი არ ცხრება, ისევე, როგორც სიმართლე, რომელიც ჩუმად ცხოვრობს ჩვენში. ის ზოგჯერ ჩრდილივით დაგყვება, და მაშინ ჩნდება, როდესაც ყველაზე ნაკლებად ელოდოდები.

კესანები (თავი მეოთხე)

-კესანე-მისი სახე ხელებში მოიქცია და მის სახესთან ამოიჩურჩულა-კესანე, რა ლამაზი ხარ, კესანე-განუწყვეტლივ იმეორებდა ქალის სახელს. -გთხოვ ნუ მეხები, გთხოვ, მერე ხომ მაინც უნდა მიმატოვო-ჩურჩულებდა კესანეც, მაგრამ ყველა კაცის შეხებაზე თვალები ელულებოდა.

შემიყვარდი (9)

_არაფერი ჩაიდინო ისეთი ,რომ დაგაგვიანდეს _ეს თქვა მხოლოდ და პირველმა აქცია ზურგი. მოკვდებოდა და არ გააჩერებდა სხვისკენ მიმავალს. სოფიო კი წავიდა აზრით გონებაში " არ მოვწონვარ ,არც კი ვაინტერესებ"

სულის აჩრდილი ΙΙΙ

"მისტიური შეხვედა" მხოლოდ რამდენიმე წამს გაგრძელდა, რეალობას მალევე დაუბრუნდნენ და რეზიდენციისკენ დაიძრნენ. -ეს სილუეტი დაგყვებოდა თან? მის სახეს ხედავ? გაოგნებუკი ვივიენი კიტხვებს არ წყვეტდა

წარსული არ გვტოვებს. (II თავი)

—დრო გადის, ყველა და ყველაფერი იცვლება, მაგრამ შენ არა ენენე..... მისი სახელი ზუსტად ის წარმოთქვა, როგორც მხოლოდ თვითონ ეძახდა.

კესანები (თავი მესამე)

კესანეს არსებობა მის წარსულს მალამოდ ედებოდა და ხვდებოდა, რომ სწორედ ის იყო მისი გამოსავალი, ცხოვრებისკენ მობრუნების ნათელი გზა. ხვდებოდა, რომ სწორედ ის იყო ყველა ამოვსებული ორმოს მიზეზი მის ცხოვრებაში, მას შეეძლო დაცემულის წამოყენება და სწორედ მას

ვინმე სხვა (თავი 12)

ცივი საღამოა. ოჯახში ყველანინსახლში ვართ და მზესუმზირასთან ერთად ბჭორაობთ, მე დედა ჩემი ძმა და მე.

ჰერმესის სონატა (სრულად)

მის სახლში ერთი ოთახია. ეს ოთახი ვერც სინათლეს იტევს და ვერც თავის მაცხოვრებელს. სინათლე უღიმღამო და უმნიშვნელოა ქალაქისთვის. ათასი ფანჯრიდან გამოტყორცნილ ნათებაში იკარგება და სულაც არ აფიქრებინებს გამვლელს, რომ სადღაც მისი თანამოქალაქე