სოხუმსკი (15 თავი)

ერთი თვე ისე გავიდა დიანას მათე არ უნახავს. თამაშების გამო საქართველოში არ იმყოფებოდა, ასე, რომ ვთქვათ ზბორებზე ბრძანდებოდა და ივნისის დასაწყისში გეგმავდა ჩამოსვლას. დიანა ხან დედამისთან რჩებოდა, ხანაც გოგასთან. უნიშიც დადიოდა, მერე საღამოობით

შეუმჩნეველი ცრემლი.თავი 2

-მოეშვი,შენი უყურადღებობით ის დამცირებულად იგრძნობს თავს.იცი რატომ გაშტერდება?შენი ამოუცნობი თვალების ფერის ტყვე გახდა.ქალი სიმარტოვისთვის არ გაჩენილა,დარინა მას მეწყვილე ჭირდება.რას ვიზამთ,მამაკაცია და მოეწონა

ცამდე და ცის იქით ღმერთამდე (6თავი)

გავიღვიძე თუცა ძალიან დაღლილი ვიყავი და ისევ დაძინება ვარჩიე.მალე გამახსენდა,რომ დღეს სახლში უნდა წავიდე.უცებ ვჭყიტე თვალები და წამოვჯექი.ოთახში არავინ იყიო,მხლოდ მე მვიყავი და გამზადდებული სამოსი რომელიც უნდა ჩამეცვა

განგსტერების სამოთხე (21)

მოგვიანებით იმავე დღეს.ოთახიდან გავედი და გიორგი ვერ დავინახე.–გიორგი აქ ხარ? –აბაზანაში ვარ 2 წუთში გამოვალ...გიორგი აბაზანიდან წელზემოთ შიშველი გამოვიდა და თავი გააქნია თმის გასაშრობად.–რახდება ელენე?

მაინც რატომ

ვბრაზობ მაგრამ, არ მითხრა,რომ ჩემთვის ქუხს, თუ ხმაურობს გადაეცით,ვიძინებ! ნუ დასეტყვავს ქალაქს მაინც თუ კი წუხს. მაგ წუხილით დედამიწას მიმძიმებს.

შენ გამიშვი ხელი...

შენ გამიშვი ხელი, კვლავ ჩამოწვა ბნელი წვიმაში ვარ სველი, უსასრულოდ გელი...

ბრუნვადი გრძნობები(13)

ძალიან გაბრაზებული იყო ორივეზე-სალომესა და მარიამზე.როგორ დაუშვეს რომ ასეთ ადგილას,მასთან შესახვედრად,მარტო წასვლა ღირდა? როგორ არც ერთმა არ უთხრა რა ხდებოდა?ბოლო პერიოდში ასეთი გაბრაზებული მაქსიმე არავის ახსოვდა.

სიყვარულის ინსტრუქციები X

ძალიან შეიცვალა,ან უბრალოდ თავს მაჩვენებდა რომ შეიცვალა,ყველაფერს ხალისითა და მთელი გულით აკეთებდა.. თითქოს თავიდან ისწავლა ჩემი სიყვარული,თვალები გამუდმებით უბრწყინავდა,მე კი მის თითოეულ მოქმედებას ეჭვისთვალით ვუყურებდი..

ბრუკლინელი ოთხეულის ისტორია (1-3 თავი )

როგორ ცივა , საკუთარ ფეხებსაც კი ვეღარ ვგრძნობ. რაც არ უნდა უცნაური იყოს ტკივილს ვერ ვგრძნობ . რამდენი ხანია რაც ამ ცივ მიწაზე ვწევარ ? მაგრამ უკვე აღარაფერს აღარ აქვს აზრი , წყენას , მტრებს … აზრი არ აქვს ჩემს ქმედებებს. თვალები გავახილე , როდესაც

მოახლოება (X თავი)

-არც ეწევით? -არა!-უარს ვეუბნები და ქალაქის ხედს გავყურებ. გარშემო ყველაფერი განათებულია, დაკეტილ მაღაზიებში შუქები მოჩანს, ვიტრინებში დალაგებული ტანსაცმელი და სამკაულები თვალს მოგჭრიან, გარეთ გაკეთებული დასასვენებელი სკამებიც კი ცარიელია...