ნამდვილი სიყვარული (9)

ნიკი იმ იმედით გავათავისუფლე რომ შვებას ვიგრძნობდი, მეგონა ეს ჩემს სულსაც თავისუფლებას მოუტანდა, ვიმედოვნებდი რომ ჩემი ყოველი ამოსუნთქვა მტკივნეული არ იქნებოდა, ვიმედოვნებდი რომ გასულ წელს მოპოვებული გამარჯვებით ტკბობას შევძლებდი და ამ გამარჯვების

მარტო [სრულად] +18

არ ვიცი ვინ ვარ, რა მქვია, სად ვცხოვრობ და რა ენაზე ვსაუბრობ. მე ვიცი მხოლოდ ეს წვა და ეს გაუსაძლისი სიამოვნება, ტკივილი, რომელიც არანაირ ტკივილს არ ჰგავს. ყველაფერი მტკივა, ის ყველა ატომს ეხება. არ მიტოვებს ადგილს არც სხეულზე და არც სულში, რომელსაც

მთვარის მეგობარი (თავი 4)

მიუხედავად იმისა, რომ ეს ბიჭი საშინლად მაღიზიანებდა, არ მომწონდა, რომ ასეთს ვხედავდი. არ მომწონდა კი არა ვგიჟდები ასეთს რომ ვუყურებ. ჩემი პატარა ფეხებით გავრბივარ და წინ ვესვეტები. - რა გჭირს? - ვეუბნები და სახეს ხელებით ვუჭერ. - ახლა მე დავიღალე. -

ბედნიერების რეცეპტი (მეოცე თავი)

ადამიანი თითქოს ყველაფერს ეჩვევა, უბრალოდ მიჰყვება ცხოვრების დინებას და მექანიკურად მოქმედებს. ახალი ცხოვრების წესი უკვე ტრადიციად ექცათ ქართველიშვილებს. ყოველ კვირას ჯერ ბავშვთა კოლონიას სტუმრობდნენ, იქ ნახულობდნენ შვილობილს. შემდეგ ვაჟის

მწვანეთვალება დემონი. თავი 3

რუსა ვერ ისვენებდა ერთ ადგილზე და ცქმუტავდა. კანჭს გემრიელი და მსუყე ნაჭერი ჩამოაჭრა და თეფშზე გადაიღო. გემრიელად ილუკმებოდა. ელენეს მის დანახვაზე სიცილს ვერ იკავებდა -რა გაცინებს?-ჭამა შეწყვიტა მან და გოგოს მიაჩერდა -შენზე მეცინება. ისე მადიანად

მტკივა, უშენობა, მჭირს..

როცა შენ არ ხარ, წვმის, ცხოვრება უშენოდ ჭირს, ქარიც უსაშველოდ ქრის, მტკივა, უშენობა მჭირს.

გიხაროდეთ, ჩვენ ერთად აღარ ვართ. (თავი 6)

12 საათზე გამეღვიძა.პირველი რაც თვალების გახელისას დავინახე ვიღაცუს სახე რომელიც ჩემს წინ იჯდა და ღიმილით მომშტერებოდა. გაკვირვებულმა ავწიე თავი და კარგად დავაკვირდი ხომ არ მეჩვენებიდა. -რა ხანია შენს გაღვიძებას ველი. -მითხრა მან და მივხვდი რომ

თამაში თავი 3

ნუკრი! ნუკრიმ კიბეები ამოიფრინა და ქოშინით ამოილუღლუღა -რა რამოხდა? ჰა? -ნახე ოთახი ღიაა შიგნითთ რახდება? ნუკრიმ შეიხედა და გაკვირვებით შემომხედა... - მაკა არაფერი ხდება... ისეთია როგორიც იყო... შემოდი

კომა 4

_შენ არაფერი გახსოვს და არც არაფერი გაღელვებს.ხანდახან მინდა ყველაფერი დავივიწყო და ჩემი სულის ტკივილი შრამთან ერთად მოვიშორო,მაგრამ ხანდახან მინდა ვიტანჯო უსასროდ და მასხოვდეს ის იარები...და რა მარტო ისინი.არასოდეს ვყოფილვარ არავისთან ასე

უცხო ( თავი 19 )

ლიზამ ლოცვა, რომ დაასრულა მონასტრიდან გამოვიდა. შორიდანვე შეამჩინა თორნიკე, რომელიც თავდახრილი იდგა, სახეს მაინც არჩევდა, ,,თითქოს ჩამომჭკნარი იყო, ყვავილივით რომელსაც წყალი ესაჭიროებოდა ლიზას სახით’’. გული შეეკუმშა, მაგრამ არ შეეძლო მასთან მისვლა,