ძველი პიანინო - 21

მწვანე ხასხასა არაყი, საკმაოდ ძლიერი გამოდგა, მიმის დიდად არ მოეწონა, იმდენი ახველა ლამის თვალები გადმოუცვივდა, ბიჭებს სასაცილოდაც არ ეყოთ, რა ტყუილად გააფუჭეო... მერე ისევ დუმილი... დრო იწელებოდა...

დღეს ჩემს მაისურს ისევ შენი სურნელი ასდის

და ჩემს მაისურს ისევ შენი სურნელი ასდის, ახლა ისე მსურს "გემრიელად" გულში ჩამიკრა, რომ არ მეხები ჩემს ბაგეებს ფერიც კი გასდის, თუ არ გიყვარვარ,გეხვეწები... ახლა არ მითხრა

ასეც ხდება ხოლმე (16 თავი)

უნივერსიტეტიდან ერთად გამოვიდნენ.. ნიკოლოზი გამხიარულებული იყო.. ბიჭებმა დაურეკეს რესტორანში მივდივართ და წამოვო.. ნუ რა თქმა უნდა დვალს უარი არ უთქვია.. ნიდასაც ჩაკიდა ხელი და თან წაიყვანა. რესტორნის წინ იდგნენ იო, ლუკა, ლიკა, გეგა, ილო და

შემთხვევითი არჩევანი(ნაწილი12)

საუკეთესო განცდაა როდესაც აღიქვამ, რომ მუცლით ახალ სიცოცხლეს ატარებ. სიცოცხლეს რომელიც შენი ნაწილია და ფუფუნება იმის რომ განმეორედე. მიუხედავად იმისა, რომ ჯერ ძალიან პატარაა უკვე ერთი სული მაქვს როდის გავაჩენ. მინდა ხელში ავიყვანო, მოვეფერო და

69 დღე ტყვეობაში ( თავი 4)

-ამის დედაც...-შეიგინა ლიამმა-ან შენი ახლავე მოკვლა მომიწევს ან შენი გადამალვა! ლილემ შეშინებულმა შეხედა,ლიამიც გაბაზებით უყურებდა,ბოლოს ამოიოხრა ,ლილეს ხელი მაჯაში ჩაავლო და კიდეები აიარა,ლილე რათქმაუნდა ცდილობდა მის მოძრაობებს აჰყოლოდა და კიბეებზე

ადამიანი

თუ ძალგიძს დარჩე, ძველებურად მშვიდი და მტკიცე, და არ დაიბნე,როცა თავგზა ებნევა ყველას. თუ ძლგიძს სიმხნედ,შემართებად და რწმენად იქცე, როცა შენს ირგვლივ მკვდარი არის შენდამი რწმენა.

ორი სიცოცხლე

მე ლექსს ვწერ მისთვის, რომ გავიფანტო გულში დარდები სულში ავრიო,ტვინში დავგლიჯო და გადავყარო შავი ფარდები.

გიჟი ექიმი მატარებელში (4 თავი)

ერთ საათში განცდილი ყველა იმ ემოციისგან დაღლილს სავარძელზე მიმეძინა. ალბათ ერთი საათიც არ მძინებია ვიღაცამ რომ შემანჯღრია. -ჟენია გაიღვიძე... ჟენია აგიფეთქეს ტელეფონი-ყურში ჩამყვიროდა ირაკლი -ა ჰოო.-ნელა გავსწორდი და აბურძგნულ თმაზე ხელი გადავისვი.

ლელო (თავი 11)

ქალბატონმა ქეთევანმა ხომ უნდა გააკეთოს რაღაც სისულელე? (არადა ის გმირი ყოველთვის მე ვარ ხოლმე, ვინც ყველაფერს აფუჭებს). გუშინ ხელი მოიტეხა და ეგ და მახო თბილისში წავიდნენ. რა ენაღვლება? დედამისი და მამამისი იტალიაში არიან წასულები ორი კვირით და ღამე

ხელები, რომლებიც არასდროს ტყუიან

ჩქარა მივაბიჯებ, თავდახრილი, როგორც მჩვევია. ისე დაჟინებით დავყურებ ტროტუარს, თითქოს ძვირფასი ნივთი დავკარგე ახლომახლოს, თითქოს ჩემი მზერით მსურს ასფალტის მიღმა დავინახო დედამიწის გული. ხელები ჯიბეებში მაქვს ჩაწყობილი. მაგრამ არა, სულაც არ მცივა.