მუდამ ერთად 3

კოტეკში რომ შევედით ძალიან მყუდრო იყო ხის და თან ტყეში,საწოლები ორსართულიანი ხის იყო ყველამ აირჩია ვინ სად დაწვებოდა ყველასთან ძალიან დავმეგობრდი საწოლის გვერდით ტანსაცმლისთვის განკუთვნილი პატარა კარადები იყო ყველაფერი შევალაგე მოვაწესრიგე დავალაგე

მე შენთან უნდა ვყოფილიყავი

ცხოვრება ყოველთვის უსამართლო არ არის,მაგრამ იმდენად მტკივნეულ უსამართლობას გაგრძნობინებს ,უბრალოდ რთულია დავიწყება. 13წლის ასაკში იმაზე ფიქრი,რომ მყოლოდა ვინმე შეუძლებელი იყო ჩემთვის. მთელი ბავშვობა სპორტზე მქონდა ყურადღება,ტანვარჯიში ერთადერთი რამ

მარიონეტი (მეექვსე თავი)

შემდეგ? თითქოს უნდა გახარებოდათ, იმ ავბედით ღამეს ცოცხლად გადარჩენა. თითქოს უნდა გახარებოდათ, იმ გარდაცვლილ 21 ადამიანს შორის მათი და მათი ახლობლების სახელებსა და გვარებს რომ ვერ ხედავდნენ, მაგრამ სამწუხაროდ ვერც სიხარულს გრძნობდნენ და ვერც

სიყვარული ნათელ ფერებში (გიორგი ყელბერაშვილი)

ოთახში ღია ფანჯარაა, საწერ მაგიდაზე 2 კოლოფი სიგარეტი და ნახევრად ცარიელი ფინჯანი ყავა დევს. მე კიდევ უშედეგოდ დავყურებ ცარიელ ფურცელს და ვცდილობ რაიმე ახალი შევმატო ნაწარმოებს, რომლზეც უკვე დიდი ხანია ვმუშაობ. შესაძლოა სიგარეტის უსიამოვნო სუნი

სამყარო

წვიმა რა არის თქვენთვის წვიმა. ალბათ ბუნებრივი მოვლენა რომელიც სევდას ფანტავს...მე კი ამ საკითხს სულ სხვანაირად ვუყურებ წვიმა ეს მოვლენა რომილის თვითეული წვეთი პიანინოს ხმაა რომელიც იმ მელოდეიას ჰქმნის რიმელიც უებარი წამალივით გკვურნალობს და გულის

ა.ა (7)

- აბა წავიდეთ? - მითხრა დათომ როდესაც თვითონაც დააბოლოვა სასმელი. "წყვილს" გავხედე, ისევ უცვლელად ისხდნენ. როგორი მოცინაროა მასთან.. ვფიქრობდი ჩემთვის, რაღაც კი ჩამძახოდა რომ დათოსთვის პასუხი მქონდა დასაბრუნებელი. აქედან ადგომა და გასვლა ახლა არ

"ცოდვათა ქალაქი"

მე აღარ მათრობს სიხარულო, სურნელი შენი, ამ განთიადზეც საწოლიდან მზის სითბო ამყვა, რომ თურმე მხოლოდ ზღაპარია ეს ტრფობა ჩვენი, და აი, ბნელი, საშიშარი, სამყაროვ, აქ ვარ!

პრობლება

ცხოვრება მენგრევა,მაგრად მერევე და მიზეზს ვერ ვხედავ... ვეძებდი მიზეზს, გამოდმებით და ვერ ვპოულობდი.. შემდეგ დავიწყე ცხოვრების დალაგება, ხელახლა დაწყება ისე, რომ არ ვიცოდი რაიყო ამოსაფხვრელი ჩემი ცხოვრებაში. რას აღარ დავაბრალა, დავაბრალე ჩემთვის

დღიური (თავი 1)

გამარჯობა დღიურო მე ჯონათანი ჰუკი ვარ .მოკლედ გიამბობ ჩემზე: მე 17 წლის შევსრულდი 16 დეკემბერს ,მაღალი გამხდარი ბიჭი ვარ ,ჩალისფერი თმა და მწვანე თვალები მაქვს ...,ძალიან მიყვარს ძაღლები ,ლურჯი ფერი ,ფეხბურთი გართობა და რაც სხვა ბიჭებს მოსწინთ დიდად

სექსუალური განათლება (თავი 13)

"როგორც იცი წერილები და ეგეთები არ მეხერხება... მოკლედ გეტყვი ჩემს სათქმელს... მოკლედ მე შენს ცხოვრებაში ვერ ჩავერევი თან აქედან ეს იცი მაგრამ შენ შეგიძლია მოიქცე ისე როგორც სწორია... დიდი გოგო ხარ და არ დაგიწყებ ჭკუის რიგებას... შენზე ფიქრით