ბედისწერის ძალა (15)

_ ჟასმინ, კარგი რა უბრალო ხუმრობის გამო, ამას ნუ იზამ.- უთხრა იაგომ. - ნუ ართულებ შვილო, ყველაფერს. _ არა, ეს თემა აღარ განიხილება, სანამ ასე მოიქცეოდით მანამ უნდა გეფირათ ამაზე. - უთხრა და თავის ოთახისკენ გაიქცა. _ ჟასმინ!

სიყვარულის ნაპერწკალი 2

ნატალია უფრო და უფრო დაინტერესებული იყო ირაკლის მიმართ. მისი ბუნება, რომელიც მძიმე და საინტერესო ,ამავდროულად სიღრმისეული იყო. მათ შორის საუბრები სულ უფრო ინტიმური და ემოციური ხდებოდა.

დრო

საღამომ მშვენივრად ჩაიარა, რატი ჩემს გვერდით დაჯდა მალევე საერთო ენაც გამოვნახეთ და ბევრიც ვისაუბრეთ. გიორგის საკმაოდ კარგი მეგობრები ჰყავს, ყველა ძალინ თბილი და გულწრფელი ჩანს.

ოიზისი XIII

-...I fell for you as hard as angels and even comets don't fall and I want to keep falling to know how deep love can be. ირაკლის სიამოვნებისგან ეღიმება და ისევ შუბლზე ჰკოცნის, უყვარს როცა მარიტა თბილად ესაუბრება...

დუდუ მერლანი //13//

მე და შენ ერთად რომ ვიყავით ჯერ კიდევ მაშინ ცდილობდა დაახლოებას გიორგი,ალანას დაბადებისდღე გახსოვს?კოცნა სცადა და მერე თავი გაიმართლა მთვრალი ვიყავიო,შემრცხვა და ვერ გითხარი...ახლა მაშოს დაადგა თვალი,მე წონაში ვიმატებ,ის სხეული აღარ მაქვს,რომელიც

მეორე სიცოცხლე (ნაწილი I)

-ელა შენთანაა?-ფრთხილად გამოართვა უზარმაზარი ქვაბი თორნიკემ. -არა, რაც მოვედი არც მინახავს,-მხრების აჩეჩვით მიუგო ანასტასიამ -სულელი გოგო!-ალექსანდრემ  მუშტი კედელს გამწარებულმა ისე დასცხო, სახლმა საწყლად დაიღრჭიალა.

მარტო' სული 9

-რატომ არ მითხარით რომ... -საჭიროდ არ ჩავთვალეთ- ისე უპასუხა ანდრიამ რომ მისთვის არ შეუხედია -ჩემი ოჯახის წევრებს... -არაფერს დავუშავებთ!- მაქსიმალურად მშვოდი ტონით უთხრა ანდრიამ და მოულოდნელად მისკენ მიიხედა ამდროს მათი ამღვრეული თვალები წამიერად

სიყვარულის ნაპერწკალი

ნატალია, 28 წლის ფსიქოლოგი, ადგილობრივ ფსიქიური ჯანმრთელობის კლინიკაში მუშაობდა. იგი ყოველთვის ცდილობდა, რომ თავისი პაციენტების მიმართ არა მხოლოდ პროფესიონალიზმი, არამედ თანაგრძნობა და მხარდაჭერა გამოეხატა.

თამაში წესებით -5-

- მირა, არც გამომხედავ?,- ჩემი ხმა უფრო დათბა, მირამ უბრალოდ მის წინ სივრცეში გაიხედა. - არ მინდა რომ თქვენი ყურება იაფფასიან საქციელში ჩამეთვალოს, ბატონო დამიანე,- მხრებში შესამჩნევად გაიმართა და წერა განაგრძო. - რას წერ? ,- მისკენ უფრო ახლოს

ბედისწერის ძალა (14)

ვერ ვიჯერებ თქვენ...ეს... როგორ?- წყვეტილად საუბრობდა, რადგან ტირილის გამო, ვერ ახერხებდა. – შვილო, როგორ მოგვანატრე თავი...- ამოთქვა ტკივილნარევი ხმა, ქალმა და გოგონას მიუახლოვდა.