მტკივხარ.

თითქმის მივეჩვიე ყოველდღიურობას შენს გარეშე, თუმცა ყოველდღიურად შენზე ფიქრს ვერ გადავეჩვიე, ვერა. ვციდილობ, ძალიან ვცდილობ საკუთარ თავს და შენ გაჯობო, მაგრამ ხანდახან ისე შემომიტევს ხოლმე შენი არყოფნა რომ წარმოვიდგენ აქ ხარ, ჩემთან ხარ და გეუბნები

შემომიშვი IV

მეგობრებო ვიცირომ ძნელია ახალ უფროსთან შეგუება თუმცაღა მინდა გითხრათ,რომ ბატონი დათა თავისი საქმის პროფფესიონალია დ აისეთივე ტემპით გააგრძელებთ მუშაობას,როგორც აქამდე. ღიმილიანი სახით ცაამთავრა მონოლოგი და აქ უკვე ახალ უფროსს გადასცა სიტყვა.

ნამდვილად ღირს ყველაფერი...

ის, რაც ახლა უცებ მივჯღაბნე. რეალურ მაგალითზეა დაფუძნებული, მართლაც, რომ ასეთი შემთხვევა ძალიან ბევრს ჰქონია, იმედი მაქვს გაითვალისწინებთ ქვემოთ მოყვანილ რჩევას, ჩემი პირველი ისტორიაა, შეიძლება ჩანახატიც ეწოდოს და ყველანაირად ვეცადე, რომ რეალურ

მაბედნიერებ! (16 თავი)

-ალექსანდრე ალუჩა მინდა-წამოვყე თავი და ალექსანდრეს გაღვიძება ვცადე. -ამ შუა ღამისას რა ალუჩა აგუტყდა დაიძიბე რა-ამოიზმუვლა და გვერდი იცვალა. -ხეპრევ ადექი და ალუჩა ამომიტანე მაცივარშია-ვუთხარი და თავში წამოვუთაქე. -თქვენი კაპრიზები შემიწირავს მე

მივედი, ვნახე, შევიყვარე (თავი მეშვიდე)

საოცრად ესიამოვნა ცხელი აბაზანა, გატრუნული იწვა და ფიქრობდა უცბად დატრიალებულ მოვლენებზე. მიუხედავად იმისა, რომ ლანას ერთფეროვანი ცხოვრება არასდროს ჰქონია და ყოველთვის ყველგან ახერხებდა თავის დამკვიდრებას, მაინც გრძნობდა, რომ ყველაფერი

შეცდომა თუ ბედისწერა (თავი 3)

ფეხზე წამოვხტი და დავლურის სოლოთი შევვარდი იოსთან და გაბისთან,თან ვყროყინებდი: -ქორწილია... გრიალიაა.. გრიალიი... ტრიალიიიიი იო ამყევიიი-თან დავლუსრს ვცეკვავდი და თან იოს ვეჯიკავებოდი რომ ფეხზე ამდგარიყო. და ახლა უკვე ორ ხმაში დავიწყეთ -ქორწილია

1998 #ტასასო

ანასტასიას გაეცინა. -ჰო, დაგირეკავ. და ის იყო, უნდა გატრიალებულიყო და წასულიყო, რომ ნიკუშამ მოატრიალა და მკლავებში მოიქცია: -მოიცა, მოიცა! რა დაგვავიწყდაო? შენ არ გიყვარვარ? ანასტასია გაწითლდა და თავი ჩახარა. -არა, არა, ქალბატონო! ეგ ვერ

ჩემებურად

კიდევ ერთ ღამეს გავყინავ ქარიანს ერთ ჭიქას ვახვედრებ ყველა ჩემს მეეს ვხედავ,ვიზრდები,ვშორდები ბავშვობას ფერებიც მკვეთრად აღარ ანათებს ვერ ვეგუები მწარე ცხოვრებას ამიტომ ხშირად საკუთარს ვწერ პატარა სცენის დამტვერილ კულისებს ვანანებ გაჩენის

"ყველა ფერი" თავი 1

ყველაფერი ძალიან უბრალოდ დაიწყო. ალბათ, ამიტომაც იყო ასეთი გამორჩეული. ერთდროულად არღსავსე ბედნიერებითაც და უბედურებითაც. პირვლად როდესაც მას შევხვდი რეპეტიციაზე მაგვიანდებოდა. და გამოხედვა რომელიც მე მაშინ დავიჭირე ჩეთვის გაცილბით მეტად ფასობს

გასეირნება

მე კიდევ მასზე მეფიქრება. რა იქნებოდა რომ ეთქვა: მეც შენთან ერთად ვისეირნებ და უბრალოდ წამომყოლოდა. რომელიმე დავარღვევდით სიჩუმეს, გავიხდიდით ფეხსაცმელებს და ფეხშიშველი ვისეირნებდით წვიმაში.