სანდრა ლიპარტელიანი (თავი 1)

მე კიბო მაქვს! შიში.სიკვდილის შიში.შიში იმისა,რომ ერთ დღესაც ვეღარ გაიღვიძებ.ეს შიში ფეხის ფფრჩხილებიდან შემოდის,იცავს ფეხებს,ტანს,ხელებს,თავს და ბოლოს გონებას ეპატრონება.ტკივილი.გაუსაძლისი და უკიდეგანო ტკივილი.და მაინც ღიმილი

გიხაროდეთ, ჩვენ ერთად აღარ ვართ. (თავი 7)

რვეული რომელშიც შენ თავის ყოველდღიურ ჩანაწერებს აკეთებდი მე მაქვს. ეს იმის შემდეგ მაქვს რაც შენ საოპერაციოდან რეანიმაციაში გადაგიყვანეს. ეს რვეული მე შენმა ექიმმა მომცა იმან ვინც ჩემზე გითხრა გარეთ გელოდებაო. გადაწყვიტა რომ ჩემთვის უფრო

დღე

ახლა დილის 10 საათია. კვირა. გაზაფხული.ჩვეულებას ახლაც არ ვღალატობ. დილით ადრე გავიღვიძე, უფრო სწორად, მაღვიძარას გაბმულმა ზარმა გამაღვიძა. ნახევრად მძინარემ ბორძიკით გავიარე ოთახი, ფარდები გადავწიე და სუსტი მზის სხივებს ოთახში შემოჭრის უფლება

მაბედნიერებ! (8 თავი)

-აუ რა ხდება-ვთქვიი და ცოტნესკენ მივაბრუნე თავი.დივანი ვიწრო იყო. მე და ალექსანდრე ძლივს ვეტეოდით და ამიტომ იატაკზე გავადინე ტყაპანი-აუუუ წელიიიი-დავიწყე მანჭვა ესენი კიდე იცინოდნენ.-რა გაცინებთ?-მოდი დაჯე-წამოჯდა ალექსანდრე და მეც ამაყენა.სწორედ ამ

ძველი პიანინო - 50

პიპას მწვერვალისკენ მიმავალი გზა, სადღაც ჰაერში გაიფანტა... ბაბუ საშინლად დაღონებული იყო. როგორი იმედი ჰქონდა, ბიჭი კარგ ოჯახს არის შეკედლებული და ახლა მშვიდად შემიძლია მოვკვდეო... მაგრამ, როგორ წესი გაჭირვებულ კაცს ქვა აღმართში კი არ მომეწია, წინ

უხილავად შემაყვარე თავი(13 თავი)

გეგას სიტყვებზე ორივეს გაეცინათ და ნინიმ მზერა კვლავ ვარსკვლავებზე გადაიტანა...გეგა იჯდა და უყურებდა ნინის .მას მუქი ფერის გრძელ თმაზე გეგას ნაჩუქარი მბზინვარე პეპელა ეკეთა,რომელიც მთვარის შუქზე ლამაზად ბრჭყვინავდა.ნინის თვალები ცისკენ

არ ვიცი რა ქვია ამას!!!

სიკვდილზე ბევრი არასდროს მიფიქრია, ან რა უნდა იყოს ს სიცოცხლეზე უარესი, ახლა ვფიქრობ რა დავწერო და არაფერი მაგონდება, განა იმიტომ რომ არ ვიცი რაზე უნდა დავწერო, არამედ მიტომ რომ არ მინდა ისე დავწერო როგორც თითქმის ყოველთვის ვწერ,

პროფესორი მეტიჩარა (1)

კინგ კონგისხელა ნაბიჯით მივიწევ წინ, ცაზე შავი ღრუბლები იყრება და თანდათან მერევა შიში, საგულდაგულოდ გაკეთებულ ვარცხნილობას სერიოზული საფრთხე ემუქრება. არა, ოღონდ ახლა არა ღმერთო! მე საცოდავი ათასში ერთხელ თუ მივჩლარტუნებ ქორწილში, ამ ჩემს

შენ უნდა !

ახლა შენ უნდა იწვე ჩემ გვერდით და მეთამაშებოდე თმაზე ახლა შენ უნდა გეძინოს მშვიდი ძილით ხოლო მე კი შენს ყელში თავჩარგულს უნდა მესმოდეს შენივე სუნთქვა ახლა შენ უნდა მკოცნიდე გაბუტულ ტუჩებზე და მეუბნებოდე რომ ყველაფერი კარგად იქნება ახლა შენ უნდა

მინდა ვიყვირო...

ხანდახან ყვირილი მინდება. მინდა უბრალოდ დავიკარგო უკაცრიელ ადგილას, შევწყვიტო ფიქრი, დავივიწყო ყველა და ყველაფერი. მოვშორდე იმ ადგილს, სადაც მნიშვნელობას კარგავს სხვისი აზრი, ემოციები... დაუფიქრებლად ისვრიან მწარე სიტყვებს, ფრაზებს, რომლებიც