ყველაფერი ჩხუბით დაიწყო (დასასრული)

სიყვარული არსად ქრება.ის მოდის ჩვენთან და მერე აღარასდროს გვტოვებს.ჩვენ შეიძლება ვფიქრობთ რომ ის წავიდა მაგრამ ეს ასე არ არს. მას ჩვენს გულშუ ძალიან დიდი ადგილი აქვს ნაქირავები.დროულად იხდის ქირასაც და კომუნალურ გადასახადებსაც. თითქოს ჩუმია მაგრამ

შეშლილები (2)

მოკლე ზოლიანი მაისური მოვირგე, დახეული თეთრი ჯინსის შარვალი, თეთრი კეტი და სკოლის გზასაც მალევე გავუყევით. ლილე და მისი სასტავი, კარში გადაგვეჩეხა, ვცადეთ გვერდის

ღმერთის ფიქრებთან ბრძოლა

ღმერთი ღრუბლების სიღრმეში კი არ ზის და კი არ დაგვყურებს.ჩემი ღმერთი ჩემს თავში ნაპოვნი ნათელი წერტილია რომლის რწმენაც მაქვს. ღმერთი ჩემს სულშია და ალბათ ძინავს.ალბათ ოთხკედელში გიჟი გიჟს გავს.მე კი გარეთ ადამიანს.

რომ ღრუბლებში ელვა დავინახო

ღამეა...ცივი და ბნელი,ღამეა...ნაცრისფერი ღრუბლებით დაფარული,წყნარი და მშვიდი.ელავს!მხოლოდ ის ანათებს ცის კამარას,ანათებს ლამაზად,ხმაურიანად და წამიერად.ნაცრისფერია ყველაფერი, სახლები,ქუჩები, ღრუბლები და ნაცრისფერია ღამეც. როგორი ფერია

მთვარიან ღამეს..

მთვარან ღამეს, მთვარს შუქზე ქალის ფიქრებში ნაზია ღამე, გულში მხოლოდ შენრომ იქნები..

თვალებს არ ახელ...

შენ ისევ გძინავს თვალებს არ ახელ, მე კი ისა ვარ ვისაც არ ვამხელ ისა ვარ ვისაც, ბნელშიც შენ ანთებ, სულის წყვდიადში თავს რომ აყვარებ,

ორი ვადაგასული მაგნიტი

ჩვენ - მე და ის. ორნი, ერთმანეთისთვის...საოცრებაა, ჩვენ შევძელით ის - რაც სხვებისთვის ისევ ოცნებად დარჩა. ოცნება ლამაზი ფიქრებია, რომელსაც ისეთი ირეალური ფერებით ხატავენ ადამიანები, რომ რეალობაში ამ საღებავებს ვერ პოულობენ. ჩვენ ვიპოვეთ.... შევღებეთ

მეზობელი,ქმარი და საყვარელი(4)

-თქვენ ვერ წარმოდიგენთ მარტო რა ბედნიერია ! -ელიზაბეტ გეყოფა თავხედობა ! -დედა დღეს მე და ბატონი მიხეილი შევხვდით და მე - ის იყო უნდა ეთქვა უარი ვთქვი ქორწინებაზეო ნაბიჯების ხმა რომ გაისმა და ოთახში ბატონი ბათუ შევიდა -საღამომშვიდობის ,ძვირფასო

ჯიუტი და მისი სვანი (თავი 8)

-რასაკეთებ? გაოგნებულმა ვკითხე და დაველოდე ჩემთვის უკვე სასიკვდილო განაჩენსს -სურვილს ვისრულებ! მითხრა მკაცრა და დამაკვირდა, ენა ჩამივარდაო ისე იყო ჩემი საქმე ბოლოს ძლივს შენარჩუნებული სიმტკიცით ხმაც ამოვიღე -რ..ა სურვილ..ი? -ჩემი შენდამი სურვილი

არ შევიყვარებ.

როგორც მახსოვს მეთერთმეტე კლასი იწყებოდა ზაფხული იყო. მე და ჩემი დაქალი თიკა ვსეირნობდით ამ დროს სკოლის მეგობარი შეგვხვდა და გვითხრა,რომ პარკში რომელიც ჩვენი სკოლის წინ მდებარეობდა ჩვენი კლასელები იყვნენ.ელენე,ნინო და ლუკა. გამიხარდა ახლო მეგობრად