ვტირი

ფეისბუქზე, გამოკითხვას გადავაწყდი, კითხვით: ‘’რას აკეთებთ მაშინ, როცა სახლში მარტო რჩებით?’’ მე გამეცინა. ალბათ ყველას გაუკვირდა, როდესაც ანონიმის პასუხი წაიკითხეს:’’ვტირი’’. ჰო, ვტირი. ვტირი ყველაფერზე, ყველაზე. ამით გულს ვიოხებ. შემდეგ მარტო აღარ

ვალსი ფოთოლცვენით

მინდა ვიცეკვოთ სიტყვის გარეშე, ვიოლინოზე უკრავს მოხუცი, თუმცა წლებგავლილ დროის თარეშად, მივხვდი... უეცრად მეც რომ მოვხუცდი.

შენამდე (6თავი)

-ფუ ამის-გაბრაზებული ვჩურჩულებ,როცა ფეხს ხალიჩაზე ვდებ და ლამის იატაკზე ვეცემი.ტანსაცმელს ვიხდი,ყველაფერს ვკეცავ,პატარა კომოდზე ვაწყობ და საბნის ქვეშ ვძვრები.ღიმილს ვერ ვიკავებ,როცა მიკას თბილ,ნაზ კანს მკერდით ვეხები.გოგონა ოდნავ ირხევა,როცა ხელებს

ყველაზე დიდი სიგიჟე (თავი 1)

ყველაფერი 2 წლის წინ დაიწყო, როცა ცხოვრებაში ახალი ფურცელი გადაშალა, ვნებათა სიმძაფრით გაჟღენთილი დაეწაფა ცხოვრების ახალ გამოწვევათ და იმედებით გაუღიმა დილას, დილას, რომელიც ჩვეულებრივი იყო და ვერავინ იფიქრებდა, რომ დარის მომდევნო 2 წლის თითოეული

უცხო ქალის ცრემლი 16-17 თავი

საქაღალდეებს ხელი დაავლო და სახლის შიდა კარიდან გავიდა გარაჟში.ისევ მალე დაბრუნდა უკან და ჩვეულებრივად გავიდა სახლიდან.გადაწყვიტა,უკვე დრო იყო ჭკუა ესწავლებინა ველური და უგულო,შეუბრალებელი ადამიანისათვის.გურამის ძალიან ბევრი ხალხი ყავდა გამწარებული

Memories

ერთხელ მამამ რაღაც ძველ ძეგლზე ფოტოს გადაღება მთხოვა, იმდენად უმნიშვნელო რაღაც იყო გამიკვირდა ამის ფოტო რად უნდოდა და ჩემს გაკვირვებას შემდეგნაირად უპასუხა: –"ერთი ორი წელი მოიცადე და ნახავ ეს აქედან გაქრება და თან გაიყოლებს ბავშვობის

გამოიდარებს...

არ მდომებია მაღლა ცის კამარაზე ყოფნა და მოკიაფე ვარსკვლავების ყურება... არ მდომებია მთვარეზე მარტოდმარტო ხეტიალი... მე...მე მხოლოდ მინდოდა მეცოცხლა.მეცოცხლა მეგობრებისთვის,ახლობლებისთვის და საერთოს ყველა ადამიანისთვის.მინდოდა მათთვის სიყვარული

ბაბუაწვერა 8 (დასასრული)

-ასე რატომ მიყურებ? -მიყვარხარ,-მკლავებში მომიცქია და ღრმად ჩაისუნთქა -მერე ამას მიმალავდი?-ვიკითხე ოდნავი წყენით -სხვა გზა არ მქონდა ლილა

საწოლში მტერთან(ნაწილი 7)

მადამ-თეატრალური ჟესტით ხელი გამომიწოდა თან ეშმაკურად მიღიმოდა, გადასვლაში მომეხმარა.ხელი წელზე ძლიერად მომიჭირა და კარებისკენ წამიყვანა. სახლში შესვლისთანავე კარები მიკეტა და კედელს მიმაყუდა. თვალებში გამომცდელად ჩამხედა თითქოს უნდოდა ჩემს თვალებში

შენდამი გრძნობებს წლებია ვებრძვი...

შენდამი გრძნობებს წლებია ვებრძვი ვებრძვი ყველაფერს რაც ასე მტანჯავს... ზოგჯერ იმდენად უძლური ვხდები გაქცევას ვნატრობ და ღმერთთან წასვლას...