{ფილოსოფია ფსიქიატრიულის კედლებში}

ზოგი გუბე ხდება, გუბეები ის ადამიანები არიან, პატარა ბეტონის ნაგლეჯში რომ ეტევიან. კომფორტის ზონიდან გასვლის შიშით ვერაფერ ახალს, რომ ვერ სინჯავენ; სხვების დაწესებულ ჩარჩოებში სუნთქავენ და ბეტონის პატარა ორმო სამყაროს ცენტრი ჰგონიათ.

როცა სიყვარული მარტივია.... (თავი 20)

-ცოლი დედა, სამ თქვეში ჯვარი უნდა დაგვეწერა, ჩემ გარეშე გავუშვა? საერთოდ როგორ აზროვნებ? იცი რა? შევცდი, აქ შენი ადგილი არაა, მხოლოდ ოჯახის წევრები უნდა ვიყოთ და ფაქტია შენ ერთ-ერთი მათგანი არ ხარ.

ჯანდაბა! ჩემი უფროსი შემიყვარდა. (თავი IX)

ისააკი კარში დგას გახევებულ და წარბ შეკრული მაკვირდება.-ეიი,მოკვდი? რამ გაგაშეშა გოგო?- ხელებს აფრიალებს ჩემი და.-უნდა წავიდე დაო..საღამოს შეგეხმიანები. გკოცნი. -კი მაგრამ... - წინადადების დასრულებას

From hatred to love

ჩვენ ვერ განვსაზღვრავთ თუ რა გველოდება მომავალში. ვერაფერს დავგეგმავთ. რადგან ბოლოს ყველაფერი თავზე დაგვემხობა, ეს სამყაროა , რომელშიც ადამიანები ცდილობენ საკუთარი მიზნის მიღწევას და არც კი ფიქრობენ

ნაბიჯები 1 თავი

შეჯახებაზე გსმენიათ რამე? შეჯახებასა და მის შემდეგ ნარნარზე. ფრენაზე. ფრენაზე, რომელიც გტკივა, მაგრამ თან ისეთ სიმსუბუქეს გრძნობ, რომ დაბლა დაშვებაზე არც კი ფიქრობ. წინ ათასი ნაცრისფერი ღრუბელი, ელვა და ჭექა-ქუხილი გხვება, მაგრამ ტკივილი იმდენად

სისხლიანი თოვლი

რეალურად, მართლა არაფერი მახსოვდა, კადრები თანდათან მეორდებოდა და რაღაც ნაფლეთებად იფანტებოდნენ ჩემს გონებაში..მეგონა ეს ყველაფერი საათები გრძელდებოდა, ტკივილი მემატებოდა, ხმასაც ვერ ვიღებდი

სასრულეთი (თავი 15) +18

დილით მაღვიძარას ხმამ გამომაფხიზლა. ჯანდაბა, მაგვიანდება.... საჩქაროდ დავიწყე ჩაცმა, თან ვერაფერს ვაგნებდი და ყველაფერი ძირს მივარდებოდა. სულ ასე მემართება, როცა ნერვიულობას ვიწყებ, არაფერი გამომდის და ყველაფერს ვაფუჭებ. აფორიაქებული გული მხოლოდ

მე შენ და ცხოვრება (თავი 17)

კომპიუტერიდან ავდექი, მეორე კარი შევაღე,ჩემი ტყავის ტანსაცმელი ჩავიცვი,თავზე ჩაფხუტი ჩამოვიცვი, მოტიციკლი დავქოქე და წავედი იმ მისამართზე ,რომელიც მათეუსმა მომწერა.მცხეთაში იყო უზარმაზარი, სამ სართულიანი სახლი.სიგნალიზაცია გამოვრთე და სახლში

წითელი ფერი (ნაწილი 9)

გამარჯობა, მელო, დათა ვარ, ძველ ნომერზე გწერდი მაგრამ ახლა გავიგე რომ გამოცვალე.. ძალიან მენატრები, მთელი გულით.. ყველა დღე, ყველა საღამო, საშინელებაა, როცა ვიღაც გენატრება და ვერ ეუბნები, მაგრამ იმდენად მენატრებოდი რომ ვიცი, იგრძნობდი.. ახლა

სიბინძურის ნაფეხური

იმ ეკლესიაში მონათლა, სადაც ღმერთი ისევ არ იყო. * * * პატარა ქალაქი მთელ ამ სიბინძურეს იტევდა. ხალხი კი, ჰაერის დაბინძურებაზე დარდობდა.