მზარეულის დღიური (სრულად )

ცნობისმოყვარედ ჩავიხედე ალის ყუთში, რომელიც მაგიდაზე მოისროლა. შიგნით ბავშვის პაწაწინა სათამაშო დავინახე. ელენე ფეხმძიმედ იყო. ჟრიამულმა და ემოციებმა ახალი წლის დადგომა კინაღამ გადაფარა. ორი წუთიღა რჩებოდა და ახალი წელი ჩვენს ფანჯრებში ფეიერვერკებად

სათამაშო (თავი7)

-მანახეთ.-ეჰოსკოპიაზე ისევ მოუსმინა გულის ცემას და ისეთი თვალებით შემომხედა ადგილზე მოვკვდი. -ვინ არის შენთან ერთად, ვინ მოგიყვანა?-გამყინავი ხმით მკითხა. -არავინ მე თავად მოვედი. -გაგიჟდი?

საუბარი ქვრივ ქალბატონთან. . . პირად ცხოვრებაზე

როდის და რატომ მთავრდება პირადი ცხოვრება? რატომ ბატონობს უაზრო დაუწერელი კანონები ადამიანებზე, რომელთაც სურთ გააგრძელონ ცხოვრება, სიცოცხლე, სიყვარული. . . რა დანაშაული მიუძღვით; და იქნებ პრობლემა არა საზოგადო, არამედ ინდივიდუალურია და ყველამ თავის

მიყვარხარ (თავი 7)

მარიამი-გოგო რომელმაც დიდი ტკივილი გადაიტანაცხოვრებაში, მას დაქალები საერთოდ არ ყავსმხოლოდ ძმა და მისი ძმაკაცები არიან მის გვერდით.... მაგრამ მის ცხოვრებაში გამოჩნდება ნიკა ბიჭი რომელიც მის პირად ცხოვრებას გააფერადებს

01.13.19 (ცამეტი)

იყო დრო როცა, საზეიმოდ ნაკეცი კაბა ტანზე მომჯდარი გქონდა როგორც ქარის ალერსი. ახლა უშენოდ აწ უკვე განვლილ ქუჩებს რომ დავალ მტკივხარ რატომღაც. მაგრამ ასეა... უნდა გამეშვი.

პატარძალი

_უკვე მოგიტაცეს , საძინებელში გამოგკეტეს და ნახევარმა სოფელმა იცის რომ ჩემი ცოლი ხარ ...მეორე ნახევარს რამდენიმე საათში ეცოდინება _ სისხლიანი მაისური მოიშორა და კალათში ჩააგდო. ხელებიც დასვრილი ჰქონდა, სააბაზანოში შევიდა და ონკანი მოუშვა _ დღეს ასე

არ დამივიწყო /თავი 7/

სანამ ოთახში შევიდოდი პიცის ყუთი და „coca-cola“ ავიღე.ისევ პუფში ჩავჯექი,პიცის ყუთი ფეხებზე დავიდე და ჩავფიქრდი.რაც უფრო და უფრო მეტს ვფიქრობდი,მით უფრო ვრწმუნდებოდი,რომ ისინი ისეთს არ მიმიღებდნენ როგორიც ვარ და ერთ დღესაც მათი დათმობა მომიწევდა.

ჩხუბით დაწყებული ურთიერთობა ნაწილი 1, 2,

ესეც ახალი და ზველი ნაწილი, მგონი გამოვასწორე შეცდომა იმედია მოგეწონებათ. მადლობას გიხდით ყველას ვინც კითხულობთ ვეცდები იმედები არ გაგიცრუოთ.

ცხოვრება კაიფით 2

ხელი ვუშვი და უკანმოუხედავად წამოვედი. ძალიან მინდოდა მისთვის წამით მაინც შემეხედა და სახის გამომეტყველებით გამეგო რას ფიქრობდა, თუმცა ვერ გავბედე. ჩემი შვილის იმ საშინელ ფონზე დანახვა არ მინდოდა.

წარმატებული ჟურნალისტის საიდუმლო

ყოველთვის მეგონა, რომ არაფრის მეშინოდა, როგორც ყოველი ქართველი მამაკაცი შიშზე ღიმილით ვსაუბრობდი. არ ვიხსენებდი იმ დროს როცა ხუთი წლის ბიჭუკელას სიბნელე მაფრთხობდა, თავს იმით ვინუგეშებდი, რომ უკვე გავიზარდე, სიბნელის შიში კი ბავშვობასთან ერთად